Το φαινόμενο των καταχρηστικών αγωγών SLAPP έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι δεν αφορά μόνο δημοσιογράφους αλλά όλους τους πολίτες που κάνουν το αυτονόητο, να ρωτούν και να εκφράζουν ανησυχία για το περιβάλλον και να ενδιαφέρονται για τα κοινά. Εξάλλου, οι Στρατηγικές Αγωγές Ενάντια στη Δημόσια Συμμετοχή, όπως σημαίνει το ακρωνύμιο των SLAPP, ακριβώς αυτό έχουν ως στόχο: τον εκφοβισμό δημοσιογράφων και πολιτών και την φίμωση και αναστολή της ενασχόλησης τους με ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Συνήθως, οι ενάγοντες είναι ισχυρά πρόσωπα και κέντρα εξουσίας που επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες φόβου στο ευρύτερο περιβάλλον των εναγόμενων. Οι τελευταίοι μπλέκουν συχνά σε μακροχρόνιες δικαστικές διαδικασίες μέχρι να δικαιωθούν, ακόμη και για μία ερώτηση στις δημόσιες αρχές.
Η παρακάτω ιστορία αφορά τη Ρένα Διαμαντή, κάτοικο του Πάπιγκου και τη γνωστή υπόθεση, όπου ο εφοπλιστής Αντώνης Λαιμός, σύμφωνα με καταγγελίες πολιτών και πλήθους οργανώσεων (Δείτε το ρεπορτάζ μας αλλά και την εξέλιξη της υπόθεσης), έχει χτίσει δύο κατοικίες εκτός του παραδοσιακού οικισμού και εντός της Ζώνης Ια-Πυρήνα Βίκου του Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου. Παρά τις προσφυγές περιβαλλοντικών οργανώσεων και πολιτών, αυτό το καθεστώς διατηρείται και επεκτείνεται με διανοίξεις νέων οδών και άλλων μη επιτρεπόμενων επεμβάσεων (Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ της Εφημερίδας των Συντακτών εδώ).
Ο οικισμός του Μεγάλου Πάπιγκου έχει χαρακτηριστεί, όπως και άλλοι οικισμοί, παραδοσιακός, οριοθετήθηκε το 1990 με απόφαση τότε Νομάρχη (ΦΕΚ 272/Δ/14-05-1990), εφάπτεται με τον Πυρήνα του Εθνικού Πάρκου (Τμήμα Βίκος), είναι ενταγμένος όπως όλη η περιοχή στο Δίκτυο Natura 2000, σε δύο μάλιστα ζώνες, ανήκει στο Γεωπάρκο Βίκου-Αώου της UNESCO και είναι εδώ και πολλές δεκαετίες κηρυγμένος Τόπος Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους και στην Περιφερειακή Ζώνη του Εθνικού Δρυμού με αντίστοιχα Προεδρικά Διατάγματα. Ταυτόχρονα, το Ζαγόρι έχει προσφάτως εγγραφεί στον Κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως Πολιτιστικό Τοπίο. Όλα αυτά δεν ήταν αρκετά σημαντικά για να εμποδίσουν τη δόμηση η οποία συνεχίζεται απρόσκοπτα και τα δύο σπίτια είναι, σύμφωνα με πληροφορίες, έτοιμα προς κατοίκηση. Ωστόσο δεν πρόκειται μόνο για αυτά, καθώς για την εξυπηρέτηση της δόμησης και της αδειοδότησής της, σύμφωνα με καταγγελίες οργανώσεων, έχουν διανοιχτεί παράνομα δρόμοι ενώ έχουν εκφραστεί ανησυχίες για την καταπάτηση ιστορικών μονοπατιών που αποτελούν πολιτιστικά μνημεία.
