Θα ‘λεγες πως είναι καιρός να απολαύσουμε τους καρπούς
της ειρήνης.
Κι όμως
Μας πολιορκούν.
Όσοι κήρυξαν την αγάπη και είδαν το αντίκρισμα
στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς
Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα στενά πεζοδρόμια
Οι γείτονες που ρίχνουν τα απόνερα τους στους δρόμους
Κι εμείς να περπατούμε
Χωρίς μιαν ομπρέλα
Τους σημαδεύουμε με την κατάρα που έχει καθίσει μόνιμα
στα χείλη μας
Κι έτσι ξεράθηκαν και δεν λένε πια
Λόγια αγάπης τη νύχτα
Σ’ αυτά τα ίδια στενά πεζοδρόμια που τα καταβροχθίζουν
τα αυτοκίνητα.
Κλονίζομαι.
Μήπως η αγάπη δεν είναι η απάντηση σε όλα;
Γιατί πως μπορείς να αγαπήσεις
-ας πούμε-
έναν φασίστα;
Η ανατομία του είναι ολοφάνερα διαφορετική από τη δική σου.
Δεν απαντάς με αγάπη στον φασίστα
-κι ας είναι αυτό που πιο πολύ του έλλειψε-
Δεν απαντάς με μίσος
Γιατί είναι αυτό που τρέφει την ψυχή του
Κι αν μείνεις άπραγος
Θα σε κατασπαράξει.
Μονάχα τούτο μπορείς να κάνεις:
Στάσου απέναντι του.
Φώναξε:
Εγώ είμαι Άνθρωπος.
Εσύ, τί είσαι;
Αβραάμ Αθανασιάδης
*Φωτογραφία: Αθηνά Παπανικολάου
