Οι ταινίες από την Ισλανδία αποτελούν πάντα επιλογή μου. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βάλντιμαρ Γιοχάνσον, “Lamb”. Ο αμνός από την αρχαιότητα συμβολίζει την αθωότητα. Δημιουργείται μία παραβολή, ένα περιπετειώδες παραμύθι που έρχεται να αγγίξει το σήμερα και την οικολογική κρίση που φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τα λάθη του παρελθόντος. Το έργο αποτελεί ένα παράτολμο εγχείρημα και τιμήθηκε με το Βραβείο Πρωτοτυπίας στις Κάννες στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα. Σε κάποιους θα προκαλέσει γέλωτες, σε άλλους αποστροφή, κάποιοι άλλοι τέλος θα αντιληφθούν τις ευθύνες τους.
Μεταφερόμαστε σε μία αγροτική περιοχή στο παγωμένο Ρέυκιαβικ. Δύο άνθρωποι μόνοι διαχειρίζονται την απώλεια και την μοναξιά. Τη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους έρχεται να διακόψει μία απρόοπτη επίσκεψη. Η Άντα θα γίνει το νέο μέλος της οικογένειας. Ένα “παιδί” που τόσο έλειπε από την οικογένεια. Θα το περιβάλλουν με αγάπη και στοργή, θα του προσφέρουν τα πάντα και θα προχωρήσουν σε μία ιδιότυπη διαδικασία υιοθεσίας. Τι θα συμβεί όμως όταν η μητέρα της έρθει να ζητήσει πίσω το μικρό της; Πώς θα αντιδράσουν Μαρία και Ίνγκμαρ;
Η απόφασή τους θα τους στοιχειώνει για πάντα. Δε θα υπάρξει επιστροφή. Η έλευση του αδελφού του πρωταγωνιστή θα αποτελέσει μία έμμεση προοικονομία για το φινάλε. “Τι σκ@@@ συμβαίνει”; Oι γονείς είναι “τυφλωμένοι” από το πάθος τους για το νέο μέλος. Δεν έχουν καμία διάθεση να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν κάτι. Ο θεατής αντιλαμβάνεται, ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτό το υβριδικό μοντέλο είναι αντίθετο στη φύση. Μπορεί ο άνθρωπος να νομίζει πως είναι κτήμα του και μπορεί να την εξουσιάζει, ωστόσο η πραγματικότητα είναι διαφορετική και ήδη έχει αρχίσει να μας πληγώνει.
Ο Γιοχάσον θέλει να ενοχλήσει. Θέλει να μας κάνει να αισθανθούμε περίεργα. Το πετυχαίνει. Η πρόθεσή του είναι σπουδαία. Προσπαθεί να συνδέσει τα κομμάτια ενός παζλ από παρελθόν, στο παρόν και αφήνει το στίγμα του για το μέλλον. Ως εκεί όλα καλά τι γίνεται όμως στην πράξη; Θεωρώ πως το μέσο για την μετάδοση του μηνύματος έχει τρωτά σημεία. Αγγίζει ευαίσθητες χορδές της βιο-ηθικής. Δημιουργείται ένα οξύμωρο σχήμα που διαρκεί περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Μοιραία οδηγούμαστε σε αιφνιδιαστικό τέλος που ως επιμύθιο μένει τι;
Ότι ο άνθρωπος μόνος του γεννιέται και μόνος πεθαίνει, όπως υποστηρίζουν αρκετοί; Το πιο απλοϊκό είναι να μιλήσουμε για την εκδίκηση της μάνας-φύσης, είναι όμως μόνο αυτό; Πιθανό. Οι πάγοι λιώνουν, αρκετές από τις μεγάλες πρωτεύουσες του σύγχρονου πολιτισμού σε λίγα χρόνια θα παραδοθούν στο νερό. Η Ισλανδία βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά γεωγραφικά και πιθανώς αυτό ευαισθητοποίησε ακόμα περισσότερο τον σκηνοθέτη. Ταινία που δημιούργησε μεγάλη εντύπωση στο κοινό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής κι ίσως αυτή (η αφύπνιση συνειδήσεων) να είναι η μεγαλύτερή της επιτυχία.