Η κα Ρένα Διαμαντή κατέχει στην περιοχή προγονικό της κτήμα και ασχολείται με την υπόθεση αυτή μαζί με άλλους κατοίκους του χωριού και περιβαλλοντικές οργανώσεις. Για μια ερώτηση και μόνο προς τις αρμόδιες υπηρεσίες σχετικά με το αν υφίστανται παράνομες επεμβάσεις σε ιστορική ημιονική οδό και αρχαίο μνημείο, ερώτηση που δεν δόθηκε ποτέ στη δημοσιότητα αλλά κοινοποιήθηκε σε πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι οποίες είχαν εξ αρχής ασχοληθεί με την περίπτωση (Καλλιστώ, ΕΛΛΕΤ, Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης, Σύλλογος Πολιτών υπέρ των ρεμάτων «Ροή», Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας), η Ρένα Διαμαντή δέχθηκε από τον Αντ. Λαιμό τον περασμένο Μάρτιο αγωγή με την οποία της ζητείται αποζημίωση ύψους 150.000€ για ηθική βλάβη. Η αγωγή εκδικάστηκε πριν λίγους μήνες και αναμένεται η απόφαση.
Για να κατανοήσει κανείς την πρωτοφανή αυτή εξέλιξη, δηλαδή πολίτης να δέχεται αγωγή επειδή έκανε μια ερώτηση, είναι αναγκαίο να αναφέρουμε μερικά στοιχεία από την ιστορία της υπόθεσης που ξεκινάει μερικά χρόνια πριν, έτσι όπως τα αφηγείται στο alterthess.gr η Ρένα Διαμαντή.
«Ο εφοπλιστής Αντ. Λαιμός άρχισε να αγοράζει αγρούς στην περιοχή του Παπίγκου την περίοδο του Covid. Στην αρχή ο κόσμος δεν ήξερε για ποιον λόγο γίνεται αυτό. Ύστερα μάθαμε ότι ήθελε να χτίσει. Πρόκειται για μια περιοχή που παλιά ήταν εύφορη, σιτοβολώνας στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Μετά τον πόλεμο πολύς κόσμος άρχισε να φεύγει από την περιοχή και το χωριό να εγκαταλείπεται. Μέχρι το ‘60-‘70 κάποιοι είχαν μείνει να καλλιεργούν αλλά σίγουρα δεν ήταν το χωριό και η περιοχή γεμάτο καλλιεργήσιμα χωράφια, όπως παλιά. Για να φτάσει κάποιος στο χωράφι του, τα παλιά χρόνια, φτιάχτηκε ένας κεντρικός ημιονικός δρόμος (μουλαρόδρομος) προκειμένου να μη χρειάζεται να περνάει μέσα από τους καλλιεργημένους αγρούς. Πρόκειται για δρόμο πλάτους 3 μέτρων με τειχάρια στα πλαϊνά και πουρναρια για σκιά, όπου οι χωριανοί άφηναν τα ζώα τους για να δουλέψουν. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι δρόμοι σε όλο το Ζαγόρι αλλά τώρα πια είναι εγκαταλελειμμένοι. Αυτός ο μουλαρόδρομος ήταν προφανώς δημόσιος δρόμος. Τον χρησιμοποιούσαν οι εναπομείναντες καλλιεργητές μέχρι και τη δεκαετία του ’60, αλλά, χωρίς συντήρηση πια, ήταν πιο ομαλό να περνούν από τα ακαλλιέργητα διπλανά χωράφια.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι το όριο του χωριού ήταν πάντοτε το νεκροταφείο και έτσι το κτήμα του εφοπλιστή γνωρίζαμε ότι είναι εκτός σχεδίου.
Κάποια στιγμή μάθαμε ότι ο εφοπλιστής θα χτίσει και στη συνέχεια ότι θα κάνει τον γάμο του στο Πάπιγκο με δεξίωση στα αγροκτήματα που είχε αγοράσει. Ο Περιφερειάρχης Ηπείρου Αλ. Καχριμάνης άνοιξε δρόμο έξω από το χωριό που οδηγούσε στα αγορασμένα χωράφια, λίγες εβδομάδες πριν τον γάμο, περνώντας αυθαίρετα μέσα από χέρσους αγρούς χωρίς έγκριση των ιδιοκτητών. Υπήρχαν σημάδια διέλευσης οχημάτων από κάποια αγροτικά ιδιοκτητών της περιοχής και από οχήματα που μετέφεραν υλικά σε παρακείμενο ξενοδοχείο πριν χρόνια, αλλά με την άδεια διέλευσης από τον αγρό τους, δύο τουλάχιστον ιδιοκτητών. Ο χωματόδρομος αυτός χαλικοστρώθηκε. Κάτοικοι και οργανώσεις αντέδρασαν τότε για τη δημιουργία του δρόμου αυτού, καθώς απαγορεύεται ρητά στην περιοχή του Πυρήνα του Πάρκου. Ωστόσο τα επόμενα χρόνια τοποθετήθηκαν κορδέλες οι οποίες απαγόρευσαν τη διέλευση του κοινού σε μεγάλη έκταση περικλείοντας και τμήμα του χαλικόστρωτου και τμήμα του ημιονικού καθώς και τον ρόμβο των αρχαίων μνημάτων. Υπήρχαν και φύλακες που μάς μιλούσαν άσχημα ακόμη και όταν προσπαθούσαμε να πάμε στο χωράφι μας. Κάποιοι κάτοικοι του χωριού κάναμε ασφαλιστικά μέτρα καθώς ο δρόμος που έφτιαξε ο Περιφερειάρχης βρίσκεται μέσα στον Πυρήνα του Εθνικού Πάρκου. Οχήματα με υλικά, μεγάλα φορτηγά περνούσαν από εκεί αφού ήδη είχαν διασχίσει τη γέφυρα του Πάπιγκου, την παλαιότερη γέφυρα με οπλισμένο σκυρόδεμα στην Ελλάδα, που οι Παπιγκιώτες είχαν φτιάξει το 1924 με δικά τους έξοδα και έχει συγκεκριμένο όριο στο βάρος που μπορεί να σηκώσει. Το όριο αυτό άλλαξε μέσα σε μια μέρα για τις ανάγκες της μεταφοράς υλικών. Και για την υπόθεση της γέφυρας κατατέθηκαν συγχρόνως ασφαλιστικά μέτρα τα οποία απορρίφθηκαν από το δικαστήριο, καθώς οι ερωτήσεις προς τους μάρτυρες ήταν άσχετες ως προς το βασικό ζήτημα του βάρους που μπορεί να σηκώσει η γέφυρα και τη διάνοιξη του δρόμου. Το δικαστήριο ρωτούσε π.χ. αν πηγαίνουμε στο χωριό, πόσο χρόνο κατοικούμε εκεί, αν το σπίτι μας βρίσκεται σε απόσταση ακοής των εκσκαφέων και άλλων οχλήσεων κτλ».
Στο μεταξύ, το χτίσιμο των οικιών του εφοπλιστή συνεχίστηκε και όταν το εργοτάξιο άφησε περιθώρια να φανούν τα κτίσματα, κάτοικοι, όπως η Ρένα Διαμαντή, αντιλήφθηκαν ότι ο ημιονικός δρόμος διακόπτονταν από τον μαντρότοιχο των οικοδομών.
«Ψάχνοντας στους χάρτες της περιοχής, διαπιστώσαμε ότι στο περιφραγμένο με μαντρότοιχο κτήμα του Λαιμού είχε περιέλθει ο δημόσιος ημιονικός δρόμος. Όταν το είδαμε, δεν το πιστεύαμε. Αποφάσισα να στείλω μια επιστολή στον Δήμο Ζαγορίου και σε άλλες αρμόδιες υπηρεσίες. Η επιστολή εστάλη και στη Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Ηπείρου, Β. Ιονίου και Δυτικής Μακεδονίας και στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων επειδή αυτός ο δρόμος σε ένα σημείο της διαδρομής του πιο κάτω δημιουργεί έναν ρόμβο, όπου υπήρχαν αρχαίοι τάφοι (στο χωριό την περιοχή αυτή την ονόμαζαν “τα κονίσματα” και δεν πατούσαμε καν πάνω της). Βέβαια, κατά την ανέγερση των οικιών του εφοπλιστή έχουν πατήσει άνθρωποι, απροσμέτρητου αριθμού βαριά οχήματα και μηχανήματα και κάποιοι τάφοι έχουν καταχωθεί και ίσως καταστραφεί» συνεχίζει η Ρένα Διαμαντή.
