Συμπληρώνουμε έναν χρόνο μακριά από τους Κινηματογράφους. Μέσα στην τρέχουσα σεζόν σε πλατφόρμες προβλήθηκαν αρκετές ενδιαφέρουσες ταινίες. Στεκόμαστε στο “Minari” του Lee Ιsaac Chung . Ξεκίνησε τη διαδρομή του από το Sundance κερδίζοντας Βραβεία Επιτροπής και Κοινού στην κατηγορία της δραματικής ταινίας, ενώ πριν λίγες ημέρες πιστοποίησε τα προγνωστικά και συνέχισε την πορεία της με τη Χρυσή Σφαίρα Ξενόγλωσσης ταινίας. Μπορεί ο δημιουργός να γεννήθηκε και να μεγάλωσε στην Αμερική, ωστόσο η σύνδεση είναι σαφής με το Burning του Chang-dong Lee και το Parasite του Bong Joon Ho.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Tαξίδι στη δεκαετία του 1970. Η απαλή μουσική μας συντροφεύει από την πρώτη κιόλας σκηνή. Το αμερικανικό όνειρο “φέρνει στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε χρόνο πάνω από 30.000 Νοτιοκορεάτες”. Μετά από μία δεκαετία στην Καλιφόρνια των μεγάλων αντιθέσεων και ανισοτήτων, ο Τζέικομπ αποφασίζει να μετακομίσει με την οικογένεια του στη Φύση του Αρκάνσας και να κάνει μία νέα αρχή αυτάρκειας. “-Τι είναι αυτό το μέρος; -Το νέο μας σπίτι”. Ακολουθούν διαδοχικοί καυγάδες, συμβιβασμοί κι υποχωρήσεις. Τα παιδιά τίθενται στο επίκεντρο. Τι είναι όμως αυτό το περιβόητο μινάρι;
O πατέρας κι ο υιός, η μάνα κι η κόρη. Ένα συγκινητικό πορτραίτο μίας οικογένειας που παλεύει σαν μία γροθιά κόντρα σε κάθε αντιξοότητα. Η άφιξη της γιαγιάς κι η προσαρμογής της στη νέα πραγματικότητα δεν είναι μία εύκολη διαδικασία. “Μυρίζει Κορέα”, μία βαθιά συμβολική φράση από τον μικρούλη Ντέιβιντ κι ας μην έχει γνωρίσει ποτέ την πατρίδα. Στο πρόσωπό του ο σκηνοθέτης δίνει τη δική του αυτοβιογραφική διάσταση. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο κοντά έρχονται οι γενιές. Το όποιο χάσμα αμβλύνεται σταδιακά. Κατανόηση, τρυφερότητα, αλληλεγγύη αναπτύσσονται. “Ο άνεμος φυσάει, το Minari υποκλίνεται”.
Ανδρικός εγωισμός. “Ακόμα κι αν αποτύχω πρέπει να τελειώσω με αυτό που άρχισα” κι απάντηση σε αυτόν η ΑΓΑΠΗ σε βάθος. Οι ψευδαισθήσεις μετατρέπονται σύντομα σε ματαιώσεις. “Θα πηγαίναμε στην Αμερική να σώσουμε ο ένας τον άλλον”. Τα όμορφα όνειρα όμως, όμορφα καίγονται. Εδώ ο Παράδεισος κι η Κόλαση εδώ. Ένα μοιραίο λάθος είναι ικανό να βάλει φωτιά κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και κάπου εδώ εύλογα μπορεί να γίνει η σύνδεση με το “Παιχνίδι στη Φωτιά”, μία από τις κορυφαίες ταινίες του 2018.
Συνδετικός κρίκος των δύο έργων ο πρωταγωνιστής Steven Yeun, ο πρώτος Ασιάτης Αμερικανός που κερδίζει υποψηφιότητα για το OSCAR α’ ανδρικού ρόλου. Όσο ξεδιπλώνεται η πλοκή οδηγούμαστε σε ένα θρίλερ. Τι προφταίνεις να περισώσεις την έσχατη ώρα; H αξία της ανθρώπινης ζωής ανάγεται σε υπέρτατο αγαθό δίχως περιστροφές. Οι ρόλοι αντιστρέφονται. Οι νέοι παίρνουν τη σκυτάλη από τους πρεσβύτερους και θέλουν να τους οδηγήσουν μαζί τους σε μία νέα εποχή λαμπερού ηλιοβασιλέματος.
Η συνέχεια του κύκλου της ζωής. Το Minari θα ανθίσει. Η ελπίδα θα μείνει ζωντανή. Μοιάζει τόσο μακρινό για την εποχή μας που τα πάντα επισκιάζουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα και η πρόοδος του κυβερνοχώρου. Η δύναμη των ανθρώπων που μάχονται δεν τους επιτρέπει να δελεαστούν από τον πειρασμό της παραίτησης. Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να αλλάξει όσα χρόνια κι αν περάσουν. “Χαμένη υπόθεση άλλωστε είναι μονάχα αυτή που εγκατέλειψες”. Μη τη χάσετε εφόσον σας δοθεί η ευκαιρία στον δρόμο για τα OSCARs.
