Θυμάμαι ήμουν κάπου στα 6-7 όταν πρώτη φορά μου έκανε εντύπωση ένας νεαρός κύριος με μούσια και καπέλο- αργότερα έμαθα ότι το έλεγαν μπερέ- που απεικονιζόταν σε μια στάμπα στο κόκκινο μπλουζάκι μιας έφηβης γειτόνισσας αλλά και σε κάτι κονκάρδες στην τσάντα της. Μέσα στην παιδική μου αμέλεια δεν ξανασχολήθηκα με αυτή την φυσιογνωμία μέχρι τα 12-13 τότε που γυρίστηκε το ” Ημερολόγιο μιας μοτοσικλέτας” – τότε ρώτησα πρώτη φορά την μητέρα μου ποιος είναι αυτός ο ‘ανθρωπος που βρίσκεται παντού από τετράδια , κονκάρδες, μπλουζάκια και τώρα στους κινηματογράφους – λένε ότι είναι ταινία για την ζωή ενός από τους μεγαλύτερους επαναστάτες , είναι η ταινία για την ζωή του Τσε Γκεβάρα- ποιός είναι μαμά ; ” Δεν ξέρεις τον Τσε Γκεβάρα Αθηνά ; Πολέμησε μαζί με τον Φιντελ Καστρο για να ανατραπεί η δικτατορία στην Κούβα , εγκατέλειψε μετά κάθε αξίωμα και πήγε να φέρει την επανάσταση και σε άλλους καταπιεσμένους λαούς στο Κογκό , την Βολιβία….” και μετά μαμά ; ”Τον δολοφόνησαν παιδί μου, τον δολοφόνησαν …” Αυτό το δέος και τον θαυμασμό που σαν έφηβη αισθάνθηκα για αυτό το άνθρωπο -σταθμό στην Παγκόσμια Ιστορία το ένιωσα αργότερα -μελετώντας-και για μορφές όπως αυτή του Άρη Βελουχιώτη, του Νίκου Μπελογιάννη και φυσικά του Γρηγορίου Λαμπράκη.
Όντως αν εμβαθύνει κανείς στην ιστορία αυτών των ανθρώπων θα διαπιστώσει εύκολα ότι πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές ( ο πασιφιστής Λαμπράκης- ο επαναστάτης Τσε) όλοι τους στηριζόμενοι στην βαθιά πίστη τους σε ένα όραμα και θέτοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα , μπροστά στην υλοποίηση αυτού του οράματος ( από την απελευθέρωση της Ελλάδας με τον ανταρτοπόλεμο , την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ ,την ελευθέρια των λαών μέχρι την επικράτηση της παγκόσμιας ειρήνης) κατάφεραν να αλλάξουν έστω και κατά μια μοίρα τον κόσμο , κατάφεραν να εμφυσήσουν σε πολλούς ανθρώπους την ελπίδα ότι με πίστη, πείσμα και πολύ αγώνα κάτι μπορεί να αλλάξει σε αυτή την γη υπέρ των αδυνάτων – Αυτό που έλεγε ο Μπελογιάννης το μεγάλο στην ζωή είναι ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο.