Στην επιστολή-ερώτηση η οποία κοινοποιήθηκε και σε πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις που ασχολούνται εκτενώς με το ζήτημα, η κα Διαμαντή σημείωνε μεταξύ άλλων τα εξής:
-Ότι ο εν λόγω δρόμος, ημιονικός, ξερολιθικός, σε χρήση των κατοίκων και προγόνων μας επί εκατοντάδες έτη, εκτός από τη χρησιμότητά του πρέπει να αποτελεί σήμερα μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Το ίδιο άλλωστε ισχύει και με τους τάφους παρακείμενου αρχαίου νεκροταφείου, που έχουν απομείνει, ενώ φαίνεται ότι ικανός αριθμός έχει καταχωθεί, ως αποτέλεσμα ανεξέλεγκτων παρεμβάσεων και διελεύσεων βαρέων χωματουργικών και δομικών μηχανημάτων κτλ. οχημάτων.
Στην επιστολή της ζητούσε να ενημερωθεί «με ποιο δικαίωμα η εν λόγω ιδιοκτησία έκανε “κτήμα της” τμήμα δημόσιας κοινοτικής περιουσίας και με ποια απόφαση Κοινοτικού και Δημοτικού Συμβουλίου επετράπη η ενσωμάτωση κοινοτικού κοινόχρηστου δρόμου σε ιδιοκτησία» καθώς και τις ενέργειες στις οποίες θα προέβαιναν οι αρμόδιες υπηρεσίες για την αποκατάσταση των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση αλλά και «για την προστασία του δικαιώματός της στη χρήση του εν λόγω ημιονικού παραδοσιακού δρόμου». Στην επιστολή επισυνάπτονταν και σχετικές αεροφωτογραφίες από την Google που ταυτίζονταν ως προς τις υποδείξεις τους για την ύπαρξη του ημιονικού δρόμου με τα τοπογραφικά του Στρατού.
2. Η θέση «Μνήματα» με άγνωστης περιόδου ταφικά μνημεία, εντός εκκλησιαστικού/βακούφικου ακινήτου, το οποίο ισοπεδώθηκε και καταπατείται διαρκώς από απροσμέτρητο αριθμό βαρέων οχημάτων (Αεροφωτογραφίες όπως επισυνάφθηκαν στην επιστολή της Ρένας Διαμαντή).
Η Δημοτική Ενότητα Πάπιγκου επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς της καταγγέλλουσας και θέτει το ζήτημα στο Τοπικό Συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας Πάπιγκου στις 26/3/2024, που αποφασίζει να προβεί σε κάθε νόμιμη ενέργεια για την αποκατάσταση του κοινοτικού μονοπατιού και του αρχαιολογικού χώρου, παραπέμποντας το θέμα στις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες.
Πριν ακόμη απαντήσουν οι υπόλοιπες αρμόδιες υπηρεσίες για το ζήτημα, η Ρένα Διαμαντή λαμβάνει στις 8/4/2024 εξώδικο από τον εφοπλιστή για ανυπόστατες και δυσφημιστικές κατηγορίες με το οποίο της ζητούσε να ανακαλέσει την επιστολή.
«Μέσα σε λίγες μέρες λαμβάνω ένα εξώδικο με την κατηγορία της συκοφάντησης για δήθεν καταπάτηση δημόσιου χώρου, ότι θίγω την τιμή και την υπόληψή του και ζητούσε να αναιρέσω αυτά που έγραφα στην επιστολή. Εγώ δεν ανακάλεσα την επιστολή, δεν έλεγα ψέματα για κάτι και δύο μήνες μετά, στις 28 Ιουνίου, έλαβα αγωγή εναντίον μου για συκοφαντική δυσφήμιση, μέσω της οποίας μου ζητείται αποζημίωση ύψους 150.000 ευρώ. Στην αγωγή ισχυρίζεται ότι προβάλλω ψευδείς ισχυρισμούς, ότι θίγω την τιμή και την υπόληψή του καθώς, όπως λέει, τον συκοφαντώ ως καταπατητή δημόσιας περιουσίας ενώπιων τρίτων, καθώς κοινοποίησα την επιστολή μου σε πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις. Σημασία έχει να αναφερθεί ότι στην αγωγή μιλά για εμάς τους αντιδρώντες ως έναν μικρό αριθμό προσώπων που περιστοιχίζονται από κάποιες “περιβαλλοντικές” οργανώσεις και ότι ωθούμαστε από ιδεολογικούς λόγους και πολιτικές φαντασιώσεις λόγω του επωνύμου του και της επιχειρηματικής-εφοπλιστικής του ιδιότητας για να του κάνουμε πόλεμο. Θα πρέπει βέβαια στο σημείο αυτό να τονιστεί ότι οι καταγγελίες για όλη την παράνομη δραστηριότητα στην προστατευόμενη αυτή περιοχή ξεκίνησαν από την Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, ενόσω ήταν ακόμη εν ζωή ο ιδρυτής της Κώστας Καρράς, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών! Για το ύψος της αποζημίωσης επικαλείται μεταξύ άλλων την επιχειρηματική του δραστηριότητα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τις θέσεις ευθύνης στον ναυτιλιακό κλάδο, καθώς και την τεράστια ατομική και εταιρική του περιουσία κ.ά.» συνεχίζει η Ρένα Διαμαντή.
«Το έκανε για να μας εκφοβίσει, ο ημιονικός δρόμος έπρεπε να εξαφανιστεί και να μη μιλήσει γι’ αυτό κανένας! Ξεκίνησα την προσπάθεια για το αυτονόητο, να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για μια ερώτηση, το δικαίωμά μου να ενδιαφέρομαι για τον κοινόχρηστο χώρο και την υποχρέωσή μου να κινώ τις υπηρεσίες του κράτους γι’ αυτό» προσθέτει χαρακτηριστικά αναφέροντας και άλλα σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Πριν την κατάθεση της αγωγής έφτασαν οι απαντήσεις των υπόλοιπων υπηρεσιών στις οποίες απευθύνθηκε η Ρένα Διαμαντή που δυστυχώς επιβεβαιώνουν αυτό που χρόνια τώρα καταγγέλλουν περιβαλλοντικές οργανώσεις, ότι κλείνουν τα μάτια μπροστά σε ένα πλήθος αυθαιρεσιών:
-Ο Δήμος Ζαγορίου, σύμφωνα με τις πληροφορίες, χωρίς καν να συμβουλευτεί την τοπική αρχή, τον Πρόεδρο της κοινότητας Πάπιγκου ως τον πλέον αρμόδιο να γνωρίζει, απάντησε στην επιστολή της στις 28 Μαρτίου του 2024 ότι ο εν λόγω δρόμος υφίσταται από δεκαετίες και εξακολουθεί υφιστάμενος ως κοινοτικός δρόμος και ότι δεν έχει ενσωματωθεί σε καμία ιδιοκτησία. Ουσιαστικά, όμως, όπως εξηγεί η Ρένα Διαμαντή ο Δήμος Ζαγορίου μιλάει για άλλον δρόμο από αυτόν στο οποίο αναφέρεται η ίδια. Ο δρόμος για τον οποίο μιλάει ο Δήμος, σύμφωνα με την ίδια, είναι ο χαλικόστρωτος δρόμος που άνοιξε ο Περιφερειάρχης και ο οποίος όμως δεν υφίσταται από δεκαετίες. Μάλιστα, όπως επισημαίνει, υπάρχουν και φωτογραφίες, αεροφωτογραφίες και τοπογραφικά που το αποδεικνύουν και επίσης ο Δήμος δεν μπορεί να κάνει ούτε την παραμικρή εργασία συντήρησης, μέσα στην περιοχή του Πυρήνα, όπου αυτό σαφώς απαγορεύεται.
