Εμείς: Από μικρά όταν είναι τα παιδιά μας έχουμε την πεποίθηση, πίστη, συνήθεια να τα εκπαιδεύουμε πώς να σηκώνουν το κεφάλι, να μιλάνε, να μη δέχονται το ξύλο, να μη συνηθίζουν. Τους μαθαίνουμε ότι «χτυπάμε» μόνο τις πόρτες, τα ξύλα και τα αυγά!! Τους λέμε ότι το «σκάσε» αφορά μόνο τα μπαλόνια, ότι ξύλο «τρώνε» μόνο οι κάστορες, ότι μόνο τα φυτά «δε μιλάνε», ότι το… «βουλώνουν» μόνο οι φελλοί, ότι μόνο τα αγάλματα δεν κινούνται και ότι η αστυνομία είναι για τους κλέφτες!
Τα πηγαίνουμε στις σχολικές βιβλιοθήκες που με κόπο και πολύ μεράκι έχουμε στήσει εκπαιδευτικοί και γονείς… για να τους διαβάσουμε ιστορίες, να αγαπήσουν τα βιβλία, τη ζωή και τους ανθρώπους γύρω τους , να μάθουν να βλέπουν, να ακούν και να διεκδικούν. Κι από ότι φαίνεται, όσο τα ασφυκτικά κοινωνικά και εκπαιδευτικά πλαίσια μας επιτρέπουν, τα καταφέρνουμε μια χαρά.
Αυτοί: Τα κλειδαμπαρώνουν στα σπίτια, τα φοβίζουν, τα στέλνουν με ευκολία στις οθόνες, τα «παιδεύουν» με άχρηστες ερωτήσεις- εξετάσεις PISA έτσι για να ενσωματώσουν την αποτυχία, τα απομονώνουν από τις τέχνες εκμηδενίζοντας την παρουσία των τεχνών στο σχολείο, τους βάζουν τείχος- τράπεζα θεμάτων, τα κερνάνε ΕΒΕ αλλά όχι καθηγητές που διδάσκουν τα εξεταζόμενα μαθήματα , τα εξουθενώνουν με τεράστια ύλη όταν αυτά πρέπει να ονειρευτούν και να ερωτευτούν, τα απειλούν με μείωση εισακτέων ένα μήνα πριν τις πανελλήνιες εξετάσεις. Τα αποτρέπουν από τη γνώση.
Τα παιδιά μας: Όταν σε πείσμα όλων τα καταφέρουν- παρά τα χίλια εμπόδια- να κερδίσουν μια θέση στο ελληνικό πανεπιστήμιο αρχίζουν να ονειρεύονται τη ζωή, τη δουλειά, την επιστήμη, την κοινωνία, την πολιτική, τον εαυτό τους μέσα σε όλα αυτά.
Αυτοί: Αρχίζουν μια ανεστραμμένη-διεστραμμένη μάθηση και μια σειρά ψευτοδιλημμάτων που συνειδητά στοχεύουν στην πυροδότηση των διχαστικών αντανακλαστικών της κοινωνίας και των ίδιων των παιδιών. Τους λένε ότι: Όποιος διαφωνεί με την αστυνομική βία είναι εναντίον της κατασκευής πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών. Όποιος προβάλλει ενστάσεις στη μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικών της ΕΛ.ΑΣ στα πανεπιστήμια είναι με τους «μπαχαλάκηδες». Όποιος θεωρεί ότι θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι και ορθότερα αξιοποιούμενοι πόροι για τα πανεπιστήμια είναι οπαδός εκείνων που διαπόμπευσαν ένα πρύτανη. Όποιος έχει επιφυλάξεις είναι μίζερος. ’Όποιος εκφράζει κριτική σκέψη, υπονομεύει το αγαθό της παιδείας και το συμφέρον της κοινωνίας. Όποιος γενικώς έχει άλλη άποψη από την κυβέρνηση είναι «παλιόπαιδο» !
