[Στις 29-11 τα ιταλικά συνδικάτα προκήρυξαν γενική απεργία ενάντια στις δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης. Σύμφωνα με τα συνδικάτα, η συμμετοχή ξεπέρασε το 70%, και σε ορισμένες εταιρείες έφτασε στο 100%. Για τη CGIL και την UIL, που οργάνωσαν τις κινητοποιήσεις, υπήρξε πολύ μεγάλη συμμετοχή και στις 43 διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Με αφορμή αυτή την απεργία γράφει ο franco berardi.]
Πρέπει να κοιτάξουμε καταπρόσωπο το αναπόφευκτο χωρίς να ξεχνάμε ότι το αναπόφευκτο συχνά δεν συμβαίνει επειδή πρέπει να δώσει τη θέση του στο απρόβλεπτο.
Δεν απείχα από τη γενική απεργία που προκήρυξαν τα συνδικάτα, η CGIL (Confederazione Generale Italiana del Lavoro) και η UIL (Unione italiana del lavoro), ούτε απουσίασα από την Piazza Maggiore (στη Μπολόνια) , όπου άκουσα, εκτός από τις φωνές του πλήθους, την ομιλία του Μαουρίτσιο Λαντίνι (γενικός γραμματέας της CGIL).
Ήξερα ότι η απεργία προκηρύχθηκε επειδή οι μισθοί πέφτουν, η δημόσια υγεία έχει εγκαταλειφθεί, και οι εργαζόμενοι πληρώνουν τα χρέη, ενώ κανείς δεν αγγίζει τα υπερκέρδη των τραπεζών. Αλλά μου έκαναν εντύπωση κάποια σημεία της ομιλίας του Λαντίνι.
Μου έκανε εντύπωση όταν είπε ότι αν περάσει το διάταγμα για τη δημόσια ασφάλεια, πολλοί από τους εργαζόμενους που καταλαμβάνουν τα εργοστάσια τα οποία απειλούνται με κλείσιμο ή που κλείνουν τους δρόμους για να υπερασπιστούν τις δουλειές τους, θα συλλαμβάνονται.
Μου έκανε εντύπωση η αυτοκριτική. Κάναμε λάθος που δεν αντιταχθήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις στη μεταρρύθμιση Φορνέρο,* είπε. Αλλά στην πραγματικότητα έλεγε ότι το συνδικάτο και ολόκληρη η αριστερά δεν έχουν κάνει και πολλά για να σταματήσουν την επίθεση των εργοδοτών που σήμερα κορυφώνεται με τον φασιστο-φιλελευθερισμό.
Επίσης, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν είπε ότι ο πόλεμος αλλάζει τα πράγματα.
Αναφερόταν σε αυτά που ο ουκρανικός πόλεμος έχει ήδη αλλάξει στις συνθήκες ζωής των Ιταλών (και των Ευρωπαίων) εργατών.
Αλλά επιτρέψτε μου να ερμηνεύσω τα λόγια του: ο πόλεμος πλήττει άμεσα την Ευρώπη, πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτό που θα συμβεί στο εγγύς μέλλον.
Για μένα, το καλύτερο μέρος για να εστιάσουμε στις προοπτικές ήταν πάντα η πλατεία, όταν είναι γεμάτη από ανθρώπους που συζητούν, ανταλλάσσουν γρήγορες φράσεις και υψώνουν πλακάτ.
Ακόμα και σήμερα με βοήθησε που πήγα στην πλατεία, γιατί συνειδητοποίησα (ή τουλάχιστον ένιωσα) ότι η θέση μου για την λιποταξία είναι ιδανική, αλλά πρέπει να λάβω υπόψη τα γεγονότα: πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι διανοητικό μας καθήκον να κοιτάμε το αναπόφευκτο καταπρόσωπο, χωρίς να ξεχνάμε ότι το αναπόφευκτο συχνά δεν συμβαίνει επειδή πρέπει να δώσει τη θέση του στο απρόβλεπτο.
Για ποιο απρόβλεπτο πρέπει να προετοιμαστούμε;
Δεν μπορούμε να σκεφτούμε το απρόβλεπτο, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απρόβλεπτο.
Πρέπει όμως να μυρίσουμε τον αέρα για να δούμε ποια βουνά είναι έτοιμα να καταρρεύσουν, ποιες χιονοστιβάδες πρόκειται να μας καταπιούν, και να φανταστούμε ποιοι νέοι ορίζοντες θα αναδυθούν μετά τις κατολισθήσεις και μετά τις χιονοστιβάδες.
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά γύρω μας.
Ένα βουνό που ετοιμάζεται να καταρρεύσει είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, που σύρθηκε σε έναν πόλεμο ανάμεσα στον ρωσικό φασισμό και τον ουκρανικό ναζισμό από τους Αμερικανούς συμμάχους της, οι οποίοι τώρα την κοπανάνε, όπως έκαναν πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες.
