Για 5η χρονιά το αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride έδειξε τι σημαίνει να διεκδικείς και να βγαίνεις στους δρόμους, όταν σου κλέβουν την ίδια τη ζωή.
Συγκίνηση για ένα εγχείρημα που ήσουν εκεί από τα πρώτα του βήματα και το βλέπεις να βγάζει μικρές ρίζες, να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους. Που η φωνή του καταφέρνει να φτάσει σε όλο και περισσότερα πλάσματα, σε κομμάτια της κοινωνίας που στέκονται με αλληλεγγύη δίπλα στους αγώνες του λοατκια+ κινήματος της πόλης.
Της Κικής Σταματόγιαννη στην ιστοσελίδα kokkini.org
Η Συνέλευση του Reclaim PRIDE, συνέχεια της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας για ένα αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride, βγαίνοντας από τη δύσκολη συγκυρία της πανδημίας, κατάφερε να συσπειρώσει κινηματικές δυνάμεις, φεμινιστικές συλλογικότητες, φοιτητικά σχήματα και άτομα. Προσπάθησε να δώσει έκφραση στις ανάγκες, στην οργή και τις διεκδικήσεις μιας ολόκληρης περιόδου, κατά στην οποία κλειστήκαμε στα σπίτια μας, πενθήσαμε, θυμώσαμε, είδαμε να χάνουμε -με μια σειρά νομοθετήματα- όσα είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε. Ένα Pride για τους πιο ευάλωτους ανθρώπους μας. Ένα Pride αφιερωμένο στη Δήμητρα από τη Σκαμιά της Λέσβου.
Τα σώματα, οι δρόμοι, οι ζωές μας / μας ανήκουν
Μια εβδομάδα γεμάτη συζητήσεις, εργαστήρια, μοίρασμα βιωμάτων και απόψεων.
Με ένα φεμινιστικό εργαστήρι για το πιο ‘σιωπηλό’ πεδίο μάχης: το σώμα των γυναικών και των θηλυκοτήτων και το δικαίωμα αυτοδιάθεσής του. Για το ξεχαρβάλωμα του οικογενειακού δικαίου μετά την πρόσφατη αντιμεταρρύθμιση του νόμου Τσιάρα. Για την κραυγή που άρθρωσε ένα ολόκληρο κίνημα μέσα από το #metoo. Για τις γυναικοκτονίες, για τους βιασμούς, για την αθέατη βία της πανδημίας.
Με ένα εργαστήρι για την τρανς κατάσταση και την ίντερσεξ σωματικότητα. Για τις νομοθετικές ελλείψεις, για τις διακρίσεις και τη βία, για τις λέξεις που –συνειδητά ή ασυνείδητα- πληγώνουν, για τη γενναιότητα με την οποία τα τρανς άτομα στέκονται στα πόδια τους και αξιώνουν τίποτα λιγότερο από σεβασμό και ισότιμη αντιμετώπιση.
Με μια συζήτηση για την αναγκαιότητα νομικής κατοχύρωσης του λοατκι γάμου, της τρανς γονεϊκότητας και της παιδοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια. Για το πώς θέλουμε να είναι η οικογένεια στον κόσμο που εμείς οραματιζόμαστε, μακριά από τη στερεοτυπική πυρηνική ετεροκανονική οικογένεια. Μακριά από τις αγκυλώσεις και τα κατάλοιπα αραχνιασμένων πατριαρχικών αντιλήψεων, που μυρίζουν κλεισούρα και βία.
Με την κεντρική εκδήλωση ‘Επαναδιεκδικούμε τις ζωές μας’ πάνω στο τι σημαίνει για εμάς να απαιτούμε ξανά και ξανά δικαιώματα που θα έπρεπε να ήταν αυτονόητα. Και δεν είναι. Και θα χρειαστεί να αγωνιστούμε ξανά για να τα κατακτήσουμε. Ως λοατκια+ και φεμινιστικό κίνημα σε συμπόρευση με τα υπόλοιπα κινήματα. Με φροντίδα για τα πιο ευάλωτα πλάσματα ανάμεσα στους καταπιεσμένους.
Ούτε Καρολάιν, Δήμητρα κι Ελένη, καμία άλλη δολοφονημένη
Μια τόσο γεμάτη πολιτικά εβδομάδα δεν θα μπορούσε παρά να βρει την ιδανική κορύφωσή της στην πορεία του Σαββάτου. Τέλη Ιούνη, Σάββατο απόγευμα εν μέσω καύσωνα. Κι όμως, χιλιάδες άνθρωποι –περισσότεροι από κάθε άλλη φορά- νιώσαμε την ανάγκη να βγούμε στους δρόμους. Να φωνάξουμε ενάντια στη βία που δέχονται τα σώματά μας, να φωνάξουμε απαιτώντας δικαιοσύνη για τις δολοφονημένες μας, δικαίωση για τη μνήμη της Ζάκι, της Ελένης, της Δήμητρας, της Καρολάιν και τόσων άλλων. Να φωνάξουμε ενάντια στον φασισμό με τον οποίο δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα, όσο δεν ξεμπερδεύουμε με τις αιτίες που τον γεννούν και τον τρέφουν. Να φωνάξουμε για όλα όσα πνίγουν τις φωνές μας. Να υπενθυμίσουμε πως ‘στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία’ και να συμπυκνώσουμε σε σύνθημα την οργή μας και τη θλίψη για το πόσο ‘η Ζάκι θα μας λείψει’. Να φωνάξουμε ενάντια στο ‘ροζ ξέπλυμα’ κυβερνήσεων και μεγάλων εταιρειών, που έχουν την πολυτέλεια να πετάξουν και μερικά δικαιωματικά ψίχουλα απ’ το τραπέζι της αδιανόητης κερδοφορίας τους. Μια ολόκληρη πορεία χιλιάδων να δονείται από το συγκινητικό «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Ξανά και ξανά. Να περνάμε μπροστά από το βορειοαμερικανικό προξενείο και η σκέψη μας να πετάει στα αδέρφια μας στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, τη Γάζα.
Ήμασταν χιλιάδες, σε μια προσπάθεια να συλλογικοποιήσουμε την οργή μας, να βάλουμε σε λέξεις τις διεκδικήσεις μας, να νιώθουμε πώς είναι να δίνουμε έναν αγώνα μαζί. Ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπων κάθε ηλικίας. Οικογένειες με μωρά στην αγκαλιά και στα καροτσάκια. Μια πορεία συμπεριληπτική, που μας χωρούσε όλα: λοατκια+ ανθρώπους και συμμάχους/αλληλέγγυους, drag queens με την ελευθερία να υπάρχουν με ασφάλεια στον δημόσιο χώρο, πιτσιρίκια αλλά και μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, αρτιμελείς και ανάπηρους, ντόπιους και μετανάστριες, λευκούς και μη, αριστερές οργανώσεις, αντιρατσιστικές συλλογικότητες, ομάδες και άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Το 5ο αυτοοργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης τελείωσε το βράδυ του Σαββάτου. Αφήνοντάς μας με την αίσθηση ότι κάναμε ένα σημαντικό βήμα μπροστά.
