Δευτέρα 27 Φλεβάρη του 1989, οι εργάτες των παραγκουπόλεων γύρω από την πρωτεύουσα Καράκας εξεγέρθηκαν ξαφνικά ένα πρωί, όταν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης και στις υπηρεσίες διπλασιάστηκαν. Αιτία της εξέγερσης η ανθρωπιστική καταστροφή που προκάλεσε η συμφωνία που είχε συνάψει ο Κάρλος Αντρές Πέρες με το ΔΝΤ, που προέβλεπε μεταξύ άλλων σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού, περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, φορολογική μεταρρύθμιση (με διεύρυνση της φορολογικής βάσης), απελευθέρωση του εμπορίου, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων. Σε αντάλλαγμα, ο Κάρλος Αντρές Πέρες είχε εξασφαλίσει δάνεια από το ΔΝΤ που, όπως αναμενόταν, βρέθηκαν στα χέρια ολίγων επιχειρηματιών της άρχουσας τάξης.
Η εξέγερση -το Καρακάσο- πνίγηκε στο αίμα από τον στρατό και την αστυνομία του καθεστώτος. Τα επίσημα στοιχεία για τους θανάτους που έδωσε η κυβέρνηση ανέφεραν 500 νεκρούς, αλλά τα ανεπίσημα στοιχεία που δόθηκαν από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανέφεραν τουλάχιστον 2.000 νεκρούς.
Η σπίθα είχε όμως ανάψει στις παραγκουπόλεις, οι οποίες μετατράπηκαν σε εστίες κοινωνικών αντιστάσεων. Καρπός της πολιτικοποίησης των Μπάριος (παραγκουπόλεων), της διαδικασίας που οδήγησε το λαϊκό αυτό κίνημα να οργανωθεί, ήταν η εκλογική νίκη του Τσάβες το 1998 και η άμεση κινητοποίηση του λαϊκού κινήματος ενάντια στα πραξικοπήματα της άρχουσας τάξης της χώρας με τη βοήθεια των ΗΠΑ.
Η φιλολαϊκή πολιτική που εφάρμοσε ο Ούγκο Τσάβες, διανέμοντας τα κέρδη από το πετρέλαιο στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που προκάλεσε το ΔΝΤ, χρηματοδοτώντας προγράμματα με στόχο την εξασφάλιση τροφής, υγείας, εκπαίδευσης και στέγης για όλους δεν άρεσε και πολύ σε ολιγάρχες, μεγαλοεπιχειρηματίες, καναλάρχες που έβλεπαν τα προσδοκώμενα κέρδη τους να πηγαίνουν στους ρακένδυτους των παραγκουπόλεων.
Από την κατάληψη της εξουσίας από τον λαό της Βενεζουέλας το 1998, οι εχθροί της δημοκρατίας δεν σταμάτησαν ποτέ να ψάχνουν τρόπους να την ανακτήσουν. Τους είδαμε πίσω από τις διαδηλώσεις τον Απρίλιο του 2002, την ακροδεξιά βία που αιματοκύλησε τη διαδήλωση κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, που κράτησε μόνο λίγες ώρες, τον σύνδεσμο βιομηχάνων, την Εκκλησία, τους καναλέμπορους των ΜΜΕ που μεθόδευσαν παραποιώντας και μοντάροντας εικόνες από το πραξικόπημα, παρουσιάζοντας τους Τσαβίστας ως υπευθύνους της αιματοχυσίας. Το αόρατο χέρι της Ουάσιγκτον, ο πρόεδρος Μπους, ήταν ο πρώτος που έσπευσε να αναγνωρίσει τη νέα κυβέρνηση, διαδίδοντας τις παραποιημένες εικόνες και χρηματοδοτώντας τους πραξικοπηματίες με εκατομμύρια δολάρια για να πάρει πίσω τον έλεγχο της χώρας.
Ο λαός της Βενεζουέλας, όμως, οι Τσαβίστας, που ξεχύθηκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, ανακτώντας την κατειλημμένη κρατική τηλεόραση, είχαν άλλη γνώμη και επανάφεραν τον Ούγκο Τσάβες στην εξουσία.
