Το (άνω) κέντρο της πόλης τέτοιες μέρες αναδεικνύει όλη του την ομορφιά. Η αγορά υποτονική και οι τουρίστες μένουν κυρίως -για το καλό τόσο των ιθαγενών όσο και των ίδιων- κάτω από την Εγνατία.
Όσοι ζουν εδώ και δεν έχουν λεφτά για διακοπές ή δουλεύουν ή απλά δεν πάνε τις μέρες που πάνε όλοι οι υπόλοιποι για να είναι λίγο πιο ήρεμα μπορούν να γνωριστούν καλύτερα.
Και κάπως έτσι σήμερα, άκουσα στην παιδική χαρά μία από τις πιο γλυκιές φωνές που έχω ακούσει από μία αφρικανή γειτόνισσα και η οποία άρχισε να τραγουδάει μόνη της την ώρα που παίζαν τα παιδιά της. Δεν ντράπηκε αυτή, δεν ντράπηκα κι εγώ να κάτσω κοντά της, εμφανώς για να την ακούω.
Ύστερα γνωρίσα τρεις Σύριους στους οποίους η μικρή πήγαινε κοντά και μόλις έκαναν κίνηση για να την χαιδέψουν έφευγε και ξεκαρδίζονταν και η μεν και οι δε. Ο ένας μου είπε πως έχει μία κόρη στην ίδια ηλικία και η οποία ζει στην Αθήνα, ενώ αναφώνησε το Mashallah αρκετές φορές και το οποίο γκούγκλαρα πριν λίγο και κατάλαβα ότι είναι κάτι σαν το αντίστοιχο δικό μας φτου-φτου (https://en.wikipedia.org/wiki/Mashallah).
Οι άνθρωποι ήταν καθισμένοι στο χορτάρι, δεν βρώμισαν τίποτα, όμως ήταν που προχθές ένας φασίστας σκατόψυχος κοιτώντας μια οικογένεια προσφύγων ανέφερε στην δυστυχισμένη κοπελιά του, πως στον ίδιο έχουν κόψει πρόστιμο που δεν μάζεψε τα σκατά του σκύλου του αλλά αυτά τα σκατογούρουνα τα αφήνουν να κάθονται κάτω και ο οποίος γλίτωσε καθώς ήμουν μόνος μου, κυνηγώντας την μικρή.
Τέλος το βράδυ καθώς γυρνούσαμε, μία φίλη από τη γειτονιά που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα υγείας το οποίο δεν γνωρίζω (σίγουρα δεν μπορεί να μιλήσει και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο για τη μετακίνησή της) χόρευε μαζί με τη μητέρα και μία φίλη της, Γεωργιανές και οι δύο, οι οποίες της χτυπούσαν ένα ντέφι και είχαν σηκωθεί όρθιες κι αυτές ακούγοντας από ένα παλιό ραδιοφωνάκι ένα τραγούδι που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω.
Ο ψιλικατζής μας κέρασε από μια τσίχλα και το σταλινικό πυκνό μουστάκι του έλαμψε όπως κάθε φορά όταν μας βλέπει.
Η κυρά Βίκυ από τον 6ο γκρίνιαξε ως συνήθως γιατί δεν ενδιαφερόμαστε (!) και δεν την παίρνουμε τηλέφωνο να δούμε το πώς είναι, αλλά αφού της εξήγησα ότι έχουμε πολλά τρεχάματα κι εμείς (για πολλοστή φορά), μας συγχώρεσε. Για πολλοστή φορά είπε επίσης στην μεγάλη πως η εγγονή της έχει το ίδιο όνομα με αυτήν, το παιδί πλέον απλά δεν ανταποκρίνεται σε αυτή την ατάκα, είναι σαν να μην την ακούει.
Ο απέναντι, που δεν τον συμπαθώ γιατί δεν έχει πει ένα γεια τόσο καιρό, πριν λίγο βγήκε με το βρακί να κάνει το βραδινό του τσιγάρο όπως και εγώ και μέσα σε όλα αυτά ένα ζευγάρι ζητάδων έχει περάσει αρκετές φορές αργά για να σκανάρει κάθε ύποπτη κίνηση στην περιοχή.
Υπάρχουν κουσούρια και προβλήματα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, υπάρχουν όντως περιπέτειες. Υπάρχει πολύ τσιμέντο, πολύ φτώχεια, πολύς αποκλεισμός αλλά και πολύς κανιβαλισμός. Υπάρχει αδιέξοδη βία, υπάρχουν νταλαβέρια, υπάρχει μοναξιά, υπάρχει ρατσισμός όπως μάλλον υπάρχουν παντού.
Αλλά υπάρχει κα μία υποβόσκουσα αίσθηση κοινότητας μεταξύ αρκετών από εμάς που προς το παρόν λέμε ένα στείρο καλησπέρα.
Δεν έχουν περάσει άλλωστε τρεις μέρες από τότε που πήγαν να βάλουν χέρι μέσα από τα κάγκελα της παιδικής χαράς για να πάρουν την τσάντα μας (η οποία είχε μέσα ένα γιογιο μωρομαντηλα και κάτι φρούτα) και αφού τους προέτρεψα να παν πουθενά που τα έχουν μαζεμένα γιατί εδώ είμαστε φτωχοί και έχει πράγματα του παιδιού και είναι ξεφτιλισμένοι, ο ένας έβγαλε να μου δώσει λεφτά σαν ένα άτυπο συγνώμη αλλά και σαν μια κατανόηση από μέρους του, της αλήθειας που εξέφρασα για την οικονομική μας κατάσταση.
Και είναι λοιπόν κάποιες στιγμές, σαν τις μέρες του 15αυγουστου που το κέντρο, ή άνω κέντρο αν προτιμάτε, γίνεται ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη για να ζει κανείς όλη την ομορφιά των αντιφάσεων της πραγματικής ζωής.
Γειτονιά, έστω και για λίγο, μέρος που μας μαθαίνει να ζούμε μαζί καθώς γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.