-Η υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Ηπείρου, Β. Ιονίου και Δυτικής Μακεδονίας απάντησε στις 4 Απριλίου ότι θα πραγματοποιήσει αυτοψία για να διαπιστώσει την ύπαρξη της οδού, ωστόσο από την έρευνα στο αρχείο της υπηρεσίας προέκυψε, όπως αναφέρεται στην απάντηση της, ότι δεν υπάρχουν στοιχεία και η αναφερόμενη ως ιστορική ημιονική οδός δεν είναι καταγεγραμμένη ως μνημείο. Η Ρένα Διαμαντή εξηγεί ότι η υπηρεσία δεν αποδέχτηκε τις αεροφωτογραφίες που υποδείκνυαν τη διαδρομή του ημιονικού δρόμου ενώ η αυτοψία έγινε με την συνοδεία και την υποδειξη των ερειπίων του ημιονικού από τον Πρόεδρο της κοινότητας Πάπιγκου. Παρ’ όλα αυτά, όπως αναφέρει, και στην επόμενη επιστολή του ο διευθυντής της εν λόγω υπηρεσίας δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη ημιονικού δρόμου.
-Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων από την πλευρά της απάντησε ότι το καλοκαίρι του 2022 ανασκάφησαν από την Εφορεία τρεις τάφοι, έπειτα από υπόδειξη των φορέων της περιοχής. Κατά την αυτοψία τους δεν διαπιστώθηκαν επεμβάσεις ή ζημίες στις κατασκευές των τάφων. Επιπλέον, στην απάντησή της αναφέρει την αποκάλυψη πλακών τάφων που χρήζουν διερεύνησης και ανασκαφικής έρευνας. Όσον αφορά την ημιονική οδό, η Εφορεία ανέφερε ότι δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Εφορείας.
«Φυσικά απογοητεύτηκα πολύ από τις αρμόδιες αρχές καθώς λειτούργησαν στον σκοπό της συγκάλυψης. Είναι μια συγκάλυψη που τείνει να γίνει τακτικισμός» σχολιάζει η κα Διαμαντή ενώ στη συνέχεια αναφέρει και ποια ήταν η επιχειρηματολογία των μαρτύρων στις γραπτές καταθέσεις τους .
«Ως μάρτυρες κατέθεσαν υπέρ μου δύο γυναίκες και ένας άνδρας, από 76 μέχρι 88 ετών, που καλλιεργούσαν στην περιοχή. Χρησιμοποιούσαν τον ημιονικό δρόμο που εφάπτεται στο κτήμα του. Μαρτύρησαν ότι όντως υπήρξε αυτός ο δρόμος και ότι περιήλθε στην τωρινή περιτοιχισμένη ιδιοκτησία του και έχει καταστραφεί ό,τι είχε απομείνει από αυτόν σε ένα μήκος 55 περίπου μέτρων. Μάλιστα πριν έρθει να χτίσει ο Λαιμός συζητούσαμε με ανθρώπους του χωριού το ενδεχόμενο να τον αναστηλώσουμε. Ένας από αυτούς με τον οποίο συζητούσαμε, πριν το 2019, για την αναστήλωση του δρόμου έγινε μάρτυρας υπέρ του Λαιμού ισχυριζόμενος τώρα ότι λέω ψέματα. Όλοι οι μάρτυρες του, συνολικά πέντε, ισχυρίζονται ότι ο ημιονικός δρόμος δεν υπήρχε, είναι στην φαντασία μου και ουσιαστικά λένε ότι το κίνητρό μου, δεδομένου ότι δεν έχω κάποιο όφελος από τη κίνηση αυτή, είναι ιδεολογικό: ότι απεχθάνομαι τους εφοπλιστές και θέλω να τον δυσφημίσω. Λένε ότι δεν ζούσα στο χωριό, πράγμα που είναι αλήθεια καθώς έχω ζήσει στα Γιάννενα, όμως έχω το σπίτι των προγόνων ως πρώτη κατοικία που προσπαθώ να το συντηρήσω. Βρίσκομαι συχνά εκεί γιατί έχω ένα περιβόλι και ένα αμπέλι στο κτήμα αυτό. Είμαι παρούσα με ενδιαφέρον για όσα γίνονται στο Πάπιγκο και δεν είναι η πρώτη φορά που παρεμβαίνω».