Ήδη εδώ και αρκετούς μήνες ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της μπολιβαριανής επανάστασης έχει μπει σε εφαρμογή: ένας εμπορικός πόλεμος, ο οποίος έχει στόχο να στερήσει τους κάτοικους από καθημερινής χρήσης βασικά αγαθά, να κρατήσει σε αποθήκες και κοντέινερ τρόφιμα και προϊόντα πρώτης ανάγκης. Έτσι, από τα παντοπωλεία και τα εμπορικά κέντρα λείπουν πολλά προϊόντα. Σ’ αυτό προστίθεται η κερδοσκοπία στις τιμές των όποιων προϊόντων παραμένουν διαθέσιμα. Στόχος είναι η δημιουργία κύματος αγανάκτησης ενάντια στην κυβέρνηση. Σε εκατοντάδες τόνους ανέρχονται τα φορτία τροφίμων που περνούν παράνομα στην Κολομβία. Πρόκειται για οικονομικό πόλεμο από τους ολιγάρχες, που διατηρούν ακόμη σε μεγάλο βαθμό τα μέσα παράγωγης.
Η κυβέρνηση του Νικόλα Μαδούρο απάντησε σ’ αυτό το σχέδιο παίρνοντας άμεσα μέτρα για την πάταξη του λαθρεμπορίου και της ασυδοσίας των κερδοσκόπων, οι οποίοι φτάνουν να πωλούν προϊόντα ακόμη και 1.000% ακριβότερα, θέτοντας πλαφόν στο ποσοστό κέρδους, που δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από 30%. Είναι τα φτωχά θύματα αυτής της «κατάφωρης αδικίας» που φωνάζουν στους δρόμους για καταστολή και κλαίνε για την απολυταρχία, τον “λαϊκισμό”, τη δικτατορία του Μαδούρο, ανοίγοντας τον δρόμο σε ένα δεύτερο σχέδιο αποσταθεροποίησης, μια απόπειρα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης της Βενεζουέλας.
Ήταν Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου όταν ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του σχεδίου. «Φοιτητές», υπό την ηγεσία του Lorent Saleh, ο όποιος ήταν από τους βασικούς ομιλητές στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος των νεοναζί της Κολομβίας, προκάλεσαν επεισόδια, λεηλασίες των δημόσιων κτηρίων, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα κρίσης στα μέσα ενημέρωσης, τα περισσότερα από τα οποία είναι ακόμη υπό τον έλεγχο των ολιγαρχών, με αποτέλεσμα να μεταδίδονται σε όλο τον κόσμο εικόνες που δείχνουν τους μαθητές να εξεγείρονται εναντίον της κυβέρνησης και εικόνες καταστολής από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Στην πραγματικότητα, οι εικόνες αυτές ήταν στην πλειονότητά τους από τις μεγάλες ταραχές και την καταστολή που ακολούθησε πέρυσι στη Χιλή… Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που η ντόπια μονταζιέρα, τα ντόπια εργολαβοκάναλα, δρουν μ’ αυτόν τον τρόπο. Δώδεκα χρόνια πριν, κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, το είχαν ξανακάνει. Μιλάμε για το σχέδιο που περιλαμβάνει ανώτερα στελέχη της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, φοιτητές, παραστρατιωτικούς, όπως επίσης και εκπροσώπους των μεγάλων μέσων ενημέρωσης. Όσο για την Καθολική Εκκλησία, που συνήθως προστρέχει άμεσα να καταδικάσει την επαναστατική ανά τον κόσμο βία, συναινεί σιωπηλά.
Ο καρδινάλιος Ροντρίγκες Μαραντιάγκα, από την Ονδούρα, από τους έμπιστους άνδρες του Πάπα Φραγκίσκου, ο οποίος δεν δίστασε να συνεργαστεί, τον Ιούνιο του 2009, με τους πραξικοπηματίες κατά του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Μανουέλ Σελάγια, δικτυωμένος με την Ουάσιγκτον και το Βατικανό, πιστός σύμμαχος της ονδουρικής ολιγαρχίας, έδωσε συνέντευξη σε δημοσιογράφο στο Βερολίνο όπου, αφού υπενθύμισε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια μεγάλη αποτυχία και ότι η διαφθορά κυριαρχεί, συνέχισε καταδικάζοντας το σύστημα της Βενεζουέλας, το οποίο επίσης είναι γι’ αυτόν μια μεγάλη αποτυχία, αναφωνώντας «Πότε θα γίνει η λατινοαμερικανική άνοιξη των λαών;». Αγνοεί, μήπως, πως εδώ και κάποια χρόνια η άνοιξη έχει έρθει στη Λατινική Αμερική; Δεν βλέπει τι συμβαίνει στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία, στη Νικαράγουα, στην Αργεντινή, στην Κούβα, όπως και την άνοιξη του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα, τα θεμέλια του οποίου έθεσε ο μεγάλος Ούγκο Τσάβες; Δεν βλέπει ο Καρδινάλιος τι συμβαίνει με τους Unasur, Mercosur, Alba, Celac, όπου οι λαοί της Λατινικής Αμερικής παίρνουν το μέλλον τους στα χέρια τους;
Καθήκον του λαού της Βενεζουέλας είναι να προετοιμαστεί για μελλοντικές ενέργειες δολιοφθοράς και πράξεις κατάλυσης της μπολιβαριανής δημοκρατίας, παίρνοντας σοβαρά της απειλές ή τις «ευχές» των καρδιναλίων φίλων του Βιντέλα.
