Στις 16 Απριλίου 1955 στο νοσοκομείο Πρίνστον που πέθανε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, βρέθηκε (στο κομοδίνο του) ένα προσχέδιο λόγου που θα εκφωνούσε μετά από λίγες μέρες, για την 7η επέτειο της ανεξαρτησίας του Ισραήλ και την 10η επέτειο από την συντριβή του Ναζισμού, όπου σημείωνε: «Σήμερα σας μιλάω όχι ως Γερμανός, όχι ως Αμερικανός, όχι ως Εβραίος, αλλά ως Άνθρωπος….».
Εξήντα χρόνια μετά και ενώ το Αιγαίο καταπίνει νυχθημερόν και αδιαλείπτως αθώες προσφυγικές ζωές ανυπεράσπιτων βρεφών, μικρών παιδιών, αυτοθυσιαζόμενων μανάδων και πασχόντων ηλικιωμένων, δεν βρίσκεται μεταξύ όσων ευθύνονται (που η Μεσόγειος μετατράπηκε σε «ερυθρά» θάλασσα) ούτε μία φωνή που να μπορεί να μιλήσει κανονικά…..ως Άνθρωπος.
Οι υπόλογοι για την επίλυση του ογκούμενου προσφυγικού προβλήματος (που οι ίδιοι γέννησαν) οργανώνουν Ευρωπαϊκές και διεθνείς διασκέψεις, διμερείς συναντήσεις, τριμερείς συνενοήσεις, πολυμερείς (οικονομικές) διευθετήσεις και ομιλούν ακαταπαύστως για το ανθρωπιστικό πρόβλημα, όχι γιατί αμαυρώνει τον ανθρωπισμό τους αλλά γιατί «λερώνει τις αυλές τους».
Γι’ αυτό και δεν ομιλούν ως Άνθρωποι. Γι’ αυτό και ομιλούν ως λοβοτομημένοι (από τα συμφέροντα) Αβδηρίτες και ως μεταπράτες επιτελείς Κο(νο)μισάριοι.
Γι’ αυτό και δεν ακούσαμε λέξη για κάποιο σχέδιο τερμαστισμού του πολέμου, της αιτίας δηλαδή που γεννά το διαρκές έγκλημα κατά του Ανθρώπου.
Αντίθετα, στην πρόσφατη άτυπη Ευρωπαϊκή διάσκεψη κορυφής, ακούσαμε την Γερμανία και τους φασιστοειδείς συμμάχους της (που απειλούν βερμπαλιστικά ότι θα υψώσουν τείχη και ηλεκτροφόρα σύρματα) να απαιτούν, μεταξύ πολλών άλλων, το ακολούθως απάνθρωπο:
Την δημιουργία μιάς ανεξάρτητης πόλης 50.000 προσφύγων στην Ελλάδα. Απαίτησαν δηλαδή την δημιουργία ενός μόνιμου «στρατοπέδου συγκέντρωσης» στην χώρα μας, (άλλωστε η Γερμανία έχει, από το πρόσφατο παρελθόν, το αναγκαίο know how σε ανάλογες «δομές»). Τελικά έγινε αποδεκτή η Ελληνική πρόταση που προβλέπει την δημιουργία «κέντρων υποδοχής» στα νησιά για 7.000 πρόσφυγες και άλλες 20.000 θέσεις στην Αττική και Θεσσαλονίκη, όχι στρατοπεδευμένων προσφύγων, αλλά με την διαδικασία της επιδότησης ενοικίου για «σπίτια προσωρινής φιλοξενίας» (από 48 έως 72 ώρες).
Στην ίδια σύνοδο υπήρξε και δεύτερη πρόταση που -μετ’ «επαίνων»- απορρίφθηκε και αφορούσε τη δυνατότητα μιας χώρας να μην επιτρέπει τη διέλευση προσφύγων που προέρχονται από άλλη χώρα στο έδαφός της. Aυτό, όπως αντιλαμβάνεστε, θα είχε ως αποτέλεσμα το σταμάτημα της ροής και τη δημιουργία φαινομένου ντόμινο, που θα επιβάρυνε σχεδόν αποκλειστικά την Ελλάδα. Μάλιστα στην δεύτερη αυτή πρόταση επέμειναν, με το επιχείρημα, ότι έχει ψηφιστεί ομόφωνα από το Ε.Λ.Κ., στο Συνέδριο της Μαδρίτης. Ομόφωνα; Όχι ακριβώς. Ο Β. Μεϊμαράκης αρνήθηκε να βάλει την υπογραφή του σ’ ένα τέτοιο κείμενο, σώζοντας την τιμή της Ελληνικής Δεξιάς που είχαν αμαυρώσει οι Αδώνιδες με τις ανοησίες περί προσφυγικής κρίσης που γέννησε ο….ΣΥΡΙΖΑ.
Ρώτησα τον γιό μου (που σπουδάζει στην Μυτιλήνη) πως βιώνουν το πρόβλημα. Μου απάντησε:
«Σαν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας. Κανείς δεν μπορεί να του γυρίσει την πλάτη. Για να καταλάβεις: Ένα πρωινό, πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο με λεωφορείο, είδαμε μια βάρκα στα ανοιχτά να προσπαθεί να προσεγγίσει την ακτή. Όλη μέρα νοιώθαμε χάλια γιατί μείναμε άπραγοι. Κάποιο επόμενο πρωινό που είδαμε μια άλλη βάρκα, κατεβήκαμε αμίλητοι να βοηθήσουμε το λιμενικό και τους αλληλέγγυους κατοίκους. Και ξέρεις, η φίλη μου Ρωξάνη φεύγοντας βρεγμένη πάνω ως κάτω, άφησε σ’ ένα προσφυγόπουλο την μοναδική της ζακέτα, που της είχαμε κάνει δώρο μια μέρα πριν, από μαγαζί με second hand, των 5€».