Η διακοπή της συνεδρίασης της Συγκλήτου του ΑΠΘ στο τέλος της περασμένης εβδομάδας συνοδεύτηκε για άλλη μια φορά με καταγγελίες περί «ομηρίας» των καθηγητών, χρήση «βίας» από μεριάς φοιτητικών συλλόγων και ομάδων, «αιματωβαμένα» ρεπορτάζ, διάχυση της εικόνας «ανομίας» σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και επανάληψη των εκκλήσεων να μπει η αστυνομία στο πανεπιστήμιο διότι… δεν μπορεί να συνεχίζεται αυτή κατάσταση. Πράγματι, αν η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή είναι να απορεί κανείς γιατί το ζήτημα δεν καταλαμβάνει κεντρική θέση στον δημόσιο διάλογο αλλά διαρκώς ξεχνιέται μέχρι την επόμενη κατάληψη και γιατί δεν γίνεται προσπάθεια να μην συνεχίζεται αυτή η… ακαταστασία.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στην σχετική ενημέρωση, πάντα, ο πρύτανης ή οι αντιπρυτάνεις καταγγέλλουν αυτούς που τους καταγγέλλουν, χωρίς όμως, ποτέ, το κοινό να μαθαίνει για ποιό λόγο καταγγέλλονται οι «αμυνόμενοι» καθηγητές. Για παράδειγμα, στην τελευταία παρεμπόδιση της Συγκλήτου, φοιτητικοί σύλλογοι έξι σχολών μετά από αποφάσεις των συνελεύσεων τους ήθελαν να πουν στη συνεδρίαση του οργάνου ότι είναι αντίθετοι «στο νόμο Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου και ειδικότερα στις διαγραφές, το όριο σπουδών του ν+2, τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, τη διάσπαση πτυχίων, την υποχρηματοδότηση, το καθεστώς των εργολαβιών και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο σύνολό της». Προσπαθώ να αντιληφθώ τι το τόσο ενοχλητικό θα είχε η κατάθεση των απόψεων αυτών στο ανώτατο όργανο του πανεπιστημίου.
Θα αποπειραθώ, επίσης, να επαναφέρω μερικά ζητήματα που μοιάζουν να ξεχνιούνται ή να αποσιωπούνται όταν συζητάμε ανάλογα θέματα. Τι ακριβώς εμποδίζουν ή παρεμποδίζουν όσοι καταλαμβάνουν το κτίριο διοίκησης ή διακόπτουν την συνεδρίαση της Συγκλήτου; Την διακίνηση ιδεών ή την ολοκλήρωση -απαραίτητων φυσικά- γραφειοκρατικών διαδικασιών και διοικητικών ζητημάτων; Καμιά φορά και τα δύο αφού, τα «πληκτικά» διοικητικά ζητήματα ,ανθίζουν πάνω σε ιδεολογικές στάσεις για το παρόν και το μέλλον του ιδρύματος. Για παράδειγμα «βαρετά» ζητήματα όπως χρηματοδότηση προγραμμάτων, δικαιολόγηση και επιχειρηματολογία για όσα προκρίνονται αλλά και όσα κόβονται (δηλαδή, ο θαυμαστός και ουσιαστικά καινούργιος κόσμος των ερευνών και ιδεών που επιλέγονται να χρηματοδοτηθούν, ζητήματα ιδεών και αξιών τα οποία χρήζουν σχοινοτενούς συζήτησης και έρευνας χωρίς χρονικά όρια).
Αναρωτιέμαι, πάντως, γιατί οι καθηγητές δεν καλούν οι ίδιοι τους φοιτητές, να γίνουν κοινωνοί και συμμέτοχοι αναβαθμίζοντας το ενδιαφέρον τους για το πανεπιστήμιο τους, παρά τους υποβαθμίζουν στην κατάσταση του «πελάτη» ο οποίος μάλιστα δεν έχει καν το δικαίωμα να δηλώσει την άποψή του για το προϊόν που χρησιμοποιεί. Γιατί, αντί να λένε “σκοτώστε τον φόβο” ή επιτεθείτε στα δεδομένα” ή αμφισβητείστε όσα σας λέμε με επιχειρήματα” κι ακόμη περισσότερο “αμφισβητείστε τα επιχειρήματα σας”, καταλήγουν στο «συμμορφωθείτε». Γιατί αντί να διδάσκουν την αμφιβολία υπερασπίζονται την αστυνομικού τύπου συμμόρφωση. Τι να αγαπήσει άραγε ένας φοιτητής σε τούτο το δημόσιο(;) πανεπιστήμιο στο οποίο καμιά ερεθιστική φλόγα δεν ανάβει παρά μόνο καμένα κάρβουνα διαλαλούν ότι πάλαι ποτέ υπήρχε εδώ ένας ανθισμένος κήπος.
Που είναι η αγωνία και το πάθος, η ομορφιά, η ενοχλητική όσο και παραγωγική περιέργεια; Ακόμη και στο κοιμητήρια βγαίνουν φαντάσματα.
