Ήταν περίπου μια δεκαετία πριν, όταν ο Γιοάν Μπεναλουάν (Yohan Benalouane), περπατώντας στους δρόμους της Σενεγάλης, συγκλονίστηκε από τις εικόνες της φτώχειας που αντίκρισε μπροστά του. Λίγο μετά τα 20 και ήδη επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό του πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο μεγάλες ανισότητες στον πλανήτη και τόσοι άνθρωποι που υποφέρουν. Ήταν τότε, που πήρε την απόφαση πως πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό και να βάλει το δικό του λιθαράκι, ώστε αυτός ο κόσμος να γίνει κάποτε καλύτερος για όλους.
Ως παίκτης στην Αγγλία (στη Leicester City και στη Nottingham Forest) κάποια χρόνια αργότερα, συνήθιζε να μοιράζει φαγητό σε άστεγους θέλοντας να τους προσφέρει έστω και πρόσκαιρη ανακούφιση από τη σκληρή πραγματικότητα που βίωναν στον δρόμο. Από πέρυσι, που ήρθε στον Άρη, περπατώντας συχνά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης άρχισε να παρατηρεί τους ανθρώπους δίπλα του και είδε πως υπάρχουν κάποιοι που ζουν στον δρόμο. Έτσι, αποφάσισε να κάνει κάτι γι’ αυτούς.
«Άρχισα να βγαίνω μόνος μου και να τούς πηγαίνω φαγητό κάθε δυο εβδομάδες περίπου, αλλά λίγο καιρό πριν, άρχισα να σκέφτομαι αν αυτό είναι αρκετό», εξηγούσε προχθές (17/08) βράδυ ο Γαλλοτυνήσιος στόπερ, καθώς πρόσφερε φαγητό αλλά και αγάπη σε άστεγους. Κι αυτό, επειδή πιστεύει πως «και η αγάπη είναι σημαντική καθώς όταν ζεις μόνος και σ’ αυτές τις συνθήκες, το φαγητό μπορεί να θεραπεύει το σώμα, αλλά όχι την ψυχή».
Το προχθεσινο βραδινό ραντεβού δόθηκε για τις 22:30, στην πλατεία Αριστοτέλους κι αυτήν την φορά, ο Μπεναλουάν δεν ήταν μόνος. Πλάι του είχε μια ομάδα ανθρώπων, από τους πολλούς που έσπευσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα που απηύθυνε μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram. Άλλωστε, ο ίδιος πιστεύει πως «έχουμε μεγαλύτερη δύναμη όλοι μαζί κι αν είμαστε ο ένας πλάι στον άλλο μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό, να κάνουμε τη διαφορά».
«Οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο αξίζουν να έχουν τ’ αυτονόητα, φαγητό και νερό, αλλά και αγάπη. Τελευταία, άρχισα να σκέφτομαι αν είναι αρκετό να τούς προσφέρεις το χαμόγελο για λίγες μόνο στιγμές. Και η απάντηση ήταν όχι. Ήταν τότε που αποφάσισα να απευθύνω κάλεσμα μέσα από το instagram ώστε να συνδράμουν όλοι όσοι θέλουν την προσπάθεια. Και η ανταπόκριση ήταν συγκινητική», εξήγησε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, που τον ακολούθησε στη προχθεσινοβραδινή του δράση.
Σε κάθε ευκαιρία δεν σταματούσε να ευχαριστεί όλους όσοι βρέθηκαν πλάι του, κυρίως οπαδοί της ομάδας του, αλλά όχι μόνο. «Είμαι πολύ χαρούμενος που έχω όλους αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μου», έλεγε και ξανάλεγε δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του. «Ήταν μια έμπνευση για εμάς να προσφέρουμε στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη», σχολίασε οπαδός της ομάδας που βρέθηκε στην Αριστοτέλους, δηλώνοντας υπερήφανος για τον Μπεναλουάν και ως παίκτη και ως άνθρωπο.
Σε κάθε στάση του, ο Γαλλοτυνήσιος παίκτης, ρωτούσε επίσης τι άλλο χρειάζεται ο άνθρωπος που είχε απέναντί του ώστε, την επόμενη φορά, να μπορέσει να τού προσφέρει ό,τι είναι δυνατόν. Ήδη, ο Γαλλοτυνήσιος παίκτης, σκέπτεται πώς θα μπορούσε να επεκταθεί η δράση, ώστε να βοηθηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Στο πλαίσιο αυτό, σκοπεύει ν’ αποταθεί στον Δήμο Θεσσαλονίκης και να συζητήσει το ενδεχόμενο να υπάρξει ένας χώρος, απ’ όπου θα μπορεί να διανέμεται η βοήθεια αυτή προς όλους όσοι τη χρειάζονται
Η Αφρική που σημάδεψε την ψυχή του και οι γονείς που τού έμαθαν να δουλεύει σκληρά για τα όνειρά του
«Η Αφρική ήταν το έναυσμα. Όταν είδα τη φτώχεια γύρω μου και μικρά παιδιά να μην έχουν τα βασικά, άνοιξε μια πληγή μέσα μου. Αισθάνεσαι πως θέλεις να πάρεις αυτά τα παιδιά στο σπίτι, να τους δώσεις φαγητό και την αγάπη που χρειάζονται. Δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά χωρίς να το σκέφτομαι αυτό, γιατί στην πραγματικότητα είναι πολλοί οι άνθρωποι που χρειάζονται τη βοήθειά μας», απάντησε, όταν τον ρωτήσαμε για το ερέθισμα που τον οδήγησε ν’ αναλάβει δράση για τους άστεγους.
«Όταν πηγαίνεις στην Αφρική αρχίζεις να σκέφτεσαι με διαφορετικό τρόπο. Να βγαίνεις από το “εγώ” και να πηγαίνεις στο “εμείς”», σημείωσε, εκφράζοντας την πεποίθηση πως «αν όλοι κάναμε από κάτι μικρό, τότε ίσως η κατάσταση να ήταν πολύ καλύτερη για πολλούς ανθρώπους γύρω μας».
Την σκληρή δουλειά και τον σεβασμό στον άνθρωπο τον έμαθε από το σπίτι του. Ήταν οι γονείς του που τού έμαθαν πως για να πετύχει κάτι πρέπει να δουλέψει σκληρά. «Όταν από το σπίτι σού δείχνουν τον δρόμο, τότε μπορείς να δείξεις κι εσύ τον δρόμο σε άλλους», μας εξήγησε καθώς το βλέμμα του αναζητούσε στον χώρο γύρω του τον επόμενο άνθρωπο σε ανάγκη…
της Σοφίας Παπαδοπούλου για το amna.gr
