…μια πρώτη ανασκόπηση από την πορεία αλληλεγγύης στην απεργία πείνας στη Θεσσαλονίκη και την ημερίδα για τη μεταναστευτική πολιτική.
Μια μεγάλη τομή σηματοδότησε η σημερινή στάση της αστυνομίας και της κυβέρνησης: από εδώ και πέρα, η συμμετοχή στην ανοιχτή διακυβέρνηση και τη συμμετοχική δημοκρατία καθίσταται υποχρεωτική: όποιος αρνείται να καταθέσει δημοκρατικά τις απόψεις του στο δημόσιο διάλογο, θα ξυλοφορτώνεται μέχρι τελικής πτώσεως. Στη “χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία”, η συμμετοχή στα κοινά ήταν, ως γνωστό, υποχρεωτική. Την αντιμετώπιση όποιου αρνείται αυτό το ιερό δικαίωμα, από εδώ και πέρα, την αναλαμβάνουν τα ΜΑΤ.
Εν ολίγοις: απόψε στη Θεσσαλονίκη, η υφυπουργός Εργασίας (βλ. Απασχόλησης κοκ) Α. Νταλάρα, μαζί με τον πρώην “αντιρατσιστή” δικηγόρο -και νυν Γενικό Γραμματέα Μετανάστευσης- Α. Τάκη θα μιλούσαν σε ημερίδα για τη μεταναστευτική πολιτική, φιλοξενούμενη στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Την ημερίδα είχαν οργανώσει εδώ και καιρό τέσσερις οργανώσεις: η Έλληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, το Δίκτυο Ναυαρίνο, το Πολύδρομο (σύλλογος εκπαιδευτικών για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση) και ο Σύλλογος Αλβανών Μητέρα Τερέζα.
Η διοργάνωση της ημερίδας είχε ξεκινήσει αρκετό καιρό πριν, και σε αυτή θα συμμετείχαν, εκτός των κυβερνητικών εκπροσώπων, πρόσφυγες, μετανάστες και εκπρόσωποι μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών οργανώσεων. Όμως, έμελε να συμβεί τελικά τις ημέρες της μεγάλης απεργίας πείνας των 300 μεταναστών.
Δυο μέρες πριν, οι μετανάστες απεργοί, και μαζί τους η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, είχαν αποφασίσει να παρέμβουν στην εκδήλωση, θέτοντας το αίτημα της νομιμοποίησης και μαζί θέτοντας την υφυπουργό μπροστά στις ευθύνες της να απαντήσεις. Εχθές όμως, μετά την ακραία επίθεση καταστολή που δέχτηκε η απεργία πείνας, οι απεργοί αποφάσισαν λογικά ότι δεν έχουν τίποτα να της πουν. Η στάση της κυβέρνησης ήταν πια σαφής.
Έτσι, η πορεία αλληλεγγύης που οργανώθηκε κατευθύνθηκε προς το χώρο της ημερίδας, με στόχο μοναχά να διαμαρτυρηθεί για την καταστολή της απεργίας και να μεταφέρει εντός τη φωνή των απεργών πείνας. Φυσικά, πολύ πριν το κτήριο του Γαλλικού Ινστιτούτου, το οποίο φιλοξενούσε την εκδήλωση, οι δυνάμεις των ΜΑΤ είχαν παραταχθεί για να εμποδίσουν τους διαδηλωτές να πλησιάσουν. Οι διαδηλωτές όντως στάθηκαν απέναντι στο μπλόκο της αστυνομίας, φωνάζοντας συνθήματα. Την ίδια ώρα, εντός της ημερίδας, η κ. Νταλάρα δήλωνε τη διάθεσή της να δεχτεί αντιπροσωπεία των απεργών, ώστε να συζητήσει μαζί τους.
Βέβαια, δεν είχε τίποτα να τους πει. Η ομιλία της αποτέλεσε κατά κοινή ομολογία των παριστάμενων μια υποκριτική ομολογία της “αδυναμίας” της. Όπως προσπάθησε να αρθρώσει, οι μετανάστες είναι “κρίμα” και αξίζουν τη “συμπάθειά μας”, αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα γιατί δεν την αφήνουν οι “άλλοι” (στην κυβέρνηση προφανώς). Η ίδια, όπως διευκρίνισε, είναι μια απλή υφυπουργός Απασχόλησης και δεν έχει καμία ευθύνη. Στη συνέχεια βέβαια, προσπάθησε να μπερδέψει ακόμα περισσότερα τα πράγματα, δηλώνοντας ότι μια μαζική νομιμοποίηση ισοδυναμεί με “παιδομάζωμα”, αφού οι ίδιοι οι μετανάστες δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα.
