Του Θεόφιλου Σιχλετίδη
Πολλοί είναι αυτοί που απορούν για το τι στο διάολο συμβαίνει με το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα και εμφανίζεται τόσο πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Πως στο διάολο, από τη μία προκηρύσσει απεργίες και καλεί τον κόσμο της εργασίας να χάσει ένα ακόμα μεροκάματο και να διαδηλώσει για να ανατρέψει τις αντεργατικές πολιτικές και από την άλλη η ηγεσία του να είναι μόνιμα σε τραπέζια διαλόγου όπου συζητιέται το πώς θα περάσουν αυτές οι αντεργατικές πολιτικές. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Το σύγχρονο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα αναπτύχθηκε στη βάση των μεταπολιτευτικών συμφωνιών. Και στην πρώτη δύσκολη (75 – 81) κυρίως όμως στη δεύτερη πολύ πιο εύκολη (82 – 85) περίοδο της ανάπτυξης του κοιτούσε και προς τα μέσα, δηλαδή γινόταν συνδικαλισμός και από την από εδώ πλευρά, ώστε να αυτόαναπαράγονται οι μηχανισμοί των συνδικαλιστικών παρατάξεων, που αποτελούσαν και αποτελούν κομματικούς βραχίονες, σε αρκετές περιπτώσεις και κομματικά καπετανάτα. Πάντα όμως το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα κοιτούσε και προς τα έξω, κυρίως προς τα έξω, διεκδικώντας από την άλλη πλευρά αυξήσεις στους μισθούς, επιδόματα, καλύτερες συντάξεις, προνόμια, διευκολύνσεις, εντάξει όχι τον ουρανό με τα άστρα, αλλά κατά κανόνα ένα κομμάτι ψωμί και όχι φυσικά ολόκληρο το φουρνάρικο. Η οικονομική κρίση, που ισοπεδώνει την κοινωνία, ήρθε να ακυρώσει τον προς τα έξω συνδικαλισμό. Δείτε για παράδειγμα το εξής: Πριν από λίγα χρόνια οι δάσκαλοι και οι δασκάλες προχώρησαν σε μία απεργία διαρκείας, κατά ένα τρόπο σε μία «άγρια» απεργία, διεκδικώντας ένα επίδομα μερικών δεκάδων ευρώ. Τώρα που με τα μέτρα της κυβέρνησης οι δάσκαλοι και οι δασκάλες έχασαν εκατοντάδες ευρώ, σε καμία από τις επτά έως τώρα γενικές απεργίες του 2010 το ποσοστό της συμμετοχής τους δεν ξεπέρασε το 40%… Γιατί συμβαίνει αυτό; Ακριβώς γιατί το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα όχι μόνο δεν ήταν προετοιμασμένο για μία τέτοια επίθεση, αλλά δεν διαθέτει την, ας πούμε, «τεχνογνωσία» για να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Πρόκειται για έναν μηχανισμό, και εδώ ας πούμε, του κοινωνικού ανταγωνισμού που έχει χαλάσει. Κι’ ότι έχει χαλάσει, έχει χαλάσει! Το να περιμένεις σήμερα από το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα να κάνει κάτι προς τα έξω, είναι σαν να περιμένεις πως με μία χαλασμένη ηλεκτρική σκούπα θα μπορέσεις να καθαρίσεις το σπίτι σου. Έτσι είναι πολύ εξηγήσιμο αυτό το θέατρο που παίζουν τις τελευταίες μέρες οι εκπρόσωποι των εργατικών συνδικάτων. Έχουν καταλάβει το μέγεθος της ζημιάς (τους) και κάνουν το μόνο που νομίζουν ότι τους έχει απομείνει για να κάνουν: Συνδικαλισμό προς τα μέσα. Ξέρουν όμως ότι με την πρώτη υπογραφή συλλογική σύμβασης εργασίας που θα προβλέπει μειώσεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, θα έχουν υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος όπως το γνωρίσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ξέρουν, μπορεί να μην είναι ικανοί, αλλά δεν είναι και βλάκες. Όταν κάτι χαλάει και δεν επιδιορθώνεται ψάχνεις να βρεις κάτι που να δουλεύει. Υποθέτω πως οι κουκουέδες θα πουν ότι η απάντηση στο «τι δουλεύει;» είναι το ΠΑΜΕ, οι συριζικοί θα προβάλουν τη μεταξύ τους συντροφικότητα, οι ακροαριστεροί θα δείξουν τα πρωτοβάθμια σωματεία που αυτοί ελέγχουν, οι αντιεξουσιαστές θα υποστηρίξουν τον ακηδεμόνευτο(;) συνδικαλισμό και πάει λέγοντας. Η παρακμή του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος είναι πολύ λογικό να φέρει μία άνθιση στις απαντήσεις. Αλλά το θέμα δεν είναι και τόσο θεωρητικό. Τ’ ότι είναι κακός συνδικαλιστής ο τάδε και λίγος συνδικαλιστής ο δείνα, δεν απαντάει στο γιατί η από εδώ πλευρά δεν πολεμάει ενώ της έχουν κηρύξει πόλεμο. Άρα μάλλον θα πρέπει να δούμε που είναι έτοιμοι οι εργαζόμενοι για πόλεμο, που έχουν αρχίσει οι εχθροπραξίες, και μετά να ξανασκεφτούμε την αποψάρα μας για τις φοβερές απαντήσεις που έχουμε για το πώς θα λυθούν με ένα μπραφ όλα τα προβλήματα του κόσμου της εργασίας. Πάντως μέσα στον όλο σκοτωμό το μόνο που φαίνεται πως παραμένει ζωντανό είναι η βάση, η αλληλεγγύη στο χώρο εργασίας, η άποψη που έχουν πολλοί και πολλές ότι δεν θα πρέπει κανένας και καμία να μείνει μόνος ή μόνη μέσα στην κρίση.