1. Ποιος θα το έλεγε ότι ο χρόνος θα ήταν με τη δική μας πλευρά, ότι όλοι οι από τα πάνω θα δούλευαν για τον «αντίχριστο» και ότι όλοι οι από τα κάτω θα άρχιζαν να νιώθουν ναυτία για τα πάντα που τους περιτριγυρίζουν… Ποιος θα το έλεγε ότι αυτός ο κόσμος, που σιωπηλά άκουσε πως και αυτός τα έφαγε μαζί με την πολιτική και την οικονομική ελίτ, τώρα να μην αφήνει ούτε μία κουβέντα να πέσει κάτω και να στέλνει στο διάολο όσους μιλούν για τη σωτηρία της χώρας… Ποιας χώρας; Ποια σωτηρία;
Οι από τα κάτω κατάλαβαν ότι οι έννοιες που δίνουν στις λέξεις οι από τα πάνω είναι άλλες, είναι διαφορετικές, ότι η κυριαρχία μιλάει άλλη γλώσσα. Οι από τα κάτω όταν λένε σωτηρία εννοούν ότι κάποιος κατάφερε να σώσει το σπίτι του από την τράπεζα. Οι από τα πάνω θέλουν να σωθεί η τράπεζα και να πάει να γαμηθεί ο κόσμος που δεν μπορεί να πληρώσει το στεγαστικό του δάνειο. Οι από τα πάνω όταν μιλούν για την πατρίδα, μιλούν για τις μίζες από τις εξοπλιστικές δαπάνες, για το φαγοπότι στο κράτος – λάφυρο, για τη διάλυση των κοινωνικών παροχών και των δημόσιων συστημάτων υγείας και παιδείας. Οι από τα κάτω θέλουν μία πατρίδα που να έχει καλά δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, που να τους προστατεύει από την απόλυση και τον μισθό πείνας, που να μπορούν οι νέοι να βρίσκουν δουλειά. Αν θέλουν…
Οι από τα πάνω όταν μιλούν για τη σωτηρία της πατρίδας σκέφτονται μπάτσους σε κάθε γωνία να απαγορεύουν συγκεντρώσεις άνω των τριών. Οι από τα κάτω όταν μιλούν για τη σωτηρία της πατρίδας σκέφτονται γεμάτες πλατείες από συνθήματα, πανό, υψωμένες γροθιές και οργή για τους κυβερνήτες και τους τραπεζίτες που θα την κοπανάν με τα ελικόπτερα. Ποιος θα το έλεγε ότι ο χρόνος θα ήταν με τη δική μας πλευρά. Time is on my side, yes it is! Και το σημαντικότερο, οι από τα κάτω έχουν πάρει χαμπάρι πως όλη αυτή η ιστορία με το κούρεμα του χρέους, την ανταλλαγή ομολόγων, το PSI, έχει να κάνει με το πώς θα γαμηθούν οι δικές τους ζωές, ώστε οι από τα πάνω να μην χάσουν ούτε μία τρίχα της κεφαλής τους και να ζήσουν happily ever after.
2. Σήμερα η πολιτική Αριστερά στην Ελλάδα είναι ό,τι καλύτερο έχουμε από τη μεταπολίτευση και ό,τι χειρότερο θα μπορούσαμε να έχουμε. Η καλή φάση έχει να κάνει με τ’ ότι η πολιτική Αριστερά δεν «κρατιέται» από πουθενά – στάζι, μπάζει, σούπες, μούπες – και δεν έχει κανέναν λόγο να απολογείται για τις μαλακίες κάποιου γαμημένου δικτάτορα στην άλλη άκρη του κόσμου. Η καλή φάση έχει να κάνει με τ’ ότι η πολιτική Αριστερά έχει κόψει σχεδόν όλες τις γέφυρες με το πολιτικό σύστημα των από τα πάνω, έχει λήξει δηλαδή το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο που υπέγραψε, μετά τη χούντα, για να την παίζουν τα αστικά κόμματα.
Η καλή φάση είναι ότι αν σήμερα – αύριο, μεθαύριο – η πολιτική Αριστερά ενωθεί για να εκφράσει τους από τα κάτω, θα το κάνει γιατί οι από τα κάτω θα βαρέσουν το χέρι στο τραπέζι και θα το απαιτήσουν αλλιώς θα τους πάρει όλους ο διάολος, και όχι γιατί το ΚΚΕ θα έχει κάποια… φορολογικά προβλήματα, που το 88 οδήγησαν στον ενιαίο ΣΥΝ και μετά στα σκατά της συγκυβέρνησης.