Η Ρωσία του Πούτιν έχει κερδίσει σχεδόν τα πάντα σε αυτόν τον πόλεμο: η ρωσική οικονομία έχει αναπτυχθεί κατά 3,6%, ενώ οι ευρωπαϊκές οικονομίες ασθμαίνουν γύρω στο μηδέν. Πόσους θανάτους έχει κοστίσει αυτό στη Ρωσία; Αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία για τον Πούτιν.
Ο ρωσικός στρατός προελαύνει στο Ντονμπάς, ενώ βαθαίνει η τραγωδία του ουκρανικού λαού, που ωθήθηκε από τους Δημοκρατικούς Αμερικανούς σε έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και τώρα εγκαταλείπεται από τους Ρεπουμπλικάνους Αμερικανούς.
Πριν εγκαταλείψει τον Λευκό Οίκο, ένας από τους χειρότερους εγκληματίες στην ιστορία προσπαθεί να δυσκολέψει τα πράγματα για τον διάδοχό του. Το κάνει σπρώχνοντας τον φτωχό Ζελένσκι στην τελευταία θυσία: τον διατάζει να επιστρατεύσει τους δεκαοκτάχρονους, ενώ οι λιποταξίες πολλαπλασιάζονται, ο παγετός προχωρά στις πόλεις χωρίς θέρμανση και η απελπισία εξαπλώνεται.
Ο κύριος σκοπός αυτού του πολέμου, για τον Μπάιντεν και τους συνεργούς του, ήταν να καταστρέψει τη σχέση μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας, ο δεύτερος σκοπός ήταν να αποδυναμώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο τρίτος (ήταν απίθανο να συμβεί, και το γνώριζαν όλοι) ήταν να νικήσουν τον Πούτιν.
Αλλά τώρα ο Πούτιν όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο κατά των Αμερικανών στην Ουκρανία, αλλά κερδίζει τις εκλογές, τη μία μετά την άλλη, σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.
Στις 16 Δεκεμβρίου ο Όλαφ Σολτς θα ζητήσει την ψήφο εμπιστοσύνης των βουλευτών της Μπούντεσταγκ. Εν τω μεταξύ, δίνει εντολή να μετακινηθεί μια πυροβολαρχία πάτριοτ στην Πολωνία, για να προστατεύσει τις στρατιωτικές προμήθειες στην Ουκρανία.
Άλλο ένα βήμα προς την άμεση σύγκρουση, ενώ στη Γερμανία το AfD αυξάνεται. Αυξάνεται και το κόμμα της Σάρα Βάγκενκνεχτ, που δεν θέλει πλέον να στέλνει όπλα στην Ουκρανία.
Εν τω μεταξύ, η Γαλλία οδεύει προς την κατάρρευση. Το φόντο είναι η κοινωνική κρίση, το κύμα των απολύσεων, η οικονομική αστάθεια και επί σκηνής την επόμενη εβδομάδα θα δούμε αν οι Λεπενιστές αποφασίσουν να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στον προδότη Μακρόν, αποσύροντας τη στήριξη στην κυβέρνηση Μπαρνιέ.
Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι η Μαρίν Λεπέν θέλει να επισπεύσει τις προεδρικές εκλογές πριν κηρυχθεί μη επιλέξιμη εξαιτίας των ατασθαλιών που βαρύνουν το κόμμα της;
Οι λιποτάκτες δεν είναι κωφοί (μόνο λιγάκι), και μπορούν να αντιληφθούν τον ήχο της βουής που φαίνεται να έρχεται από τα έγκατα της Ευρώπης.
Είναι ώρα για κοινωνική εξέγερση, έλεγαν τα πανώ και τα πλακάτ χιλιάδων εργαζομένων σήμερα το πρωί (29-11) στην Πιάτσα Ματζόρε.
Θα έλεγα ότι είναι πάντα η στιγμή της κοινωνικής εξέγερσης, αλλά αν το λέει ο Λαντίνι, τα πράγματα σοβαρεύουν.
Θα κερδίσουμε αυτή τη μάχη; Χαζή ερώτηση.
Η έξυπνη ερώτηση είναι άλλη: θα χρησιμεύσει αυτή η μάχη για να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη και τη συλλογική ευφυΐα, καθώς προετοιμαζόμαστε για την εξάπλωση ενός πολέμου του οποίου τα όρια είναι άγνωστα;
Πρέπει να προετοιμαστούμε για τον γκρεμό, φαίνεται ότι δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε.
Το να προετοιμαζόμαστε μόνοι είναι άχρηστο.
Η κοινωνική εξέγερση θα μας κάνει λιγότερο μόνους.
* Ο νόμος Φορνέρο, που ονομάζεται μεταρρύθμιση Φορνέρο, ονομάζεται το άρθρο 24 του νομοθετικού διατάγματος της 6ης Δεκεμβρίου 2011, ν. 201, με τίτλο «Διατάξεις σχετικά με τις συνταξιοδοτήσεις», και το οποίο με πρόταση της Υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Πολιτικών Έλσα Φορνέρο, τροποποίησε τη λειτουργία του ιταλικού συνταξιοδοτικού συστήματος. Oυσιαστικά αύξησε τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης.
