Με έκπληξη διαπίστωσα πως αρκετοί καλοπροαίρετοι πολίτες αντιμετωπίζουν έτσι επιφανειακά και με πλήρη έλλειψη ευαισθησίας την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού.
Έλλειψη ευαισθησίας απέναντι σε έναν άνθρωπο που κινδυνεύει να πεθάνει. Που μάλιστα είναι μόλις 20 χρονών. Που η τύχη του είναι στα χεριά της πολιτείας και άρα αφορά όλη την κοινωνία. Που ο θάνατος του θα είναι πλήγμα για τη δημοκρατία, με πολλαπλούς τρόπους.
Όλα τα παραπάνω, ισχύουν για οποιονδήποτε 20χρονο κρατούμενο. Ας δούμε όμως τον Νίκο Ρωμανό ατομικά, γιατί είναι στη φυλακή, για πιο αδίκημα, πως τον αντιμετώπισε η πολιτεία,και ίσως να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί οδηγήθηκε ως εδώ.
Ο Νίκος Ρωμανός είναι συμμαθητής του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Το ψυχολογικό τραύμα ενός 14χρονου που στην αγκαλιά του πεθαίνει ο φίλος του,δολοφονημένος από αστυνομικό,είναι ανυπολόγιστο.
Ο Νίκος Ρωμανός είναι αναρχικός. Δεν είναι ένας κοινός ληστής τραπεζών. Προσπάθησε να ληστέψει μια τράπεζα για να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για έναν όπως πιστεύει, δίκαιο αγώνα. Δεν συμφωνώ με την ιδεολογία του, αλλά δεν μπορώ να τον εξισώσω με έναν κοινό κακοποιό. Εχει μέσα του την φλόγα για κοινωνική δικαιοσύνη, μαζί με μίσος για μια κοινωνία διακρίσεων,και μην συνειδητοποιώντας πως μόνο οι συλλογικοί αγώνες κερδίζουν,οραματίστηκε τον εαυτό του ως έναν καινούργιο Ρομπέν των Δασών.
Είναι γνωστή η βάναυση αντιμετώπιση των συλληφθέντων στο Βελβεντό από τους αστυνομικούς που τους συνέλαβαν. Ο Νίκος Ρωμανός ,έφηβος ακόμα, βιώνει για δεύτερη φορά τη βία,από όργανα της τάξης, που εκπροσωπούν μια υποτίθεται ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία.
Σήμερα στη φυλακή πλέον, βρίσκει το κουράγιο να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις.
Και περνάει στο ΤΕΙ. Και μετά έρχεται η ίδια πολιτεία, που του επέτρεψε να δώσει εξετάσεις, και του απαγορεύει τις σπουδαστικές άδειες.
Και μετά ένα μήνα απεργία πείνας ,η κυβέρνηση αρχίζει να ανησυχεί και φέρνει για ψήφιση (!!!!!)διάταξη για εξ αποστάσεως μάθηση με τηλεδιάσκεψη. Ας ρωτήσει πρώτα έναν που διδάσκει στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ας είναι και μνημονιακός. Θα της πει πως μόνο αυτό δεν φτάνει. Χρειάζονται και συχνές συναντήσεις φοιτητών -καθηγητών.
Αλλά ας αφήσουμε αυτά τα δευτερεύοντα. Ο Νίκος Ρωμανός είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Και ο κ. Σαμαράς παίζει το παιχνίδι της αποσταθεροποίησης και του φόβου ,γιατί είναι το μόνο επιχείρημα που έχει πλέον, σε μια κοινωνία που του γυρίζει την πλάτη. Και ίσως περιμένει αύριο κάποιες σπασμένες βιτρίνες να τον σώσουν από την εκλογική κατρακύλα. Ο δε κ. Βενιζέλος, λαλίστατος όταν έκαναν απεργία πείνας οι μετανάστες, σιωπά εκκωφαντικά.
Εμείς όμως πρέπει να μιλήσουμε. Για ότι συμβεί είμαστε πλέον όλοι υπεύθυνοι.