Η στρατηγική γραμμή της κυβέρνησης Μαδούρο είναι η “ειρήνευση” της χώρας, η απάντηση με όλα τα συνταγματικά και νομικά τεχνάσματα, λέγοντας όχι στον φασισμό, όχι στη βία. Η διαδήλωση για την ειρήνη που διοργανώθηκε το Σάββατο στις 15 Φεβρουάριου στο Καράκας ήταν τεράστια. Οι εκφραστές του φασισμού, ο Λεοπόλδο Λόπες και η Μαρία Κορίνα Ματσάδο, του κόμματος της αντιπολίτευσης Voluntad, έκαναν ανοιχτά έκκληση προς τους οπαδούς τους να βάλουν φωτιά στους δρόμους μέχρι να πέσει η κυβέρνηση. Όπως και έκαναν…
Χρησιμοποιώντας πυροτεχνήματα και καταστρέφοντας δημόσια κτήρια, ιατρεία κ.ά., οι βίαιες ομάδες συνέχισαν το έργο τους δημιουργώντας κλίμα εμφυλίου πολέμου. Επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους του κρατικού καναλιού (VTV) και στην αστυνομία που το φύλαγε. Αξίζει να σημειωθεί πως, μετά από νόμο του Τσάβες, οι αστυνομικοί που προστατεύουν δημόσια κτήρια κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων απαγορεύεται να οπλοφορούν.
Παρ’ όλα αυτά, είδαμε όλοι στις τηλεοράσεις τα παπαγαλάκια του Mega να μιλούν για νεκρούς από την καταστολή της αστυνομίας και για «σκλήρυνση της στάσης του καθεστώτος». Νεκροί υπήρχαν, και ήταν τρεις, εκ των οποίων οι δύο ήταν Τσαβίστας και εθελοντές στο κοινωνικό έργο της επαναστατικής διαδικασίας. Το αποτέλεσμα των ερευνών ήταν ότι ο Χουάν Μοντόγια και ο Μπασίλ Αλεσάντρο Ντα Κόστα (δύο θύματα της 12ης Φεβρουαρίου) σκοτώθηκαν από το ίδιο όπλο. Ο τρίτος, ο Νεϊδέρ Αρεγιάνο, πέθανε από πυροβολισμούς τεσσάρων ανδρών οι οποίοι επέβαιναν σε μοτοσικλέτες μεγάλου κυβισμού, φορώντας ακριβά κράνη και μαύρα μπουφάν, όπως ακριβώς οι ακροδεξιές ομάδες που έδρασαν κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2002.
Μια άλλη μορφή δράσης των ακροδεξιών διαδηλωτών είναι να δημοσιεύουν συντονισμένα και μαζικά στο Twitter πληροφορίες για ανύπαρκτα γεγονότα, όπως για παράδειγμα ότι μια κοπέλα βιάστηκε σε πανεπιστήμιο, ένας μαθητής βρέθηκε δολοφονημένος κ.λπ. Τα ψέματα αυτά αναπαράγονται από όλους σαν να συνέβησαν πραγματικά, με σκοπό τη δημιουργία κλίματος ενάντια στην κυβέρνηση.
Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται στη λαοθάλασσα που πλημμύρισε τους δρόμους του Καράκας το Σάββατο 15 Φεβρουάριου, όπου σε ομιλία του ο πρόεδρος Μαδούρο σημείωσε πως η οικοδόμηση της ειρήνης περνά μέσα από μια μάχη των ιδεών και όχι μέσα από τα όπλα. Κατήγγειλε τις αξιώσεις των ακροδεξιών ομάδων να εισβάλουν στο προεδρικό μέγαρο καταλύοντας τη δημοκρατία και ζήτησε από τους Τσαβίστας να είναι σε επιφυλακή, υπενθυμίζοντας παράλληλα ότι οι επαναστάτες είναι πρωτίστως πολεμιστές σε επίπεδο ιδεών. O πρόεδρος Μαδούρο επιβεβαίωσε πως θα αποδοθεί δικαιοσύνη, αναφερόμενος στον ηγέτη του ακροδεξιού κόμματος Voluntad, Λεοπόλδο Λόπες, για τον οποίο έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για άμεση προτροπή σε βία και σε κατάλυση του πολιτεύματος και κατήγγειλε ότι ο πρώην πρόεδρος της Κολομβίας, Αλβάρο Ουρίμπε, βρίσκεται πίσω από το φασιστικό κίνημα που προκάλεσε τη βία στη Βενεζουέλα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε μια επαίσχυντη ανακοίνωση, παρεμβαίνοντας για ακόμη μία φορά στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, κατήγγειλαν, όπως ήταν αναμενόμενο, την κυβέρνηση του Μαδούρο για αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Τρεις αξιωματούχοι της αμερικανικής πρεσβείας απελάθηκαν ως ενορχηστρωτές του σχεδίου αποσταθεροποίησης. Η επαναστατική διαδικασία στη Βενεζουέλα δεν περνάει εύκολες ημέρες, καθώς οι ντόπιες και οι ξένες αντιδράσεις εντατικοποιούν τις επιθέσεις σε όλα τα επίπεδα. Το μέλλον της μπολιβαριανής επανάστασης βρίσκεται στα χέρια του λαού, ο οποίος έδειξε πως δεν ανέχεται πλέον παρεμβάσεις από τους πρώην κηδεμόνες των λαών τις Λατινικής Αμερικής.
Να μην ξεχνάμε, όμως, σύντροφοι, πως η μπολιβαριανή επανάσταση λειτουργεί σαν ζωντανό παράδειγμα ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός, το μέλλον της είναι αλληλένδετο με τη θέληση των λαών της Ευρώπης, με τη θέληση του ελληνικού λαού να μπει, μέσω μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, στον άλλον δρόμο, που οδηγεί στον σοσιαλισμό.
Πρέπει η μπολιβαριανή επανάσταση να επιβιώσει και να μεταλαμπαδεύσει στην Ευρώπη την εμπειρία της. Να στηρίξουμε τη Βενεζουέλα, να στηρίξουμε το όνειρο του Ούγκο Τσάβες.
Η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα, οι δρόμοι μας, όμως, είναι παράλληλοι. Προσέξτε πόσο μοιάζουν οι πρακτικές της αντίδρασης, ο τρόπος που ενεργούν οι ολιγάρχες του πλούτου και οι θιασώτες της διαφθοράς.
Να μας γίνει συναίσθηση πως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρει τις πόρτες διάπλατες στον δρόμο προς την εξουσία. Η αντίδραση του συστήματος θα είναι λυσσαλέα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κινητοποιήσει τον λαό και να κυβερνήσει με τις πλατιές λαϊκές μάζες, ανάλογες με αυτές των Τσαβίστας, στον δρόμο και να είναι έτοιμος και αποφασισμένος για κάθε ενδεχόμενο, σπάζοντας την παραπληροφόρηση των καναλαρχών.
Στην επικείμενη σύγκρουση με τα συμφέροντα των ολιγάρχων, ο εκδημοκρατισμός και η κοινωνικοποίηση των ΜΜΕ είναι απαραίτητος. Πρέπει να διδαχτούμε από το παράδειγμα της μπολιβαριανής επανάστασης. Να στηρίξουμε τον λαό της Βενεζουέλας στον αγώνα του για αυτοδιάθεση και λαϊκή κυριαρχία, συμμετέχοντας μαζικά στις εκδηλώσεις που διοργανώνει η πρεσβεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, με τίτλο «Ο Τσάβες πέρασε από εδώ», προς τιμή της πρώτης επετείου του θανάτου του προέδρου της Βενεζουέλας.
Πηγή: avgi.gr