Τι σχέση μπορεί να έχει μια Τουρκάλα, μια διερμηνέας, μια διανοούμενη, μια εργαζόμενη μετανάστρια στην Ελλάδα με την ίδια την Ελλάδα, τους Έλληνες και την ελληνική ιθαγένεια; Τι προβλέπει ο νόμος και τι απαντά το ελληνικό κράτος σε όσους ζητούν να πολιτογραφηθούν Έλληνες πολίτες; Άραγε Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Για πολλούς από εμάς, η Ελλάδα δεν είναι μόνο η χώρα καταγωγής, αυτή στην οποία έχουμε γεννηθεί ή, για να το πούμε αλλιώς, αυτή με την οποία συνδεόμαστε με δεσμούς «αίματος». Είναι και αυτή στην οποία μεγαλώνουμε, σπουδάζουμε, εργαζόμαστε και διατηρούμε ισχυρούς βιοτικούς δεσμούς με την κοινωνία, δραστηριοποιούμαστε και συμμετέχουμε ενεργά ως άτομα και μέλη του κοινωνικού συνόλου. Η απάντηση του Έλληνα νομοθέτη είναι μία: Έλληνες είναι αυτοί που γεννιούνται από γονείς Έλληνες, αλλά είναι και οι μετανάστες/τριες, που έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα από χρόνια και οι οποίοι επιθυμούν να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια, μεταξύ άλλων, μέσω της διαδικασίας της πολιτογράφησης, εφόσον υφίσταται ουσιαστική ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία.
Για να είμαστε ακριβείς αυτά είναι τα κριτήρια που απαιτεί ο νόμος. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;
Τους τελευταίους μήνες πολλοί μετανάστες βλέπουν τις αιτήσεις τους για κτήση της ελληνικής ιθαγένειας να απορρίπτονται σωρηδόν με βάση ένα υβριδικό μοντέλο αναδρομικής νομοθέτησης του Υπουργού Βορίδη που παραβλέπει όλα τα παραπάνω και στερεί την ιδιότητα του πολίτη σε όσους δεν καταφέρνουν να αποδείξουν ότι κέρδιζαν τουλάχιστον 500 ευρώ το μήνα επί 5 χρόνια, από την εργασία τους. Κι ας γνωρίζουν καλά την ελληνική γλώσσα, την ιστορία, τον πολιτισμό, κι ας αναγνωρίζουν την Ελλάδα ως πατρίδα τους ζώντας πλήρως ενταγμένοι σ’ αυτή. Σ’ αυτούς όλους οι αποφάσεις και εγκύκλιοι του κ. Βορίδη αναδρομικά και παρά το νόμο στερούν τη νόμιμη προσδοκία να αποκτήσουν την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη διότι δεν κέρδισαν αρκετά χρήματα από την εργασία τους τα προηγούμενα χρόνια [πριν καν ζητήσουν ιθαγένεια…]. Οι μετανάστες που -όπως και οι Έλληνες- τα χρόνια της σφοδρής οικονομικής κρίσης και της πανδημίας έχασαν τις δουλειές τους, που είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται και δούλεψαν στη μαύρη εργασία δεν αξίζουν να λάβουν την ελληνική ιθαγένεια που θα τους χάριζε μετά από τόσα χρόνια πραγματικής παρουσίας στην Ελλάδα την ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία.
Στο πρόσωπο της δικιάς μας Λάλε απαντώνται όλα τα παραπάνω. Η Λάλε είναι Τουρκάλα και δεν έχει έναν «κανονικό» μισθό. Ωστόσο ζει στην Ελλάδα όπου έχει σπουδάσει, έχει μελετήσει όσο λίγοι από εμάς την ελληνική γλώσσα και γράμματα, γράφει και μεταφράζει ελληνική λογοτεχνία και ποίηση, μετέχει ενεργά όσο λίγοι στην κοινωνία, αποκτά κινητή κι ακίνητη περιουσία, συναλλάσσεται, πληρώνει λογαριασμούς και κοινωνική ασφάλιση. Κι όμως, για το ελληνικό κράτος η Λάλε δεν είναι ενταγμένη! Παραμένει μετανάστρια, παραμένει για πάντα ξένη.
Την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου στις 7μμ στο Συνεργατικό καφενείο «Το Ωραίον Ντεπώ» (Βαφοπούλου 18) συζητάμε ανοιχτά τις προκλήσεις και αστοχίες του ελληνικού συστήματος απονομής ιθαγένειας υπό το φως των πρόσφατων μεταρρυθμίσεων στον τομέα της πολιτογράφησης αλλοδαπών και στηρίζουμε τη δικαστική διεκδίκηση της Λάλε για κτήση της ελληνικής ιθαγένειας. Στη Λάλε και σε όσους το κράτος των «αρίστων» αρνείται το δικαίωμα να γίνουν Έλληνες πολίτες συμπαραστεκόμαστε ενεργά ώστε να αποκτήσουν το νόμιμο δικαίωμα να συμμετέχουν ισότιμα στην ελληνική κοινωνία, να εκλέγουν και να εκλέγονται, να αποφασίζουν τελικά ποιος θα τους κυβερνά.
Ομιλητές-τριες:
Αντώνης Σπάθης, δικηγόρος
Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, καθηγητής ΠΑΜΑΚ
Νανά Μιχαλοπούλου, ψυχολόγος
Λάλε Αλατλί, διερμηνέας και μεταφράστρια, αιτούσα την ελληνική ιθαγένεια
