«Δεν υπήρξα θεωρητικός. Ήμουν ένας εργάτης του δρόμου κι έπαιρνα μέρος στις εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος. Από το 1924 αγωνίζομαι για τα ζητήματα της εργατικής τάξης και προσηλυτήθηκα στις αναρχικές ιδέες παρόλο που ήμουν Αρχειομαρξιστής και τροτσκιστής από το βιβλιαράκι «Προς τους Νέους» του Κροπότκιν. Δεν είμαι ο θεωρητικός, όπως είπα γιατί ο καπιταλισμός δεν με άφησε να βγάλω το σχολείο είμαι προσφυγόπουλο από το 1914, γεννηθείς το 1908 και πήρα μέρος σε όλους τους απεργιακούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη ήταν μια διεθνής πόλη…» Γιάννης Ταμτάκος
Ο Γιάννης Ταμτάκος, κατά κόσμον Μπάρμπα- Γιάννης, τα έζησε όλα και αγωνίστηκε για όλα. Συμμετείχε στις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις του μεσοπολέμου και στάθηκε απέναντι σε κάθε μορφή αδικίας και συμβιβασμού που παρήγαγε τόσο η αστική τάξη όσι και ο σταλινισμός. Τροτσκιστής και κομμουνιστής, εξόριστος και φυλακισμένος, μετανάστης στην Αυστραλία και μάχιμος αντιεξουσιαστής μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ο Γιάννης Ταμτάκος πεθαίνει στην ηλικία των 100 χρονών και κηδεύεται στη Μαλακοπή.
Ο Μπαρμπα- Γιάννης γεννήθηκε το 1908 στις παλιές Φώκιες της Μικράς Ασίας το 1908. Δύο φορές πρόσφυγας το 1914 και το 1922 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Θεσσαλονίκη όπου από τα 6 του χρόνια μπήκε στην βιοπάλη πουλώντας κουλούρια και κάνοντας τον λούστρο. Η πρώτη του επαφή με το εργατικό κίνημα ήταν το 1918 σε ηλικία 11 χρόνων.
«Ήταν τότες ένα μόνο χρόνο από τη ρώσικη επανάσταση και η Πρωτομαγιά είχε άλλο χαρακτήρα. Η Θεσσαλονίκη ήταν κέντρο επεξεργασίας καπνού και είχε πολλούς τσαγκαράδες και καπνεργάτες. Τα τσιγάρα εκείνη την εποχή τα παρασκευάζανε ως εξής: είχαν το μασούρι με τσιγαρόχαρτο και το γέμιζαν με καπνό, μετά το έκοβαν με το ψαλίδι. Εκείνο τον καιρό άρχισαν να μπαίνουν και οι πρώτες μηχανές. Θυμάμαι και τότε που έγινα τσαγκαρόπουλο και πήγα να μάθω την τέχνη. Οι κομμουνιστές τσαγκαράδες καθόντουσαν εκείνο τον καιρό στο μασκαρέτο μπροστά και κεντούσαν με κόκκινο μπιρσίμι, με κόκκινο μετάξι δηλαδή, στο ψίδι του παπουτσιού το σφυροδρέπανο. Οι καπνεργάτες φορούσαν λοιπόν την Πρωτομαγιά λουστρίνια παπούτσια από πολυτελές δέρμα, μιας και παίρνανε καλά μεροκάματα-τα χαν κερδίσει από τις απεργίες που κάνανε, όχι γιατί τους συμπαθούσαν» περιγράφει στην αυτοβιογραφία του «Αναμνήσεις μιας ζωής στο Επαναστατικό κίνημα» ο Μπάρμπα- Γιάννης.
Η συνέχεια του άρθρου στο Αφιέρωμα Θεσσαλονίκη 2012 του alterthess.