Οι ρυθμίσεις για την καθιέρωση χαμηλότερων μισθών για τους νέους έως 25 ετών εγείρουν ζητήματα Συνταγματικότητας, σημειώνει σε συνέντευξή του στην “Αυγή” της Κυριακής ο καθηγητής εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Γιάννης Κουζής, προσθέτοντας ότι επιπλέον τίθεται θέμα διάκρισης σε βάρος των νέων εργαζομένων.
* Πώς εξηγείται η επιμονή (εργοδοτών, τρόικας, κυβέρνησης) για θεσμική κατάργηση της επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων, όταν μάλιστα έχουμε εντυπωσιακά αποτελέσματα όσον αφορά τη μείωση των μισθών;
Σε πρώτο βαθμό οι ειδικές επιχειρησιακές συμβάσεις χρησιμοποιήθηκαν για να άρουν τον χαρακτήρα της επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων. Από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν έχουν ικανοποιηθεί οι στόχοι κυβέρνησης και τρόικας. Ωστόσο η μείωση των μισθών επήλθε μέσω ατομικών συμβάσεων υπό την απειλή των απολύσεων, που διευκολύνθηκαν με τα πρόσφατα μέτρα του Δεκεμβρίου, της μετατροπής της πλήρους απασχόλησης σε μερική και της ανάπτυξης της εκ περιτροπής εργασίας σε βαθμό που το ίδιο το υπουργείο Εργασίας να εκτιμά ότι οι μισθοί μειώθηκαν κατά 15% μέσα σε διάστημα ενός χρόνου.
Παρ’ όλα, αυτά η επιμονή για τη θεσμική κατάργηση της επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων παραμένει στο προσκήνιο. Ωστόσο, οι εργοδότες αξιοποιώντας και τη διεθνή εμπειρία φαίνεται ότι προσανατολίζονται και σε άλλες λύσεις. Για παράδειγμα, την αποχώρηση από εργοδοτικές ενώσεις (που υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις) ώστε να μην συμπληρώνεται ο απαραίτητος όρος του 51% της απασχόλησης για την επέκταση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Όλα αυτά ασκούν ασφυκτικές πιέσεις στον θεσμό της επέκτασης.
Επιπλέον φαίνεται ότι υλοποιούνται όλα τα μέτρα που προβλέπονταν στο αρχικό Μνημόνιο, ώστε εκτός από την κατάργηση της επέκτασης να βάλλεται και ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης που ορίζει τον κατώτατο μισθό, όχι μόνο υπό το άλλοθι των συμβάσεων μαθητείας των νέων, που είναι ήδη σε εφαρμογή, αλλά και με τη διαφαινόμενη θεσμική αναγνώριση της ύπαρξης συμβάσεων εργασίας με μισθούς 20% χαμηλότερους από τον κατώτατο μισθό. Πρόκειται για ρυθμίσεις που εγείρουν και ζητήματα συνταγματικότητας, ως προς το ότι οι μισθοί δεν καθορίζονται με συλλογικές συμβάσεις, αλλά με νόμο και επιπλέον τίθεται θέμα διάκρισης σε βάρος των νέων εργαζομένων.
* Πιστεύετε ότι μέσω της διευθέτησης επιχειρείται η συνδικαλιστική νομιμοποίηση σωματείων πλήρως ελεγχόμενων από τους εργοδότες;
Δημιουργεί εύλογες απορίες το γεγονός ότι η νομοθετική εξουσία αντί τόσα χρόνια να δημιουργεί θεσμούς ρύθμισης της εκπροσώπησης των εργαζομένων στις μικρές επιχειρήσεις για την προστασία των δικαιωμάτων τους, σπεύδει τώρα ασμένως να κατασκευάζει γραφικές συλλογικότητες ενισχύοντας τον εργοδοτικό “συνδικαλισμό”, αποσκοπώντας στην επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Γιατί είναι δεδομένο ότι η υπογραφή συμφωνιών ελαστικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας θα έχει σοβαρές παρενέργειες στις συνθήκες εργασίας (π.χ. εντατικοποίηση, ατυχήματα, εργασιακό στρες) και στην αποδιοργάνωση της οικογενειακής και κοινωνικής ζωής που θα επιφέρουν τα παρατεταμένα – διογκωμένα και ελαστικά ωράρια.
* Η επέκταση των μορφών προσωρινής εργασίας τι αποτελέσματα πιστεύετε ότι θα έχει;
Με την επέκταση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε τρία έτη επιχειρείται η εξομοίωση των μορφών προσωρινής απασχόλησης, όπως συμβαίνει και με την ανώτατη διάρκεια δανεισμού των εργαζομένων (από 1 χρόνο σε 3 χρόνια) έχει σαν αποτέλεσμα να καταστρατηγείται και αυτός ο χαρακτήρας της έννοιας της προσωρινής εργασίας, καθώς η προσωρινότητα επεκτείνεται σε τέτοιο βαθμό που να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας διαιωνίζοντας την εργασιακή ανασφάλεια και επισφάλεια.
του Α. Πετρόπουλου από την Αυγή