Πορείες κατά του «Ισλάμ» στη Γερμανία, πρόταση για αναστολή της Σένγκεν από τη Λεπέν, παρουσία της «πέμπτης φάλαγγας» στην Ευρώπη κατά τον Φαράντζ, εξτρεμιστικές δηλώσεις στην Ιταλία και ιερός πόλεμος κατά των μεταναστών από τον Σαμαρά. Αυτές είναι κάποιες από τις αντιδράσεις των ακροδεξιών στην επίθεση της 7ης Ιανουαρίου, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός της Γαλλίας έσπευδε να τονίσει ότι ο εχθρός δεν είναι οι μουσουλμάνοι αλλά οι τρομοκράτες και ότι η δημοκρατική Γαλλία πρέπει να εγγυηθεί την εθνική ενότητα, την ελευθερία και τον πλουραλισμό. Με ποιο τρόπο; «Avec la force et la solidarite»: με την ισχύ και την αλληλεγγύη.
Αλλά το αποτέλεσμα που είχε η επίδειξη ισχύος των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Μέση Ανατολή τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια δεν ήταν άλλο από την άνοδο του ίδιου αυτού τρομοκρατικού κινήματος που έβαλε στόχο την ευρωπαϊκή χώρα-σύμβολο της ατομικής και πολιτικής ελευθερίας. Μια χώρα, που για να μην ξεχνιόμαστε, υπήρξε αρκετά ισλαμοφοβική ώστε να θεωρεί τη μαντίλα και τη μπούργκα δείγματα ενός απειλητικού για την κοινωνική της ζωή θρησκευτικού εξτρεμισμού· μια χώρα που μπορεί σήμερα να θυμάται την αξία της αλληλεγγύης, αλλά συνεχώς μειώνει τις πολιτικές κοινωνικής και οικονομικής ένταξης, καλώντας καθημερινά στην πράξη τους πολίτες της να ασπαστούν μονο τις αξίες του ισχυρού ευρώ, των ισχυρών και αδιαπέραστων συνόρων και του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Σίγουρα όμως για ένα πράγμα έχει δίκιο ο κ. Ολάντ. Η επίθεση της 7ης Ιανουαρίου δεν είναι μια επίθεση της μουσουλμανικής θρησκείας στην ελευθερία της έκφρασης ή της πίστης γενικά στη σάτιρα. Είναι μια τρομοκρατική ενέργεια από μέλη ενός φονταμενταλιστικού πολιτικού κινήματος, που επιδιώκει να επιβληθεί δια της βίας στη Μέση Ανατολή: σκοτώνοντας κάθε μέρα χιλιάδες ανθρώπους –όχι και αγνωστικιστές, αλλά πιστούς, κυρίως χριστιανούς και μουσουλμάνους–, εγκληματώντας εις βάρος ανδρών, γυναικών και παιδιών ανεξαρτήτως θρησκείας. Μπορεί να επικαλείται τον Αλλάχ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τον εκπροσωπεί, ότι ταυτίζεται με τη μουσουλμανική θρησκεία, ότι εκφράζει τους μουσουλμάνους, είτε της Ανατολής, είτε της Αφρικής είτε της ίδιας της Ευρώπης.
Βέβαια, ο στόχος δεν ήταν τυχαίος. Αυτό που εξοργίζει περισσότερο τους φορείς κάθε εξουσίας και βίας είναι η αμφισβήτηση, η κριτική σκέψη, και κυρίως το γέλιο, το χιούμορ. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να υπάρξει καλύτερος στόχος από ένα σατιρικό περιοδικό των κοσμικών Παρισίων, του κέντρου των τεχνών και της ελευθερίας. Και φυσικά δεν είναι η ώρα για αναλύσεις περί των ορίων της σάτιρας ή της ελευθερίας της έκφρασης. Η σάτιρα μπορεί να είναι προσβλητική, ρατσιστική, μπορεί να θίγει, να προκαλεί. Αλλά ακόμα και τότε, το μόνο που μπορεί να τη νικήσει είναι μια άλλη σάτιρα, ο ορθός πολιτικός λόγος, η αντιπαράθεση των επιχειρημάτων, η νομική διεκδίκηση. Όχι η βία και το αίμα. Σε κάθε όμως περίπτωση, δεν είναι «οι μουσουλμάνοι» αυτοί που προσβλήθηκαν από τα σκίτσα, δεν είναι η θρησκεία τους που αντιμάχεται την ελευθερία της έκφρασης, δεν είναι οι πιστοί που δεν έχουν χιούμορ. Η επίκληση της πίστης για την διάπραξη τρομοκρατικών εγκλημάτων δεν μπορεί να είναι αρκετή για να ξεχνούμε τη δέσμευσή μας ως ευρωπαίων στο σεβασμό της θρησκευτικής ελευθερίας και να κλείνουμε τα μάτια στο πόσο επικίνδυνος είναι ήδη ο στιγματισμός και η περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Όσοι επιλέγουν στην επίθεση αυτή να βλέπουν μόνο μια απειλή για την πολιτισμένη χριστιανική Ευρώπη από τους μουσουλμάνους «βαρβάρους», είναι ρατσιστές, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν βρίσκονται – και λένε καταφανώς ψέματα. Διότι το ISIS στρατολογεί Γάλλους, Γερμανούς, Βρετανούς πολίτες, βρίσκεται δηλαδή ήδη εντός των τειχών της Ευρώπης. Διότι η Ευρώπη αποτυγχάνει να εντάξει κοινωνικά μεγάλα τμήματα πληθυσμών, αδυνατεί πλέον να πείσει με ένα κοινωνικό όραμα που θα εστιάζει στην εγγύηση των ατομικών ελευθεριών, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας.
Επομένως, η απάντηση για τους νεκρούς που αυτές τις μέρες θρηνούμε δεν είναι η κήρυξη του ιερού πολέμου της ελευθερίας της έκφρασης απέναντι στο Ισλάμ, αλλά η πραγματική προστασία του δικαιώματος αυτού, όπως και του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας, απέναντι σε αθέμιτους περιορισμούς, φοβικές πολιτικές και ρατσιστικά παραληρήματα. Η επίτευξη της ασφάλειας δεν θα έλθει με περισσότερη ισχύ, αλλά με την προσήλωση στην πραγμάτωση των αξιών που στήριξαν τον ευρωπαϊκό νεωτερικό πολιτικό πολιτισμό και όχι με τη ρητορική τους επίκληση μόνο σε επικήδειους λόγους. Η νίκη κατά του φονταμενταλισμού του ISIS στο εσωτερικό της Ευρώπης μπορεί να έρθει μόνο μέσω της προστασίας των θυμάτων του, χριστιανών και μουσουλμάνων, που πνίγονται καθημερινά στα νερά της Μεσογείου, λόγω της πολιτικής των κλειστών ευρωπαϊκών συνόρων – μέσω της προστασίας ανθρώπων που, αν κατορθώσουν να σωθούν, σήμερα αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει τρομοκράτες.
Το ISIS παράγει βία σε μια Ευρώπη κυνική, νεοφιλελεύθερη και φοβική. Μια Ευρώπη που καλείται επιτακτικά να αποτελέσει ξανά το μοντέλο εκείνης της πολιτικής κοινωνίας που προάγει την ανθρώπινη ζωή και δεν τη συνθλίβει στην περιθωριοποίηση, την ανεργία, την υποτίμηση και τον στιγματισμό: της κοινωνίας που ανοίγει τα σύνορά της στα θύματα της ισλαμικής τρομοκρατίας, που σέβεται πραγματικά τους πιστούς και υλοποιεί σοβαρές πολιτικές κοινωνικής αναδιανομής και αλληλεγγύης.
*Πηγή: rednotebook.gr