Το μόνο που ακούγεται στον αέρα είναι ο συριγμός από τα μαστίγια συνετισμού, χολερικά κείμενα και αγνή παρθένα χαιρεκακία εναντίον νέων, των καλύτερων της γενιάς τους -εφόσον δεχόμαστε το σύστημα της βαθμολογικής και εξεταστικής αξιολόγησης- για τους οποίους, το μόνο που τους υπόσχονται, είναι το λαμπερό μέλλον της άφωνης αμοιβάδας. Αισθάνομαι, σε όλα τούτα, μονάχα την γραφειοκρατική ψυχρότητα και ακούω τα παγερά “πρέπει” με τα οποία φυτεύονται μελλοντικές “υποχρεώσεις”. Στο καλύτερο, δηλαδή, και πιο γόνιμο κοινωνικό χωράφι φυτεύουν πέτρες αδιαφορίας και ωχαδερφισμού, καθαρού κυνισμού. Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας για να φανταστείς τι μπορεί να φυτρώσει. Τέλος, στον κύριο κατά βάση χώρο ελευθερίας της έρευνας φοβούνται τον δημόσιο έλεγχο; Αυτό κι αν είναι ενοχλητικό, και μόνο ως ιδέα.
Με δεδομένο ότι το πανεπιστήμιο είναι μια πόλη μέσα στην πόλη και, επειδή, δεν είναι δα και φυσιολογικό να αντιμετωπίζονται οι φοιτητές ως αντίπαλοι, σκέφτομαι μια πρόταση, ανεπεξέργαστη μεν, με την ελπίδα όμως ότι άλλες, καλύτερες θα πάρουν την θέση της:
να είναι ανοιχτές για όλους οι συνεδριάσεις της Συγκλήτου. Να γίνονται σε αμφιθέατρο. Να υπάρχουν εισηγήσεις και κρίσεις επί των εισηγήσεων από καθηγητές και φοιτητές, στα πρότυπα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης και να μεταδίδεται η συνεδρίαση ζωντανά στο διαδίκτυο. Να κρίνονται οι εισηγητές και οι κριτές τους από όσους παρακολουθούν την διαδικασία. Ποιο κακό συντελέστηκε όσο αυτό συμβαίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο; Και αναφέρομαι σε συνεδριάσεις με πράγματι καυτά “θέματα” και εντάσεις που χτυπούσαν και θα ξαναχτυπήσουν κόκκινο. Συνεδριάσεις τελειώνουν στις 3 τα ξημερώματα ή δεν τελειώνουν καν. Με διαμαρτυρόμενους που ούρλιαξαν ή συνεχίζουν να ουρλιάζουν και με διακοπές συνεδριάσεων, και, και,… αλλά, τι κακό συντελέστηκε; Τούτη η ζωντάνια της δημοκρατίας δεν υπάρχει στον χώρο της νεότητας; Τι έχασε η σημερινή διοίκηση του δήμου από αυτή την διαδικασία; Τίποτα. Κερδισμένη ήταν η δημοκρατία, και το μάθημα για όλους ότι ούτε καραγκιοζιλίκια μπορείς να κάνεις σε δημόσια θέα ούτε οι τζάμπα αγριοφωνάρες και ουρλιαχτά αποδίδουν, ίσα ίσα, το αντίθετο, κι ούτε μπορεί να βγει κάποιος την επόμενη να πει ότι ο αντίπαλός του είπε κάτι που δεν το είπε αφού κι αυτός καταγέλαστος με την σειρά θα φανεί. Όλη αυτή διαδικασία εμπόδισε τον δήμαρχο και την ομάδα του να διοικήσουν και να αποφασίσουν; Τι από όλα αυτά που τα κάνει μέσα στην καθημερινή πολιτική φωτιά το δημοτικό συμβούλιο δεν μπορεί να κάνει η Σύγκλητος; Έχει κάτι να κρύψει; Υπάρχει κάτι, κάποια δοσοληψία, για την οποία οι συγκλητικοί ντρέπονται;
* Ο γράφων με την αναγκαστική γενίκευση η οποία έχει σκοπό να προκαλέσει μόνο ζητά συγγνώμη από όσους και όσες δεν περιλαμβάνονται στις ανωτέρω αξιολογικές κρίσεις και γεύονται έτσι κι αλλιώς την εκτίμηση των φοιτητών για την στάση τους. Το παράδοξο είναι ότι προβλέπω πως αυτοί μονάχα θα μπουν στον κόπο να συζητήσουν και όχι να αφορίσουν. Έστω, θα είναι μια αρχή.. για να μην συζητάμε μόνο για λεφτά και χυδαίους αφορισμούς.
**Φυσικά πολλοί μπορούν να επικαλεστούν τις απαγορεύσεις του νόμου σχετικά με την παρουσία και άλλων ατόμων στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου, ελπίζω να γίνεται όμως κατανοητό ότι ακριβώς μιλώ για άλλο καθεστώς λειτουργίας, την διεκδίκηση δηλαδή λειτουργίας του πανεπιστημίου με άλλο νόμο.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected]