Παρουσιάστηκε χθες για δεύτερη φορά στο κοινό η θεατρική παράσταση «Urupà» από την Θεατρική Ομάδα του Στεκιού Μεταναστών.
Σε ένα όμορφο ανοιχτό θέατρο στην οδό Γεννηματά στους Αμπελόκηπους, πίσω από τις γραμμές των τρένων, στήθηκαν από νωρίς τα σκηνικά που επιμελήθηκαν οι Βαγγέλης Αρβανίτης, Μαΐτα Χατζηιωαννίδου, Έλλη Γκολογκίνα και οι συντελεστές της παράστασης υποδέχθηκαν τους μεγάλους και μικρούς θεατές.
Η παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο Europe του David Greig, σε μετάφραση, επιμέλεια και σκηνοθεσία της Α. Σίμου και του Ν. Νικήσιανη αναφέρεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ευρώπης όπου τα συμπτώματα της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα έντονα: το εργοστάσιο κλείνει, ο σταθμός σταμάτησε να λειτουργεί, ακροδεξιά στοιχεία έχουν κάνει την εμφάνιση τους.
Το έργο εκτυλίσσεται πάνω στις αλλαγές που πυροδοτούνται από την έλευση δύο μεταναστών που βρίσκουν καταφύγιο στον -κλειστό πια- σταθμό. Οι δύο μετανάστες μπαίνουν για τα καλά στη ζωή των ντόπιων πρωταγωνιστών και γίνονται ο καταλύτης αλυσιδωτών αντιδράσεων που θα αλλάξουν τις ζωές όλων.
Εντύπωση έκανε σε όσους το παρακολουθήσαμε η σύνθετη σκηνοθετική ματιά και τα ταυτόχρονα εντυπωσιακά και λιτά σκηνικά, που “έδεναν” αρμονικά όλα τα γεγονότα και την δράση της καθημερινής ζωής της μικρής πόλης.
Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί μετέφεραν στο κοινό τα συναισθήματα και τα βιώματα των ηρώων που υποδύονταν, τα αδιέξοδα και τα βιώματα, την απελπισία, το πάθος, το μίσος και τον ενθουσιασμό.
Όσοι με ξέρουν γνωρίζουν ότι δεν χαρακτηρίζομαι από το ενδιαφέρον μου για το θέατρο όμως αν κάτι είναι σίγουρο όσοι παρακολουθήσαμε το έργο, φύγαμε με τη σκέψη μας να ταξιδεύει στο χθες, το σήμερα και το αύριο αλλά και μια αίσθηση αναγκαιότητας αυτό το έργο να ανέβει ξανά και σε άλλες γειτονιές της πόλης.
Όπως αναφέρεται και στο σκηνοθετικό σημείωμα “Ένα έργο βαθιά πολιτικό, ωστόσο όχι πρόδηλο, που δίνει την ευκαιρία στους θεατές να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα για επίκαιρα θέματα όπως η οικονομική κρίση, η μετανάστευση, ο φασισμός.“
Ζούμε σε μια περίοδο που οι ακροδεξιές και ρατσιστικές επιθέσεις είναι καθημερινό φαινόμενο, που η εξαθλίωση “σβήνει” κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, δύο κόσμοι συγκρούονται και κάθε είδους μνήμη δολοφονείται. Σήμερα περισσότερο από ποτέ το θέατρο έχει χρέος να “επικοινωνήσει” σκέψεις και συναισθήματα στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων και να φέρει ξανά στο προσκήνιο τις αξίες εκείνες που τόσο φαίνεται να μας λείπουν μέρα με την μέρα: την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την αντίσταση.
Υ.Γ: Το έργο θα ανέβει για μια τελευταία – ελπίζω προς το παρόν- παράσταση το Σάββατο το βράδυ στο Φεστιβάλ “Ντάλα Ηλιος“ στα Γιάννενα.
* Η φωτογραφία είναι από πρόβα της ομάδας λίγο πριν την πρώτη τους παράσταση στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ.