Σε μία πολύ δύσκολη εποχή το ελληνικό cinema κόντρα στα προγνωστικά ακμάζει και ταξιδεύει τη φήμη της πατρίδας μας σε ολόκληρο τον κόσμο. Η σημερινή μας επιλογή είναι το Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Πρόλαβε να κάνει την πρεμιέρα του στην μεγάλη οθόνη πέρυσι στο Βερολίνο, έλαβε θετικές κριτικές διεθνώς και στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Νοεμβρίου κέρδισε πέντε Βραβεία συνολικά με σημαντικότερα τον Αργυρό Αλέξανδρο στο Διεθνές Διαγωνιστικό και το βραβείο κοινού στην κατηγορία του.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Οι σχέσεις πατέρα-υιού κι αυτή του ανθρώπου με την “μητέρα” τίθενται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η τεχνολογία είναι απούσα και το κενό της καλύπτουν οι μαγικοί ήχοι της παρθένας Φύσης που σήμερα τείνουν να χαθούν και να μείνουν στους πρεσβύτερους απλά ως ανάμνηση του παρελθόντος. Η κατεδάφιση των πάντων κυριολεκτικά και μεταφορικά κάνει τα πάντα ίσιωμα. “Όλοι πληρώνουμε κάποια στιγμή”. Μία ιστορία που μας φέρνει στο μυαλό τις εξορύξεις που ζούμε εδώ και χρόνια δίπλα μας, στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Μία εκρηκτική κατάσταση. Από τη μία παχυλοί μισθοί για λίγους κι από την άλλη ανείπωτη καταστροφή για τον μεγαλύτερό μας πλούτο, το περιβάλλον.
Ο Νικήτας έχει αυτοεξοριστεί σε ένα ορεινό κτήμα. Το φροντίζει με αγάπη κι εξασφαλίζει την αυτάρκειά του. Το τελευταίο οχυρό της περιοχής δοκιμάζεται, αλλά κρατάει την ώρα που οι καρχαρίες επελαύνουν. Η μάχη είναι εκ προοιμίου άνιση. Το μεγάλο ψάρι δε σταματάει τις επιδρομές του κι αργά ή γρήγορα οι ρομαντικοί θα υποταχθούν στις διαθέσεις του. Αυτό που έχει σημασία όσο κοινότυπο κι αν μοιάζει είναι το ταξίδι. Ο απολογισμός μίας διαδρομής, μίας ζωής. Η διόρθωση των λαθών που λίγο έλειψε να κοστίσουν. Αφορμή για ξετυλιχθεί το κουβάρι της πλοκής μία απώλεια.
Δεσπόζει η ταμπέλα με το μήνυμα “δεν πωλείται”. Φαντάζει μάταιο. Κάθε φορά που νομίζεις πως σκοτώνεις το τέρας, αυτό βγάζει νέα κεφάλια σαν μία σύγχρονη Λερναία Ύδρα. Ο βασικός προβληματισμός έγκειται στο γεγονός ότι έχουμε φτάσει ως οντότητες σε ένα οριακό σημείο. Πρέπει να επιστρέψουμε πίσω ή να συνεχίσουμε τα γοργά βήματα μπροστά διαλύοντας τα τελευταία αναχώματα; Ελάχιστοι μπορούν να τοποθετηθούν απόλυτα με ασφάλεια. Η ταινία εξελίσσεται στην πορεία της σε ένα μάθημα ζωής για την ύπαρξη και την αρμονική συμβίωση όλων των μονάδων του συνόλου.
Η ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη βραβεύτηκε στο Σεράγιεβο. Σταθερή αξία στο πλήρωμα του χρόνου. Ένα ήρεμο τέρας. Έχει περάσει πολλά κι όμως αντέχει. Πλάι του ο νεαρότερος Αργύρης Πανταζάρας. Συνθέτουν ένα δίδυμο που κερδίζει το κοινό. “Αν δεν το δει το μυαλό σου, δε θα το δει το μάτι σου”. Guest ρόλο έχει ο Μιχάλης Ιατρόπουλος. Εξαιρετική κι αξίζει να τονιστεί είναι η φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα. Όταν πρέπει (σκηνές με έντονη συναισθηματική φόρτιση) τα φώτα σβήνουν, σκοτεινιάζει κι ακούγονται μόνο τρεμάμενες φωνές. Αγωνία, πίκρα, παράπονα …
“Έχεις λίγο καπνό”; Με το σχήμα του κύκλου ολοκληρώνεται μία σπουδαία ταινία. Η ανακωχή θα έρθει μετά από μία μεγάλη πάλη που ωθεί τους πρωταγωνιστές στα άκρα και σε αψυχολόγητες πράξεις. Μαζί με το “Πρόστιμο” του Φωκίωνα Μπόγρη και το “Kala Azar” της Τζάνις Ραφαηλίδου αφήνουν ανεξίτηλο το σημάδι τους για την κινηματογραφική σεζόν 2020-21. Εμείς με αγωνία περιμένουμε να ανοίξουν τα Σινεμά κι οι υπόλοιποι χώροι Πολιτισμού και να τις παρακολουθήσουμε εκεί που έχουν συνηθίσει, δηλαδή στην μεγάλη οθόνη.