Η κακή φάση έχει να κάνει με τ’ ότι πρόκειται για παιδική χαρά σε όλες της τις εκδοχές. Στο ΚΚΕ βασικά συγκεντρώνουν χρήματα για να αγοράζουν σουίφερ και να μαζεύουν τις σκόνες από τα αγάλματα, τις προτομές, τις θέσεις του ΚΚΣΕ, τις μαλακίες του Στάλιν και τις ασυναρτησίες του Ζαχαριάδη. Πολιτικά στο ΚΚΕ παραμένουν βαθύτατα καθυστερημένοι όχι γιατί δεν μπορούν να ξεπεράσουν την κόμπλα τους με το παρελθόν, αλλά γιατί πιστεύουν ότι έτσι βρίσκονται κοντά στο λαό. Πιστεύουν δηλαδή πως ο λαός είναι βαθύτατα καθυστερημένος και περιμένουν σε κάποια φάση να πιάσουν μαλάκα τον κόσμο και να του φορτώσουν μία ξεγυρισμένη δικτατορία του Κόμματος. Βέβαια, όπως λέει και το Αλεκάκι, αν ο λαός πάρει μπρος τότε και το ΚΚΕ θα αφήσει τις μαλακίες στην άκρη.
Ψιλοαφασικούς θεωρεί τους από τα κάτω και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί αντί να βγει στο δρόμο με σημαίες που να γράφουν «φάτε τους πλούσιους» και να ψήσει τον κόσμο ότι μόνο η κοινωνική οικονομία των αναγκών (που τα γράφει στο γαμήδι το πρόγραμμα του ΣΥΝ) είναι η απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, κάθεται και μαλακίζεται για το τι χρώμα έχει η θάλασσα και για τον αν τα είπε καλά ο Τσίπρας στην Στάη. Και στην Στάη καλά τα λέει αλλά τους εργάτες, που του ζητούν βοήθεια για να αυτοδιαχειριστούν το εργοστάσιο που έκλεισε το λαμόγιο το αφεντικό τους, τους κοιτάζει σαν να κατέβηκαν από το φεγγάρι. Αλλά αλίμονο, προφανώς και η ελπίδα είναι στην Αριστερά…
3. Ο ανταγωνιστικός χώρος θα μπορούσε να είναι ό,τι το καλύτερο και ό,τι το χειρότερο θα είχε να ρίξει το κίνημα στη μάχη για την ανατροπή αυτής της κωλοκατάστασης. Ο ανταγωνιστικός χώρος έχει εκπαιδεύσει τον κόσμο του για τα καλύτερα. Μία «ανταγωνιστική» δασκάλα μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω στο σχολείο της, μπορεί να ψήσει τους συναδέλφους της να κάνουν παπάδες, μπορεί να βάλει τους γονείς στο παιχνίδι, μπορεί να στήσει αντιμαθήματα μετά την απεργία, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει! Ένας «ανταγωνιστικός» εργάτης – κορίτσια συγνώμη για το γυναίκα/δασκάλα, άνδρας/εργάτης – στο εργοτάξιο μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, να βάλει τους συναδέλφους του, αντί να μιλάνε διαρκώς για πίτσα, μπάλα και καράτε, να ανοίξουν κανένα γαμωβιβλίο, να διαβάσουν το άρθρο του Χόλογουεϊ στο alterthess, να κατέβουν όλοι μαζί στην απεργία και να το κάνουν σαν να ήτανε γιορτή, να σταθούν απέναντι στους μπάτσους και να τους πάρουν στο κυνήγι αν χρειαστεί. Ο ανταγωνιστικός χώρος έχει εκπαιδεύσει τον κόσμο του για τα χειρότερα, με οδηγίες χρήσης είτε για να τρελαθεί, είτε για να φτιάξει το νησάκι του και να την περνάει ψιλοφίνα και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν. Αλλά να μην το μιζεριάσω, γιατί ο χρόνος δουλεύει για τη δική μας πλευρά και η οργή με την αγάπη, η αγάπη με την οργή, αόρατες καπετάνισσες πάντα στις κοινωνικές τρικυμίες, είναι έτοιμες να βγουν ξανά στο δρόμο.
