Ακούω τη λέξη “πειθαρχία” περισσότερες φορές την ημέρα από όσες ακούω το όνομά μου.
Πατρίδα, έθνος, εθνική ενότητα, εθνική προσπάθεια, σύνορα, αντικοινωνικές συμπεριφορές, απαγορεύσεις, μέτρα, ατομική ευθύνη, εθνική ευθύνη.
Εμένα αυτές οι λέξεις κάτι μου θυμίζουν. Όχι μία-μία. Όλες μαζί.
Ακούω για έναν “στρατηγό” έναν “ηγέτη” που θα με σώσει.
Πρέπει να τον εμπιστευτώ. Όχι γιατί είναι ένας εξαιρετικός επιστήμονας, αλλά κυρίως επειδή είναι σεμνός, ευσυνείδητος, πιστός χριστιανός ορθόδοξος με επτά παιδιά.
Επειδή “είναι καλό παιδί ο Σωτήρης”.
Δεν έχω ούτε τη γνώση αλλά ούτε και την πρόθεση να αμφισβητήσω τον άνθρωπο ως επιστήμονα.
Έχω όμως δικαίωμα (ακόμη ευτυχώς το έχω) να εκφράσω την μεγάλη μου δυσαρέσκεια ως προς τη χρήση του συγκεκριμένου ανθρώπου με σκοπό την συνεχή προβολή συντηρητικών προτύπων.
Είναι πολύτεκνος, είναι ψάλτης, είναι σεμνός και δεν έχει “θράσος”. Αυτά είναι κάποια από τα προτερήματά του σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Γιατί αν ο ίδιος επιστήμονας ήταν ένας άτεκνος,άθεος,ομοφυλόφιλος με θράσος, δεν θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη μας. Και αναμφίβολα δεν θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης.
Ακούω συνεχώς πως όλα είναι “στο χέρι μου”, είναι “ευθύνη μου”, “μπορώ να σώσω τη χώρα όσο σκρολάρω στο Instagram”.
Όχι οι υποδομές, όχι τα κρεβάτια εντατικής θεραπείας, όχι το ανθρώπινο δυναμικό του ΕΣΥ, αλλά εγώ κι εσύ θα σώσουμε τη χώρα με εθνική ενότητα και αγάπη για την πατρίδα.
Με χειροκροτήματα και λειτουργίες εξ αποστάσεως.
Μαρία Λαφτσίδου, Μιχάλης Δαρνάκης