Στο μεταξύ, όπως συνεχίζει η Ρένα Διαμαντή, ο νέος πρόεδρος του χωριού έστειλε την επιστολή της στον Δήμο Ζαγορίου και στην τοπική κοινότητα Πάπιγκου (είναι τριμελής, το ένα μέλος είναι ο παλιός πρόεδρος και δύο είναι νέα μέλη). Η κοινότητα συνεδρίασε και αποφάνθηκε κατά πλειοψηφία ότι αυτός ο δρόμος υπάρχει και έχει σε ένα τμήμα του κρυφτεί στην ιδιοκτησία του Λαιμού.
«Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι, στις 13 Αυγούστου, ο πρόεδρος του χωριού διοργάνωσε τη γενική συνέλευση των κατοίκων και στα θέματα που υπήρχαν έθεσα και αυτό του ημιονικού δρόμου. Η απόφαση της συνέλευσης είναι ότι υπήρχε ο ημιονικός δρόμος και πλέον βρίσκεται στο κτήμα του Λαιμού. Αυτήν την συνέλευση οι μάρτυρες του Λαιμού προσπαθούν να τη βγάλουν παράνομη» σχολιάζει η ίδια, τονίζοντας ότι έγιναν και άλλες αυτοψίες στην περιοχή από υπηρεσίες του Δήμου, οι οποίες, ενώ έβλεπαν το πρόβλημα, όταν επέστρεφαν στα γραφεία τους αυτό εξαφανιζόταν.
«Η συγκάλυψη κυβερνάει όλη την χώρα»
«Είναι η συγκάλυψη που κυβερνάει όλη την Ελλάδα πλέον» δηλώνει, εξηγώντας παράλληλα τους τρόπους μέσω των οποίων επιχειρείται να επιβληθεί μια περίεργη σιωπή γύρω από το θέμα.
«O κ. Λαιμός κάνει και υπόσχεται νέες δωρεές στην περιοχή, είναι κινήσεις επιβολής της ύπαρξής του και ανάδειξης της ισχύος του. Οι περισσότεροι κάτοικοι ανησυχούν για την υπόθεση αυτή αλλά φοβούνται να εκτεθούν, όμως υπάρχουν και αυτοί που ασχολούνται δημόσια με το ζήτημα και έχουν ήδη εκτεθεί. Το χωριό έχει διχαστεί. Το βασικό ζήτημα, όμως, είναι ότι κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να ρωτάει για τον δημόσιο χώρο και την προστασία του. Αυτό πρέπει να είναι μέλημα όχι μόνο των πολιτών αλλά όλων των αρμόδιων αρχών, του Δήμου κτλ.»
Ρωτήσαμε την Ρένα Διαμαντή αν όταν έλαβε την αγωγή γνώριζε για τις αγωγές SLAPP και πώς βιώνει πλέον τη συνθήκη αυτή ενόψει και της απόφασης της δίκης.
«Όταν δέχτηκα την αγωγή δεν ήξερα τι είναι οι αγωγές SLAPP, είχα νιώσει όμως πόσο παράλογο είναι αυτό που συμβαίνει. Αργότερα έμαθα τους στόχους τέτοιων αγωγών. Το ζήτημα είναι να αναγνωριστεί ως τέτοια από τα δικαστήρια. Θεωρούσα και θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου να υπερασπιστώ ένα δημόσιο χώρο. Εξάλλου, έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με άλλα περιβαλλοντικά ζητήματα, τόσο στα Ιωάννινα όσο και στο Πάπιγκο. Φυσικά δε γνώριζα ότι μια ερώτηση θα κατέληγε σε αγωγή. Σε κάθε περίπτωση, δεν είμαι μόνη μου, έχω αλληλεγγύη από συντοπίτες μου αλλά και από περιβαλλοντικές οργανώσεις, και άλλωστε την αλήθεια υπερασπιζόμαστε. Και αυτό με κάνει να μη νιώθω τον φόβο που θέλουν να μου επιβάλλουν» καταλήγει.
