Οι παλιοί θα θυμηθούν, πως τις συλλογικές συμβάσεις δεν τις χάρισε κανένας στους δημοσιογράφους και οι νέοι θα μάθουν, πως τις συλλογικές συμβάσεις δεν τις χάρισε κανένας στους δημοσιογράφους
Του Πίκου Απίκου *
Το περασμένο Σάββατο, 19 Μαρτίου στην αίθουσα Κορόνα(;;;) της ΔΕΘ, πραγματοποιήθηκε η ετήσια, κατά ένα τρόπο όμως και έκτακτη, απολογιστική γενική συνέλευση των μελών της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων (αλλά και τηλεοράσεων και ραδιοφώνων) Μακεδονίας Θράκης. Η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη και σχεδόν το ένα τρίτο των 850 μελών της Ένωσης πήραν μέρος στη συνέλευση, παρά την κρίσιμη περίοδο που περνά ο κλάδος που συγκαταλέγεται σε αυτούς που δεν έχουν υπογράψει συλλογική σύμβαση εργασίας οπότε οι εργοδότες κάνουν πάρτι με τα εργαλεία που τους έχει δώσει η κυβέρνηση ώστε να επιβάλουν ελαστικές μορφές απασχόλησης. Το κλίμα ήταν βαρύ και ασήκωτο για την πλειοψηφία (τους πέντε στους εννιά) του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης, γιατί πριν από λίγες εβδομάδες πήρε την απόφαση να επιτρέψει, ουσιαστικά να καθοδηγήσει, τους δημοσιογράφους του «Αγγελιοφόρου» να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις οποίες αλλάζει ο όρος που αφορά το ύψος των μισθών – μείον 12,5% – και υπάρχει πρόβλεψη ότι αυτές οι μειώσεις θα ισχύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, χωρίς να δίνεται σε αντάλλαγμα κάποια σαφή δέσμευση για τη διατήρηση, προσωποπαγώς ή ακόμα και σε αριθμό, των θέσεων εργασίας. Μάλιστα τα τρία από τα πέντε μέλη της διοίκησης της Ένωσης, εργαζόμενοι στον «Αγγελιοφόρο», υπέγραψαν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, αν και οι δύο από αυτούς κατέχουν, αντίστοιχα, τη θέση του προέδρου και του γενικού γραμματέα της ΕΣΗΕΜΘ… Από το σύνολο των δημοσιογράφων του «Αγγελιοφόρου» μόνο επτά δεν υπέγραψαν τις ατομικές συμβάσεις και άμεσα τιμωρήθηκαν με εκ περιτροπής εργασία, τετραήμερη, και με απειλές να μην πλησιάζουν τα γραφεία της εφημερίδας τις μέρες που δεν εργάζονται. Το πόσο «σωστή» ήταν η απόφαση της πλειοψηφίας του διοικητικού συμβουλίου φάνηκε καθώς ούτε ένας από τους δεκάδες δημοσιογράφους του «Αγγελιοφόρου» που υπέγραψαν τις ατομικές συμβάσεις εργασίας δεν τοποθετήθηκε υπέρ αυτής. Ούτε ένας, παρά μόνο τα μέλη της διοίκησης που την υπερψήφισαν. Τι είπαν; Ότι με αυτό τον τρόπο, με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, κράτησαν ζωντανή τη συλλογική σύμβαση του κλάδου! Ότι ασκούν το συνδικαλισμό του ρεαλισμού! Ότι λειτούργησαν υπεύθυνα! Τι θα έπρεπε, δηλαδή, να κάνουν για να σκοτώσουν τη συλλογική σύμβαση του κλάδου; Τι θα έπρεπε να κάνουν ώστε να ασκούν το συνδικαλισμό του αφεντικού; Τι θα έπρεπε να κάνουν ώστε να λειτουργήσουν ανεύθυνα; Τα επιχειρήματα τους συγκρούστηκαν με τη λογική, όμως δεν έχασαν κατά κράτος, καθώς κατά πλειοψηφία η συνέλευση ενέκρινε τον απολογισμό του διοικητικού συμβουλίου. Απέναντι στο βασικό ζήτημα αυτών των ημερών, την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, οι συνδικαλιστές με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας δεν είπαν τίποτα απολύτως. Ούτε κουβέντα για κινητοποιήσεις, ενώ από παντού ακούγεται το αίτημα για απεργία διαρκείας. Ακούστηκε, από πολλούς, και στη γενική συνέλευση του Σαββάτου, που θα μπορούσε να πάρει μία ομόφωνη απόφαση υπέρ της πραγματοποίησης απεργίας διαρκείας, όμως επικράτησε, δυστυχώς, μία λογική άπειρου φοιτητικού συνδικαλισμού, που είχε ως αποτέλεσμα το σχετικό ψήφισμα να απορριφθεί, όχι εξαιτίας του αιτήματος, αλλά ενός συγκεκριμένου πολιτικού σκεπτικού, που αν και σε γενικές γραμμές ήταν σε σωστή κατεύθυνση δεν μπόρεσε ούτε να ζυμωθεί, ούτε και να πείσει.
Αυτό που μένει από τη συνέλευση του Σαββάτου είναι ότι τα πράγματα κινούνται, καθώς πριν από μερικά χρόνια το μοναδικό θέμα που συζητιόταν στις γενικές συνελεύσεις της Ένωσης ήταν η αξιοποίηση ενός παραθεριστικού οικοπέδου στη Λαγόμανδρα Χαλκιδικής. Τα πράγματα, και στην Ένωση, θα αλλάξουν με τους ρυθμούς τους και φαίνεται πως η κρίση και η νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δίνοντας το πράσινο φως στους εργοδότες να κάνουν ότι γουστάρουν, θα οδηγήσουν σε μία επιτάχυνση. Οι παλιοί θα θυμηθούν, πως τις συλλογικές συμβάσεις δεν τις χάρισε κανένας στους δημοσιογράφους και οι νέοι θα μάθουν, πως τις συλλογικές συμβάσεις δεν τις χάρισε κανένας στους δημοσιογράφους. Και οι τραγικοί, κυρίως εξαιτίας των μειωμένων δυνατοτήτων τους, συνδικαλιστές με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας καιρός είναι να πάνεστα σπίτια τους.
*Του δαιμόνιου