Xθές χιλιάδες ένστολοι επιδόθηκαν σε ένα κρεσέντο βίας και καταστολής για να αποτρέψουν τον κόσμο να καταθέσει ένα λουλούδι και να τιμήσει τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ξυλοκόπησαν, προσήγαγαν, συνέλαβαν (μέχρι και δικηγόρους), περικύκλωσαν πολιτικά γραφεία, προκάλεσαν φθορές σε πολυκατοικίες νομίζοντας πως η τρομοκρατία μπορεί να νικήσει τη μνήμη.
Αλήθεια, περίμεναν όντως ότι θα μπορούσε ποτέ να ξεχαστεί εκείνη η νύχτα που καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και σημάδεψε, όσο λίγες, την ελληνική κοινωνία;
Αλήθεια, περίμεναν ότι οι χθεσινοί συλληφθέντες και χτυπημένοι, όσοι δεν μπόρεσαν τελικά να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό ή όσοι το έκαναν και πλήρωσαν το τίμημα, μπορούν έτσι απλά, μπροστά στη θέα ενός περίστροφου ή ενός ολόκληρου παρατεταγμένου στρατού, να αφήσουν να γίνει θρύψαλλα όλο το συναίσθημα αλλά και όλο το πολιτικό απόσταγμα που βιώσαν τότε, που βιώνουν κάθε μέρα με χίλιες αφορμές;
Αλήθεια, περίμεναν ότι ο κόσμος που βάζει και ξαναβάζει το σώμα του μπροστά για να υπερασπιστεί τη μνήμη τόσων δολοφονημένων, τόσων εξαθλιωμένων, τόσων φτωχοποιημένων, θα άφηνε 12 χρόνια μετά το μνημείο βορά σ’ αυτούς που διαλύουν μπουκέτα με λουλούδια που προορίζονταν για κάποιον που δεν είναι πια στον κόσμο μας αλλά που η εφηβική του φιγούρα ακόμα ζεσταίνει τις καρδιές μας;
Νίκησαν εχθές στρατιωτικά, χαλάλι τους, ακόμα κι αν οι απαγορεύσεις έσπασαν σε δεκάδες γειτονιές της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων. Ένας στρατός κάποιων χιλιάδων κατάφερε να βεβηλώσει με χίλιους τρόπους το μνημείο ενός παιδιού που ένας δικός τους δολοφόνησε. Αλλά είναι θράσος να νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να νικήσουν κοινωνικά ή πολιτικά, έτσι κι αλλιώς αυτό το παιχνίδι έχει πολύ-πολύ καιρό που το έχουν χάσει. Η νίκη τους, η στρατιωτική τους νίκη για τις 6 Δεκέμβρη, ήταν πρόσκαιρη. Όπως πρόσκαιρη θα είναι και η στρατιωτική νίκη που καυχιούνται, οι αφελείς, ότι μπορεί να κρατήσει σε γύψο και νάρκωση, μια κοινωνία που δεινοπαθεί, που μετράει νεκρούς, που μετράει χρέη, που μετράει καταστολή και τσακισμένα δικαιώματα. Εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε.
Για σήμερα μόνο να κρατήσουμε ότι λίγο πριν τους 200 συγκεντρωμένους που εκ νέου χτυπήθηκαν από την αστυνομία, ήρθε εκείνη, μόνη της για να αφήσει ένα μπουκέτο λουλούδια ικανό για να μοσχοβολήσει ελπίδα όλη η Αθήνα. Και μαζί του άφησε κι ένα σημείωμα με τους στίχους που το παιδί της, επίσης δολοφονημένο από αυτούς που ποντάρουν στην τρομοκρατία και τις στρατιωτικές νίκες, έγραψε.
Είναι οξύμωρο, αλλά πραγματικό: αρκεί η Μνήμη έτσι ώστε κάπου ανάμεσα στην αποπνικτική συνάντηση τόσων θανάτων, εμείς να βρίσκουμε το χώρο για να μπορούμε να μιλάμε εκ νέου για τη Ζωή.
Ή όπως είχε γράψει και ο Γιάννης Ρίτσος: