Η ταινία “45m2” , παρουσιάστηκε στο κοινό της πόλης στο πρόσφατο φεστιβάλ Κινηματογράφου με ιδιαίτερα ζεστή ανταπόκριση από το κοινό, ενώ προβάλλεται από αυτήν την εβδομάδα στον Κινηματογράφο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Το alterthess μιλάει με τον σκηνοθέτη της ταινίας κ. Στράτο Τζίτζη.
Η ταινία σας προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, καθώς επίσης πρόσφατα και στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πώς εισπράττει το κοινό την ταινία; Αισθάνεστε πως ένα μέρος του ίσως ταυτίζεται με την ηρωίδα;
Το εντυπωσιακό είναι ότι ταυτίζονται με την ηρωίδα άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και φύλων. Νομίζω ότι η ταύτιση δεν έχει να κάνει με τις αναλογίες τους με την προσωπικότητα της Χριστίνας – της Έφης – αλλά με την πρόσληψη της ταινίας. Όσοι είναι ανοιχτοί να επικοινωνήσουν μαζί της, ταξιδεύουν στον κόσμο της.
Τι χωράει και τι περισσεύει σε 45m2;
45 τετραγωνικά είναι ο ελάχιστος χώρος που χρειάζεται κάποιος που μένει μόνος, σύμφωνα με μελέτες, για να νιώθει ανθρώπινα. Το τι θα κάνει με αυτό το χώρο είναι δικό του θέμα. Η Χριστίνα τον αξιοποιεί για να νιώσει τον εαυτό της, μένοντας για λίγο μόνη μαζί του.
Τα “45m2” έχουν μια ντοκυμαντερίστικη χροιά. Γιατί αυτή η σκηνοθετική επιλογή;
Η χροιά αυτή υπηρετεί την ανάγκη του ρεαλισμού που χρειάζονται ταινίες αυτού του είδους για να λειτουργήσουν στοχεύοντας στο σήμερα, στο εδώ και τώρα, σε αυτό που συμβαίνει στην πόλη.
Η πόλη και η γυναίκα είναι θέματα τα οποία το καθένα ξεχωριστά έχουν γίνει πολλές φορές ζητήματα κινηματογραφικού ενδιαφέροντος. Τι καινούριο έχει να παρουσιάσει μία τέτοια σύνδεση;
Η γυναίκα μεταφέρει μια ευαισθησία που πόλεις σαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη (και πολλές άλλες) δεν έχουν. Οι περισσότερες πόλεις – ειδικά οι ελληνικές – είναι δομημένες πάνω στην ανάγκη τους στεγαστικού βολέματος (ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι μας) πολλών ανθρώπων στον ίδιο τόπο, χωρίς καμία πρόβλεψη για τη συναισθηματική τους ανάγκη. Η γυναικεία ευαισθησία κόντρα σε αυτό το περιβάλλον αναδεικνύει το πρόβλημα, ενώ ταυτόχρονα υποδεικνύει τη λύση.