Που όμως αποσκοπεί η μνημόνευση αυτών των ανθρώπων – συμβόλων ; Άλλες εποχές θα πουν πολλοί ,εξηγούμαι. Ας περάσουμε λιγάκι στο σήμερα και στην κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας. Κρίση , μνημόνια, 6000+ αυτοκτονίες τα τελευταία 4 χρόνια , άκρος ανησυχητική επάνοδος του φασισμού και ένας δρόμος προς τα Αριστερά που μας καλεί να το ακολουθήσουμε ως την μοναδική ελπίδα- και μάλλον έτσι είναι- για την Ανατροπή .Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει ακριβώς αυτό το δρόμο να μην τον ακολουθούμε συλλήβδην ; Η ,πηγαίνοντας και ένα βήμα παραπέρα, ποια είναι η αιτία που παρά του πλήθους των αντιδράσεων από μεριάς των πολιτών έναντι στις κυβερνητικές πολιτικές ( απεργίες, πορείες, γενικότερη κατακραυγή για τα τεκταινόμενα στην χώρα μας ) δεν έχουμε καταφέρει παρά ελάχιστα; Αν αφήσουμε στην άκρη ιδεολογικές διαφωνίες , οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές θεωρίες και άλλα τινά αυτό που εύκολα διαφαίνεται να έχει χαθεί είναι η αξία του ΕΜΕΙΣ έναντι στα συμφέροντα και την ευδαιμονία , όσο αυτή είναι εφικτή, του ΕΓΩ. Οι έννοιες του «εμείς» και του «εγώ» μέσα στην κοινωνία είναι σαφώς πιο διευρυμένες. Ετσι «εγώ» είναι οι απολυμένοι της ΕΡΤ οι οποίοι δεν ήταν μαζί με τους απολυμένους του ALTER λίγο καιρό πριν το καλοκαίρι του 2013 , «εγώ» είναι οι σχολικοί φύλακες που δεν πέρασαν ποτέ κρύες νύχτες έξω από την Χαλυβουργία όταν ολόκληρες οικογένειες πετιόταν στο δρόμο( με εξαίρεση ένα-δυο ”συμβολικές” κινήσεις” – και αυτοί με την σειρά τους δεν είναι τώρα έξω από το υπουργείο οικονομικών στο αξιοθαύμαστο πραγματικά αγώνα των απολυμένων καθαριστριών.
Είναι αυτό το «εγώ» που έβαλε στην άκρη ο Γκεβάρα όταν έφυγε από την Κούβα αφήνοντας τα αξιώματα του για την επανάσταση , αυτό το «εγώ» που αψήφησε ο Βελουχιώτης όταν έλεγε πριν τις μάχες στους συντρόφους του ”ραντεβού στα γουναράδικα” , αυτό το «εγώ» που τελικά μας απομονώνει όλους ,ελαχιστοποιεί την δύναμη μας και ευτελίζει τους στόχους μας.
Ακόμα και μέσα στα ίδια τα κόμματα της Αριστεράς αυτή η υπερέκφραση του «εγώ», που εδώ μεταφράζεται ως προσωπικό συμφέρον και σκληρός ανταγωνισμός για την κατάληψη των διάφορων θέσεων και … «θεσακίων» , καθώς και η δειλία και η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζεται ο ριζοσπαστισμός ακόμα και από όσους τον χρησιμοποιούν ως σήμα κατατεθέν τους έχει οδηγήσει αναπόφευκτα στη απώλεια του βηματισμού της Αριστεράς. Είναι ακριβώς αυτή η απώλεια που στρέφει πολλούς νέους στην αποχή κατά τις εκλογικές διαδικασίες και όχι σε αυτή την στροφή προς τα Αριστερά. Είναι ακριβώς αυτό το μεγαλύτερο στοίχημα όλων των κομμάτων της Αριστεράς να στήσουν την πορεία τους πάνω σε γερά θεμέλια με ξεκάθαρες στοχεύσεις και με ένα αξιακό σύστημα τέτοιο που θα αποκλείει παντελώς τους πάσης φύσεως λυμεώνες και -εν δυνάμει παρυσφρύοντες από όποια κερκόπορτα βρουν -της πολιτικής. Για να υπάρξει λοιπόν πραγματικά και ουσιαστικά η Ανατροπή πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές σε δομές και νόρμες – έστω και αν αυτές έχουν χρόνια παγιωθεί- εκ των έσω. Το «εμείς» να πάρει την θέση του «εγώ» από την πιο μικρή έκφανση της καθημερινότητας μέχρι τον μεγαλύτερο αγώνα. ΕΜΕΙΣ χάνουμε τα σπίτια μας Εμείς απολυόμαστε . Εμείς παλεύουμε. Εμείς νικάμε. Όχι εγώ, όχι εσύ…ΕΜΕΙΣ.
Αθηνά –Μαρία Λαοπόδη , φοιτήτρια