Νομίζω πως κάποιος, ακόμα και από το κρεβάτι της εντατικής, μπορεί να καταλάβει τον πανικό που έχει κυριεύσει το σύστημα της διαπλοκής της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Δείγμα αυτού του πανικού είναι και οι παπαριές που παίζουν εδώ και μερικές εβδομάδες οι μιντιακές ναυαρχίδες της διαπλοκής, για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, τη δημιουργία νέων κομμάτων και το πόση – καραντεμέκ – ανάγκη έχει ο κόσμος την πολιτική αναζωογόνηση του χώρου του κέντρου. Μπορείς νομίζω να καταλάβεις ότι βρίσκονται σε κρίση πανικού, γιατί μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το πώς κοτζάμ ελίτ ποντάρουν στον παλαβιάρη τον Λοβέρδο, στο καφενείο τον Φλωρίδη, στο ΧΑΠ του Αλέκου Παπαδόπουλου και στα περασμένα μεγαλεία του Σημίτη, μη χέσω… Θα με πεις πως αυτά τα παρτάλια είναι ανώτερης κλάσης από την παρέα των ακροδεξιών ντενεκέδων που έχει εγκατασταθεί στο Μαξίμου. Μπορεί να έχεις και δίκαιο, όμως έλα τώρα, σε λίγο θα μας πασάρουν σαν νέο πρόσωπο τη Διαμαντοπούλου (ένα κουβά παρακαλώ να μη λερώσω το πάτωμα) και τον Γιάννο (που είναι αυτή η ψυχή;) Παπαντωνίου. Εντάξει είναι αλήθεια πως η μαλακία που δέρνει τη Νέα Δημοκρατία τρομάζει τις ελίτ, που βλέπουν πως αργά ή γρήγορα το κόμμα θα το πάρει ο Βορίδης, που μεταξύ μας, βέβαια, μπορεί να είναι και περισσότερος σοβαρός από το Σαμαρά, αν και το ίδιο ακροδεξιός. Το θέμα είναι, αν οι από τα κάτω, οι «χωρίς», αυτοί που η κρίση τους χτύπησε στο δόξα πατρί, μασήσουν και πιστέψουν πως με τις προσευχές μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Το κακό είναι πως αυτό μπορεί να συμβεί, γιατί οι από τα κάτω συχνά μπερδεύονται και ξεχνούν – ή θέλουν να ξεχνούν – ποιοι πραγματικά είναι.
Οι άλλοι, είναι οι πετυχημένοι. Ναι καρντάση αυτοί είναι. Έχουν πετύχει πολλά και θέλουν και άλλα. Δουλεύουν για να βγάζουν περισσότερα λεφτά και όχι για έναν γαμημένο μισθό. Έχουν τις βεβαιότητες που η ιστορία τους δίνει. Έχουν μετοχές και καταθέσεις και δυστυχώς, γιατί δεν τρώνε τα σκατά που τρώει ο υπόλοιπος κόσμος, κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από τo έμφραγμα. Είναι οι τύποι που η Θάτσερ και ο Ρήγκαν είχαν στο μυαλό τους όταν έλεγαν πως όχι μόνο δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, αλλά δεν υπάρχει ούτε και κοινωνία, παρά μόνο άτομα. Είναι ατομάρες, έχουν τα φράγκα για να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια (στα αρχίδια τους θέλω να γράψω, αλλά με κόβει ο εσωτερικός κανονισμός κοσμιότητας του alterthess) τα δημόσια συστήματα υγείας, παιδείας και κοινωνικής ασφάλισης. Αν πάθουν κάτι τρέχουν στις ιδιωτικές κλινικές, τα παιδιά τους τα στέλνουν σε ιδιωτικά σχολειά και αντί για σύνταξη περιμένουν να ρευστοποιήσουν ομόλογα που έγιναν παράγωγα και να φέρουν από την Ελβετία κανένα αυτοκίνητο γεμάτο με χρήμα πίσω στην Ελλάδα. Είναι βρωμιάρηδες, λερώνεσαι απ’ όπου και να τους πιάσεις, κλέβουν για να έχουν και αρπάζουν για να φάνε. Είναι τόσο πετυχημένοι που όταν το παιδί κάποιου φτωχού καίγεται ζωντανό από τη γαμημένη, την πουτάνα, τη σόμπα, λένε πως αυτή είναι η μοίρα των φτωχών. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα τελευταία οι πετυχημένοι μιλούν για τζίτζικες και για μέρμηγκες. Προφανώς έχουν άγνοια κινδύνου.
Και από την άλλη, εμείς, οι αποτυχημένοι. Που πάμε στη δουλειά για έναν γαμημένο, κομμένο και καθυστερημένο, μισθό. Που στεκόμαστε στην ουρά έξω από τον ΟΑΕΔ για να ανανεώσουμε την κάρτα ανεργίας. Που είμαστε στις στατιστικές της αδήλωτης εργασίας, «μαύροι» χωρίς ένσημα. Που δεν μπορούμε να θερμάνουμε επαρκώς τα σπίτια μας. Που όταν χαλάει κάτι, το ψυγείο, το πλυντήριο, η ηλεκτρική, κάνουμε σαν να χάθηκε ο κόσμος γιατί δεν μας περισσεύουν ούτε 70 ευρώ. Που φοβόμαστε μήπως και κλείσει κάποιο νοσοκομείο, γιατί δεν ξέρουμε που αλλού μπορεί να πάμε αν κάτι συμβεί, σε εμάς, στα παιδιά μας, στους γονείς μας. Είναι τέτοια η αποτυχία μας, που στα δημόσια σχολεία που στέλνουμε να παιδιά μας θα θέλαμε οι εκπαιδευτικοί να παίρνουν καλύτερους μισθούς, να μην τους τελειώνει το δεύτερο δεκαπενθήμερο πριν τελειώσει το πρώτο. Η μόνη μας βεβαιότητα είναι οι αμφιβολίες μας και οι δυνάμεις της Αριστεράς όταν σχολιάζουν αυτά που συμβαίνουν – ενώ θα έπρεπε να προτείνουν και να οργανώνουν μαζί μας λύσεις – εμάς, τους αποτυχημένους έχουν στο μυαλό τους. Εμάς, τους μέρμηγκες που μάλλον το πήραμε απόφαση πώς δεν μας φτάνει ένα καρβέλι ψωμί και που σκεφτόμαστε να σηκώσουμε ολόκληρο το γαμημένο το φουρνάρικο. Μέσα στο γιορτινό κλίμα με βρίσκω καρντάση. Τα λέμε από κοντά.