Το επιχείρημα αυτό ισχύει για τους χιλιάδες πρόσφυγες που περνούν αναγκαστικά από την Ελλάδα, στο δρόμο τους προς άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά εγκλωβίζονται εδώ εξαιτίας της ευρωπαϊκής συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ, που απαγορεύει το πέρασμα των “ανοιχτών” ευρωπαϊκών συνόρων (πολιτική που υπερασπίζεται και εφαρμόζει η κυβέρνηση της κ. Νταλάρα). Ωστόσο, οι μετανάστες απεργοί πείνας μιλούν για το δικαιώμα των μεταναστών που ζουν και εργάζονται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα, σε μια νόμιμη ζωή με δικαιώματα.
Για αυτούς, η κ. Νταλάρα και ο κ. Τάκης δεν είχαν να πουν κουβέντα στους απεργούς πείνας. Αλλά όταν αυτοί, και μαζί τους οι διαδηλωτές, αποφάσισαν ότι η παρουσία τους στην ημερίδα θα ήταν διακοσμητική και αρνήθηκαν να πάνε, δεν το συγχώρησαν. Λίγα λεπτά μετά την ομιλία της, και ενώ μέσα στην αίθουσα οι παριστάμενοι αντιδρούσαν ήδη με τοποθετήσεις, οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν στην πορεία. Για πρώτη ίσως φορά, χωρίς την παραμικρή αφορμή, διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλλαν από πλάι και πίσω μέσα στον όγκο των διαδηλωτών, χτυπώντας βίαια και αδιάκριτα τους διαδηλωτές. “Απρόκλητη επίθεση” της αστυνομίας ενάντια σε μια πορεία έχει καταγγελθεί πολλές φορές, με την έννοια ότι η βία της επίθεσης ήταν δυσανάλογη της αφορμής που χρησιμοποίηθηκε. Αυτή τη φορά όμως, δεν έγινε απολύτως τίποτα. Απλά, οι άνδρες των ΜΑΤ ξεκίνησαν να χτυπουν με γκλοπ και δακρυγόνα τους διαδηλωτές από παντού.
Οι οργάνωσεις που διοργάνωναν την ημερίδα κατέγγειλαν την επίθεση και πολλοί από αυτούς και από το κοινό αποχώρησαν, δηλώνοντας σαφώς ότι ούτε κάλεσαν, ούτε θέλησαν την παρουσία της Αστυνομίας, πόσο μάλλον τη βίαιη επίθεση στους διαδηλωτές. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης προσπάθησαν να ξεφορτωθούν την ευθύνη, μεταφέροντάς την στους υπεύθυνους του Γαλλικού Προξενείου (το οποίο βρίσκεται στο ίδιο κτήριο). Κατά τα γνωστά, Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία.
Ακόμα και αν ήταν έτσι, το Γαλλικό Προξενείο δεν μπορεί να έδωσε την ευθύνη για την επίθεση. Το μήνυμα της κυβέρνησης είναι σαφές, και το είπε -χωρίς τις περιστροφές των Νταλάρα και Τάκη- ο αρμόδιος Υπουργός Γ. Ραγκούσης: οι απεργοί πείνας, και μαζί το κίνημα αλληλεγγύης, πρέπει να ηττηθούν, με οποιοδήποτε κόστος. Οι μετανάστες στην Ελλάδα θα μείνουν χωρίς νομιμοποίηση και χωρίς δικαιώματα. Αν δεν τους αρέσει να φύγουν.
Η στάση αυτής της κυβέρνησης δεν αποτελεί μόνο μια πάγια επιλογή εξυπηρέτησης αυτών που επωφελούνται από τη μαύρη και ανασφάλιστη μεταναστευτική εργασία. Δυστυχώς, φαίνεται ότι αποτελεί και κεντρική πολιτική εξυπηρέτησης του μόνου πολιτικού και κοινωνικού συμμάχου που της έχει απομείνει: της ακροδεξίας εκείνης τάσης που βλέπει τους μετανάστες ως το εξιλαστήριο θύμα για όλα τα δεινά της κρίσης. Η κυβέρνηση έχει επιλέξει να συμβαδίσει με τους νέους συμμάχους τους σε κάθε τους απαίτηση, αρνούμενη ακόμα και το δικαίωμα των ανθρώπων αυτών να κινητοποιούνται, ρισκάροντας τη ζωή τους. Και η συμμαχία αυτή, πέρα από την επιβίωση των απεργών, θέτει σε κίνδυνο πια ευθέως την επιβίωση της κοινωνίας. Πολλά, πολύ περισσότερα από ότι μπορούμε να φανταστούμε, θα κριθούν τις επόμενες ημέρες…