Καθημερινά συναντά κανείς την αγανάκτηση των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς. Αν ψάξει περισσότερο βρίσκει ότι με τον όρο «πολιτικούς» ο περισσότερος κόσμος αναφέρεται στους βουλευτές. Αυτό που ο κόσμος κράζει μέσω της επίθεσης στο πολιτικό προσωπικό δεν είναι μόνο το περιεχόμενο της πολιτικής που ασκούν, δηλαδή αυτά που ψηφίζουν αλλά τους ψέγει για τα προνόμια τους. Κι όταν λέει προνόμια εννοεί τον βουλευτικό μισθό με τα εξτραδάκια του, τη σύνταξη, τις ασυλίες, τα αυτοκίνητα, τους αστυνομικούς και άλλα πολλά. Την ίδια ώρα αυτά συνδυάζονται με την κατηγορία «λαμόγιο» και «διαπλεκόμενος» γιατί εξυπηρετείτε συμφέροντα και «αυτός είναι ο λόγος που βρισκόσαστε εκεί».
Η αλήθεια που δεν λέγεται συνήθως από τον κόσμο είναι ότι ο ίδιος λαμβάνει μέρος στην εκλογική διαδικασία επιλέγοντας εκτός από το ψηφοδέλτιο και συγκεκριμένα πρόσωπα να ψηφίσει. Για παράδειγμα, τυχαία επιλέγω δύο περιπτώσεις από τη Β’ Αθηνών, τον Κυριάκο Μητσοτάκη επέλεξαν να σταυρώσουν 25.000 ψηφοφόροι της ΝΔ ενώ στην ίδια περιφέρεια τον Ανδρέα Λοβέρδο επέλεξαν να σταυρώσουν 42.000.
Φταίει ο κόσμος λοιπόν; Εύκολος ο αφορισμός αν δεν αναλογιστούμε την ίδια τη φύση του εκλογικού συστήματος. Στα πλαίσια μια «φιλελεύθερης αντίληψης», που λέμε κι εμείς οι κομμουνιστές, δίνεται το δικαίωμα στον ψηφοφόρο να επιλέξει τον εκπρόσωπο του ως πρόσωπο. Αυτό με τη σειρά του δίνει τη δυνατότητα στα πρόσωπα να κάνουν «παιχνίδι» για τον εαυτό τους. Πρώτο αξιακό σφάλμα για μας τους αριστερούς το ότι από το συλλογικό πάμε στο προσωπικό («είμαι ο καλύτερος, σταυρώστε με»). Την ίδια στιγμή υπάρχει και δεύτερο αξιακό σφάλμα. Έτυχε της ίδιας προβολής ο Λοβέρδος με τον Θεόδωρο Μιχαλόπουλο (45ος του ΠΑΣΟΚ με 572 σταυρούς); Δε νομίζω. Έχει την ίδια δυνατότητα αυτοπροβολής ένας καθηγητής πανεπιστημίου με 20χρόνια υπηρεσία με έναν 30χρονο σερβιτόρο των 500 ευρώ; Προφανώς και δεν έχει. Ανισότητα λοιπόν
Μπαίνοντας και βαθύτερα στα θέματα της διαπλοκής, το «να σου δώσω ένα πακέτο και να πω δυό κουβέντες στα κανάλια να σε παίξουν για να βγεις» βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε μια εκλογική διαδικασία όπου ο σταυρός θα καθορίσει τη σύνθεση της κοινοβουλευτικής ομάδας είτε το κόμμα έχει πάρει 45% είτε έχει πάρει 5%.
Όλα αυτά τα γράφω για να καταλήξω στο ότι η Αριστερά δεν μπορεί να είναι με το σταυρό αλλά με τη λίστα . Τα υπόλοιπα κόμματα να συγκροτούν τη λίστα όπως νομίζουν αυτά αλλά το αριστερό κόμμα να τη συγκροτεί μέσα από πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες και να κατεβαίνει στις εκλογές λέγοντας «αυτό το πρόγραμμα έχουμε, κι αυτοί οι άνθρωποι επιλέξαμε να το υλοποιήσουν μέσα από το Κοινοβούλιο». Βέβαια οι πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες χρειάζονται ένα ανοιχτό, δημοκρατικό κόμμα αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα την κάνουμε σύντομα σύντροφοι και συντρόφισσες.
Ινστ.