«Να σε πυροβολούν άνθρωποι που είναι 19 και 20 χρονών, άνθρωποι που δεν έχουν κάνει τίποτα ποτέ στη ζωή τους και έκαναν δυο καταλήψεις και τρεις πορείες και κάτι τρέχει στα γύφτικα, έναν άνθρωπο που έχει κάνει πορεία στη ζωή του μέσα στα γράμματα, δεν έχει νόημα».
Όντως δεν έχει κανένα νόημα να μετράς την ισοτιμία του συνομιλητή σου με βιογραφικά και τίτλους σπουδών. Δεν έχει κανέναν νόημα να μεταφέρεις το αλάθητο της Έδρας στον πολιτικό λόγο. Δεν έχει κανένα νόημα να πιστώνεις σε 19χρονα το τι έχουν κάνει στη ζωή τους. Νόημα έχει μονάχα να επενδύεις στα 19χρονα για το τι πρόκειται να κάνουν στο μέλλον. Το μέλλον το δικό τους που είναι και δικό μας μέλλον.
Εμάς που εγκαταλείψαμε προ πολλού την άγουρη νιότη και στρογγυλοκαθίσαμε σε πολυθρόνες, έδρες, καρέκλες και στασίδια και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια για τις «πορείες» μας. Είμαστε, βλέπεις, εμείς που πορευτήκαμε σε διαδρόμους από γραφείο σε γραφείο, είναι κι αυτά τα 19χρονα που πορεύονται στους θλιμμένους Δεκέμβρηδες νομίζοντας πως κάτι τρέχει στα γύφτικα. Δεν πρόκειται να διασταυρωθούν οι πορείες μας με αυτά τα παιδιά. Και ίσως να είναι και καλύτερα έτσι. Να είναι προτιμότερο, δηλαδή, να μην συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι με τις έδρες και τα πεζοδρόμια με τις καρέκλες. Να μην περπατήσουν αντάμα τα αιτήματα με τους αφορισμούς της έδρας. Κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο για τα 19χρονα και όχι για τα «γράμματα» ενός υπουργού.
Αδικημένος θα είναι ο νέος άνθρωπος που υποχρεώνεται να υποκλιθεί ταπεινά στην αυθεντία του πατέρα και του δάσκαλου. Αδικημένος θα είναι ο 19χρονος που θα μετρά τις λέξεις του ανάλογα με όσα δεν πρόλαβε να κάνει για να κερδίσει μια θέση στην επετηρίδα της αυτοαναφορικότητας των επιτυχημένων και να μπορεί κι αυτός μια μέρα να υψώσει ανάστημα στην κοινωνία και να πει αυτό το πολυπόθητο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».
Η καταστολή δεν είναι το επίδικο. Είναι η πρόφαση. Είναι το άγχος και η νευρικότητα μιας προσωπικότητας που δεν ανέχεται την κριτική και την αμφισβήτηση από ακαδημαϊκά υποδεέστερα όντα. Μιας προσωπικότητας που, όπως καυχιέται, δεν παίρνει «χαμπάρι» από αυτά που του γράφουν. Γραμμένους τους έχει όλους στα πτυχία του και στο βιογραφικό του. Αρνούμενος να διαβάσει και να ερμηνεύσει τους όρους και τις αιτίες της σύγκρουσης που συντελείται σήμερα σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, μεταφέρει τον εαυτό του στο επίκεντρο μιας φαντασιακής αντιπαράθεσης που μόνο σκοπό έχει την αμφισβήτηση της ακαδημαϊκής αυθεντίας του. Μόνο που αυτή τη φορά ο υπουργός δεν βάζει απέναντί του και ένα σκαλί πιο κάτω μόνο τα άγουρα 19χρονα αλλά και τον κόσμο του μόχθου και της εργασίας.
Πέτρος Κατσάκος (μετά συγχωρήσεως, απόφοιτος λυκείου)
Πηγή: Left