Ο Jamie Allinson είναι αναλυτής που ασχολείται με θέματα Μέσης Ανατολής. Tο παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε στο New Left Project στις 22 Ιουνίου, μερικές μέρες δηλαδή πριν από την εκλογική νίκη του Μοχάμεντ Μόρσι. Στο κείμενο αυτό, ο Άλινσον εξηγεί γιατί το να μείνει κανείς ουδέτερος στην σύγκρουση ανάμεσα στο Συμβούλιο των Στρατιωτικών και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, ή το να επιδιώξει ίσες αποστάσεις και από τους δύο, θα σημαίνει νίκη της αντεπανάστασης
Του Τζέιμι Άλινσον
Το να χαρακτηρίσει κανείς την δράση του Ανώτατου Συμβούλιου των Ενόπλων Δυνάμεων της Αιγύπτου (supreme court of armed forces, SCAF) κατά την διάρκεια του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών σαν πραξικόπημα, δεν είναι ακριβές μεν, αλλά είναι κατανοητό σαν πολιτική ρητορική. Το πραξικόπημα γίνεται εναντίον μιας κυβερνώσας ομάδας. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο είναι η κυβερνώσα ομάδα στην Αίγυπτο που ακύρωσε με διατάγματα κάθε δημοκρατική κατάκτηση της 25ης Ιανουαρίου ώστε να μπορεί να μείνει στην εξουσία. Αυτό είναι ο ορισμός της “αντεπανάστασης”.
Για να ανακεφαλαιώσουμε, το Στρατιωτικό Συμβούλιο, με ένδικα μέσα, μέσω της επιτροπής προεδρικών εκλογών και μέσω του συνταγματικού δικαστηρίου, επανέφερε τις διατάξεις του κατεπείγοντος νόμου της εποχής του Μουμπάρακ που επιτρέπει στους σταρτιωτικούς να συλλαμβάνουν πολίτες και να καταστέλλουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, διέλυσε το κοινοβούλιο, απενεργοποίησε τον νόμο για την στέρηση των πολιτικών διακιωμάτων, επιτρέποντας έτσι στον Αχμέτ Σαφίκ να συμμετέχει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, εξέδωσε συνταγματική τροποίηση που δίνει στο Στρατιωτικό Συμβούλιο νομοθετική εξουσία ελλείψει του κοινοβουλίου που οι ίδιοι κατήργησαν, ίδρυσε ένα συμβούλιο εθνικής άμυνας με άγνωστες και ευρείες εξουσίες, εξασφάλισε βέτο του Συμβουλίου έναντι οποιασδήποτε μελλοντικής συνταγματικής συνέλευσης και έδωσε στο στρατό δυνητικά απεριόριστες εξουσίες στο (πολύ πιθανό) ενδεχόμενο γενικευμένων αναταραχών. Τώρα που ο ισχυρισμός ότι λαός και στρατός είναι ένα, είναι τόσο φανερά αστήρικτος, αυτά τα διατάγματα είναι μια προσπάθεια του Στρατιωτικού Συμβουλίου να αναστρέψει την έκβαση της “Μάχης της Καμήλας” του Φεβρουαρίου του 2011 και ίσως να εγκαταστήσει έναν “Μουμπαρακισμό” με περισσότερο απάνθρωπο πρόσωπο.
Η αντεπανάσταση είναι τολμηρή. Θα περίμενε κανείς ότι το Στρατιωτικό Συμβούλιο θα χρησιμοποιούσε την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών για να ενθαρρύνει τον σχηματισμό ενός αντιδραστικού πολιτικού σχήματος σαν αντίποδα του επαναστατικού σχήματος: ένα συνονθύλευμα των πλούσιων, των ένοπλων υπηρετών του κράτους και των οικογενειών τους, των μικρο-επιχειρηματιών της τουριστικής βιομηχανίας, των οπαδών “του νόμου και της τάξης”, και εκείνων των λαϊκιστών -φασιστών που θα προτιμούσαν τη λευκή τρομοκρατία του Αχμέτ Σαφίκ από το να δουν τους Αδερφούς Μουσουλμάνους να κερδίζουν τη προεδρία. Η απόφαση να προκαταλάβουν το αποτέλεσμα των εκλογών δείχνει ότι ένα τέτοιο σχέδιο αποδείχτηκε αδύνατο ή ότι ο υποψήφιος των Αδελφών Μουσουλμάνων Μοχάμεντ Μόρσι πορευόταν προς μια βέβαιη νίκη.