Και άμα τα πονηρά διλήμματα δεν πιάσουν, μπαίνουν τα ΜΑΤ, κάνουν κατάληψη στα πανεπιστήμια, δέρνουν φοιτητές κι άμα χρειαστεί στο τσακίρ κέφι ρίχνουν μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης στο κεφάλι φοιτητή τραυματίζοντάς τον σοβαρά.
Η παιδεία άλλωστε δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο, όπως ομολογούν δια στόματος αρχηγού! Μας λένε ότι χάρη κάνουν που επιτρέπουν να σπουδάζουν τα παιδιά μας. Και …θα τρώνε ξύλο μέχρι να το καταλάβουν.
Τα χτυπάνε τα παιδιά μας, τα σακατεύουν, τα αρρωσταίνουν! Είναι ο Αλέξης, ο Βασίλης…είναι τα παιδιά μας
Εμείς: Υπάρχει ένας πολύ απλός οδηγός για τα δημόσια Πανεπιστήμια. Καταργείς την Πανεπιστημιακή Αστυνομία. Αυξάνεις τη χρηματοδότηση για την Παιδεία, χρησιμοποιώντας και αυτά τα εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που μόλις εξοικονόμησες, για να φτιάξεις βιβλιοθήκες. Πολλές βιβλιοθήκες. Κι εργαστήρια. Και να προσλάβεις καθηγητές. Και να ξαναματαφτιάχνεις βιβλιοθήκες. Και γενικά ό,τι ακριβώς ζητάνε οι φοιτητές και φοιτήτριες που δέρνεις. Η δική μας απάντηση στα ψευτοδιλήμματα είναι: «Ή με την άθλια καταστολή/άμεση υπαγωγή επιστήμης/ΑΕΙ στο κεφάλαιο, η με την επιστήμη/παιδεία στην υπηρεσία των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας».
Τα παιδιά: Αν δε φύγουν από μια χώρα που τα διώχνει και βγουν στην πολυδιαφημιζόμενη αγορά εργασίας συχνά γίνονται είτε το αόρατο κομμάτι εργαζομένων στο οποίο βασίζεται η έρευνα και βρίσκονται να διεκδικούν τα αυτονόητα: ασφάλιση, ωράριο, μισθό για όλη την παρεχόμενη εργασία, είτε μετατρέπονται σε σύγχρονους δουλοπάροικους στην εστίαση που ανακαλύπτουν ότι ένα ποτό ή μια σαλάτα που σερβίρουν είναι υψηλότερης αξίας από το ημερομίσθιο τους, είτε προσλαμβάνονται στην εκπαίδευση ως αναλώσιμοι τρίμηνων συμβάσεων!! Καταλαβαίνουν τότε ότι η ποιότητα ζωής που τους τάζουν είναι να χάσουν την ανθρώπινή υπόσταση τους και αξιοπρέπεια δουλεύοντας 15 ώρα ζώντας σε container, να λαμβάνουν το 1/3 των ενσήμων, να παίρνουν τα μισά λεφτά, να μην έχουν δικαιώματα.
Αυτοί: Τολμάνε και απευθύνονται στα παιδιά μας και τους λένε ότι το ζήτημα δεν είναι μόνο οι δουλειές · είναι λέει και οι φίλοι (που φεύγουν) και η οικογένεια (η χρεοκοπημένη από τους λογαριασμούς -πρόστιμα). Τους λένε για μια εξαιρετική ποιότητα ζωής! και ότι ο σκοπός δεν είναι πόσα λεφτά θα βγάλετε (κι ας ζουν αυτοί πλουσιοπάροχα) αλλά ως άλλοι life coach -γκουρού τους προτείνουν να βλέπουν τη ζωή πιο σφαιρικά, πιο ολιστικά!
Εμείς: Το σωστό ερώτημα είναι ή με αυτούς ή με τα παιδιά μας και το μέλλον τους!
