Τι, στο καλό, έρχεται να κάνει η Γερμανίδα καγκελάριος στην Αθήνα; Να επιθεωρήσει τα κόκκινα χαλιά; Να συναντηθεί με τις καθαρίστριες που παραμονεύουν έξω από το υπουργείο Οικονομικών κάθε που καταφθάνει η τρόικα να ελέγξει τους ελεγχόμενους υπουργούς και τον πρωθυπουργό προσωπικά; Να δει αν τα χαμόγελα του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου βρίσκονται ακόμα στη θέση τους, μετά και την υπόθεση Μπαλτάκου; Να ενημερωθεί για τα επιτεύγματα της ελληνικής οικονομίας κινδυνεύοντας να μείνει με το στόμα ανοιχτό, αγκυλωμένο, και να χρειάζεται την παρέμβαση των περίφημων συμπατριωτών της ΩΡΙΛΑ, για να γυρίσει στη θέση του; Να πληροφορηθεί από τον πρωθυπουργό για τα εντυπωσιακά αποτελέσματα του προσωπικού αγώνα του κατά του νεοναζισμού;
Τι, στο καλό, έρχεται να κάνει;
Διότι, αν τέτοια ήταν η ατζέντα της, σίγουρα η επίσκεψή της στην πρωτεύουσα θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον. Θα είχε πολλά πράγματα να μάθει, και από αυτά που ενδιαφέρουν τις σοβαρές πολιτικές σελίδες των εφημερίδων, και από εκείνα για τα οποία διψούν οι ελαφρές μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης. Και κυρίως, θα είχε την ευκαιρία να επιδείξει διεθνώς την ευεργετική πολιτική της κυβέρνησής της στην Ελλάδα, να κερδίσει ακόμα περισσότερες συμπάθειες στα τέσσερα άκρα της οικουμένης, και να θέσει ακαταμάχητη υποψηφιότητα για το «νόμπελ ανθρωπισμού». Κι ας μην υπάρχει τέτοιο. Θα υποχρέωνε τη σουηδική ακαδημία να το εμπνευστεί και να της το απονείμει. Και μετά θα το καταργούσε, καθώς είναι αδύνατο για το προβλεπτό μέλλον να το διεκδικήσει άλλος.
Επίσημα χείλη, εδώ και στο Βερολίνο, διατείνονται ότι έρχεται να εκφράσει εμπράκτως την υποστήριξή της στον πρωθυπουργό. Άντε, και κάποια ψίχουλα από αυτήν, ο,τι περισσέψει δηλαδή, και στον αντιπρόεδρο του προέδρου της κυβέρνησης. Αυτό ακριβώς διατείνονται, επιστρατεύοντας τα αποθέματα υποκρισίας που έχουν συλλέξει από τις περίφημες σχολές υποκρισίας της γερμανικής πρωτεύουσας. Αγνοώντας όμως, ότι κάθε έργο που ανεβαίνει στη σκηνή, πρέπει πρωτίστως να πατά στις διαθέσεις του κοινού. Αλλιώς αποτυγχάνει και κατεβαίνει κακήν κακώς, για να αναλάβουν από της επομένης οι καθαρίστριες του θεάτρου να ξεσκονίσουν και να σφουγγαρίσουν κάθε δυσάρεστη ανάμνηση από την αποτυχία.
Μια μορφή στήριξης θα μπορούσε να είναι και οι γερμανικές επανορθώσεις από την εποχή της μαύρης ναζιστικής κατοχής. Όλες οι επανορθώσεις. Δάνεια και αποζημιώσεις πραγματικές για τις καταστροφές. Κι όχι να τα δώσει αμέσως. Όχι. Να εκφράσει απλώς τη θέλησή της για να υπογράψει η χώρα της συνθήκη ειρήνης με την Ελλάδα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος των διαπραγματεύσεων, με τις οποίες θα οριστεί το ύψος του χρέους. Όπως το έχει ζητήσει ο Μανώλης Γλέζος. Αλλά προφανώς δεν το θέλει. Εκείνο το οποίο επιθυμεί, αυτή και ο κ. Σόιμπλε, ολόθερμα, είναι να διατηρηθεί η εμπόλεμη κατάσταση. Και να παραμένει σε ισχύ το τελεσίγραφο του τότε πρεσβευτή στην Αθήνα πρίγκιπα Έρμπαχ στον Αλέξανδρο Κορυζή, με την εκπνοή του οποίου (για την ακρίβεια, 45 λεπτά πριν εκπνεύσει) τέθηκε σε εφαρμογή η επιχείρηση «Μαρίτα». Μαρίτα η Μέρκελ; Όχι προς Θεού. Άγγελα (ή Άγκελα, όπως συνηθίζεται να γράφεται στον ελληνικό Τύπο, ίσως για να μη γίνεται καμία εκ παραδρομής σύγχυση με τους αγαθούς αγγέλους της κυρίαρχης θρησκείας), η οποία επαξίως έχει κατακτήσει τη δική της ξεχωριστή θέση στην Ιστορία. Και τρίτο πακέτο φέρουσα, πλήρες νέων συμφορών.
Μόνο που αυτή τη φορά θα μείνει στα αζήτητα. Και οι καθαρίστριες θα έχουν τον πρώτο λόγο από την επομένη της επίσκεψής της. Όχι για να εξαφανίσουν. Αλλά για να συλλέξουν και στη συνέχεια να εκθέσουν τα επιτεύγματα της νέας ελληνογερμανικής συνύπαρξης σε περίοπτη θέση στο Σύνταγμα, ενόψει της ευρωπαϊκής εκλογικής μάχης της 25ης Μαΐου.
Αναδημοσίευση από την Αυγή.