Σε κάθε περίπτωση η κίνηση του Στρατιωτικού Συμβουλίου φαίνεται να έχει καταστήσει αμφισβητήσιμο το ερώτημα αν οι επαναστάτες θα έπρεπε να απέχουν από τις εκλογές ή να ψηφίσουν τον Μόρσι, δεδομένου ότι όποιον υποψήφιο και να ψήφιζαν οι Αιγύπτιοι το Στρατιωτικό Συμβούλιο ουσιαστικά θα κέρδιζε. Εν τούτοις το ερώτημα για το πώς πρέπει οι επαναστατικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους είναι τώρα, περισσότερο απ΄ ό,τι την προηγούμενη εβδομάδα, ένα ερώτημα ζωής και θανάτου. Υπάρχει τώρα μια ανοιχτή αντιπαράθεση ανάμεσα στο Στρατιωτικό Συμβούλιο και σε κάθε στοιχείο λαϊκής νομιμοποίησης που κερδήθηκε από την επανάσταση της 25ης Ιανουαρίου, που υλοποιείται στην ανακοίνωση του προέδρου της Κάτω Βουλής ότι η εθνοσυνέλευση θα συγκληθεί στην πλατέια Ταχρίρ αν αυτό είναι αναγκαίο.
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι από την επαναστατική πλευρά αυτής της αντιπαράθεσης, είτε αρέσει σε κάποιους αυτό έιτε όχι. Αναμφίβολα δεν θέλουν να είναι σε αυτή την πλευρά, αλλά τώρα είναι υποχρεωμένοι να συμμαχήσουν με το επαναστατημένο πλήθος που δεν ελέγχουν. Οι περιστάσεις είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Το να μείνει κανείς ουδέτερος στην σύγκρουση ανάμεσα στο Συμβούλιο των Στρατιωτικών και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους ή το να επιδιώξει ίσες αποστάσεις και από τους δύο, θα σημαίνει νίκη της αντεπανάστασης.
Όμως μήπως δεν είναι ικανοί οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι να σκαρώσουν μια συμφωνία με το Στρατιωτικό Συμβούλιο και να οργανώσουν την αντεπανάσταση, για να μην πούμε και για τις νεο-φιλελεύθερες, αποσχιστικές και σεξιστικές τους απόψεις;
Είναι πράγματι ικανοί, αλλά έχουν αποτύχει σε αυτό. Μετά το συνταγματικό δημοψήφισμα, ούτε το Στρατιωτικό Συμβούλιο ούτε οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι πρόθυμοι να υποχωρήσουν έτσι ώστε να υπάρξει ένας λειτουργικός συμβιβασμός. Ένας από τους δύο θα χάσει την ερχόμενη αναμέτρηση και για να επιτύχει η επανάσταση, αυτός πρέπει να είναι το Στρατιωτικό Συμβούλιο. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο έχει κατευθείαν λανσάρει την αντεπαναστατική πολιτική του. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα άλλο είδος θηρίου: οι επιθέσεις κατά των επαναστατών από τους βουλευτές του αντανακλούν την ενστικτώδη τοποθέτησή τους από την πλευρά της ατομικής ιδοκτησίας, της “ευπρέπειας” και της πατριαρχικής εξουσίας. Ο Χαϊράτ Αλ-Σατέρ και οι άλλοι επιχειρηματίες που διευθύνουν την οργάνωση αυτή σίγουρα δεν θέλουν να δουν εργάτες και φτωχούς να ανατρέπουν το κράτος που εγγυάται τις επενδύσεις τους. Όμως τα αμφιλεγόμενα και λαϊκίστικα συνθήματα της Αδελφότητας (ποιος δεν θέλει δικαιοσύνη και ελευθερία;) σε συνδυασμό με μία φοβερή ανά την επικράτεια οργάνωση, τους έχουν χαρίσει μια μαζική υποστήριξη που διαφέρει ριζικά από την πραγματική πολιτική τους. Επιπλέον, η επαναστατική διαδικασία έχει οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία σχεδόν σε βαθμό ρήξης: σκεφτείτε την διαφορά 5 εκατομμυρίων ψήφων υπέρ των Αδερφών μεταξύ βουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Εάν οι επαναστάτες απέχουν από την αντιπαράθεση μεταξύ Στρατιωτικού Συμβουλίου και Αδερφών Μουσουλμάνων ή τηρήσουν ίσες αποστάσεις από αυτούς, θα έχαναν όσους από τους υποστηρικτές των Αδελφών αμφισβητούν την αναποφασιστικότητα και την υποκρισία τους.
Όταν ανακοινωθεί το όνομα του εκλεγέντος προέδρου, είναι πολύ πιθανό η χαμένη πλευρά να μην δέχεται το αποτέλεσμα. Δεν υπάρχουν δύο πόλοι εξουσίας στην Αίγυπτο, αλλά υπάρχει μια αμφιλεγόμενη κατάσταση. Μια επαναστατική οργάνωση του μεγέθους των Αδελφών Μουσουλμάνων, με συνοχή, οργάνωση και οικονομική δύναμη θα μπορούσε να φέρει στην επιφάνεια αυτό το δίπολο που προς το παρόν δεν υπάρχει.
Μετάφραση: Έφη Γαλιάτσου, Rednotebook.gr
Πηγή: New Left Project