O 42χρονος Ριουσούκε Χαμαγκούτσι (τον γνώρισα μέσα από τη “Διπλή ζωή της Ασάκο”) είναι ένα από τα πρόσωπα της τρέχουσας κινηματογραφικής χρονιάς. Κέρδισε με το “Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας” της Αργυρή Άρκτο στο Βερολίνο (Η Χρυσή δόθηκε στο “Ατυχές Πήδημα ή παλαβό πορνό”) και στη συνέχεια με το “Drive my car”, που ακόμα με στοιχειώνει και νιώθω επί του παρόντος αδύναμος να γράψω, το Βραβείο Σεναρίου στις Κάννες. Μάλιστα λέγεται πως έφτασε μία ανάσα από τον Χρυσό Φοίνικα που τελικά κατέληξε στο “Titane” της Ζουλιά Ντικουρνό.
Μαγεία, Ορθάνοιχτη πόρτα, Άλλη μία φορά. Τρία κεφάλαια, τρεις ιστορίες που μέχρι την τελευταία σκηνή αναρωτιέσαι αν κάπου τέμνονται ή συνεχίζουν παράλληλα μέχρι το φινάλε, καθώς διαδραματίζονται όλες τους στο Τόκυο. Ένα ερωτικό τρίγωνο με δύο διαφορετικές εκδοχές όσον αφορά το φινάλε του, μία ιστορία “αποπλάνησης” σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και μία συνάντηση παλιών συμμαθητριών. Το τυχαίο στα όρια του λάθους, η σύμπτωση, το απρόοπτο αποτελούν αφετηρία για τις “βινιέτες” των καθημερινών ανθρώπων. Διάλογοι γεμάτοι ουσία, στοχευμένες στιχομυθίες κι από εκεί μία μακρινή διαδρομή στο μεταφυσικό.
Η φαντασία πολλές φορές αφήνει αυτά που θέλει να πει … στα ανείπωτα. Τα τοποθετεί βαθιά σε ένα μπαούλο αναμνήσεων που όμως κάποια στιγμή θα λειτουργήσει νομοτελειακά ως απωθημένο με απροσδόκητες συνέπειες. Κάπου εκεί ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί εξαιρετικά τις νότες πιάνου και την μουσική της Shoko Kuore. Καλύπτει κάθε κενό και εγκλωβίζει τον θεατή στο σύμπαν του. Μιλάει για τις συνεχείς δοκιμασίες της ζωής, για τον έρωτα, την κατανόηση και συνδέει τις ιστορίες του εξαιρετικά μέσα από το ρήμα “πληγώνω”. Είναι ο κοινός παρονομαστής. Πάνω σε αυτό τον όρο δημιουργείται μία πάλη συναισθημάτων.
Είναι προφανές πως έχει επηρεαστεί πολύ από τον μεγάλο δάσκαλο Γιασουχίρο Όζου. Δίνει μία ποιητικότητα, παραστατικότητα και ζωντάνια στις σκηνές του. Αφήνει να μιλήσουν τα βλέμματα κι οι κινήσεις του σώματος. Η επιθυμία για επαφή είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να κρυφτεί από όλους τους εμπλεκόμενους. Άνθρωποι έτοιμοι να ενδώσουν σε πειρασμούς. Νιώθουν τα ερεθίσματα, έχουν ανάγκη την ηδονή της στιγμής. Δημιουργείται μία σύνθετη σύνδεση που περνάει από τον εγκέφαλο στις αισθήσεις. Είναι καλύτερο να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για το αντίθετο.
Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να προδικάσεις την εξέλιξη. Τι θα γίνει όταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ιστορίας κληθεί να επιλέξει, τι θα συμβεί τη στιγμή που ο καθηγητής σηκώνεται; Είναι μία ταινία που πρέπει να πας και να την παρακολουθήσεις στο σινεμά. Είναι μία ειλικρινής εξομολόγηση τόσο του δημιουργού, όσο και των ηθοποιών του. Είναι αθροιστικό το αποτέλεσμα της επιτυχίας. Αυτή η ενέργεια απορρέει. Δεν ωραιοποιεί, δε κρίνει επομένως δεν μπορεί να συγχωρέσει και αφήνει χρόνια μετά ανοιχτούς λογαριασμούς που δίνουν τροφή για σκέψη.
Tόσο αυτή (Wheel of Fortune and Fantasy), όσο και το “Drive my car” είναι μαθήματα ζωής. Για την πολυπλοκότητα των καθημερινών διλημμάτων. Για την απλότητα της ζωής που χάνεται αρκετές φορές σε δαιδαλώδη μονοπάτια. Υπάρχει μία άμεση ή έμμεση προσβολή, ένα υπονοούμενο, ένα αθώο ή όχι και τόσο ψέμα. Αυτή είναι όμως κι η πραγματικότητα και ο Χαμαγκούτσι θεωρώ την απεικονίζει ιδανικά και τις δίνει παγκόσμιες διαστάσεις κι αποτελεί μία από τις προτάσεις μου για την τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα.
