Την ώρα που οι δύο «πυλώνες» της μεταπολίτευσης, οι Συντηρητικοί και οι Σοσιαλδημοκράτες έχουν τακιμιάσει σε επίπεδο συγκυβέρνησης, είναι τεράστια η ευθύνη της Αριστεράς που συνεχίζει να αλληλοκατηγορείται κρατώντας κυρίως μια παλαιογραφειοκρατική στάση κλειδοκρατόρων στις εξελίξεις, σα να ζει σε εποχές πριν το 1989, να αυτοδιασπάται παζαρεύοντας εκλόγιμες θέσεις και επιμένοντας σε μια ακυρωμένη από την ίδια τη ζωή και τα γεγονότα εσωτερική επετηρίδα, αντί να στραφεί στη νέα γενιά με ειλικρίνεια, τόλμη και κυρίως ενότητα, σαν η εναλλακτική λύση του αδιέξοδου μέλλοντος που μας επεφύλαξαν οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της χώρας.
Η όποια πείρα των μεγαλυτέρων, στα κινήματα και τους κομματικούς μηχανισμούς, βεβαίως και να αναγνωριστεί, αλλά δεν μπορεί να σταθεί τροχοπέδη στις εξελίξεις. Αντίθετα οφείλει να δείξει την απαιτούμενη ωριμότητα που χρειάζεται ‘ώστε να στήσει πλάτη στο καινούργιο που καλπάζει, κάνοντας ένα βήμα πίσω, για να μπορεί ισότιμα να συναγωνιστεί ένα υπερμελετημένο συντηρητικό σύστημα που συνεχώς ανατροφοδοτείται ιδεολογικά ακολουθώντας τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς των «αγορών» και των συμφερόντων του χρήματος.
Δεν βρίσκω κανένα λόγο για πανηγυρισμούς, το μόνο που θέλω ως πολίτης είναι να δω σηκωμένα μανίκια και επιχειρήματα φρέσκα και τολμηρά που να αφυπνίσουν μια νεολαία μεγαλωμένη 30 χρόνια τώρα, με τηλεοπτικά σκουπίδια, σκυλάδικα ως ψυχαγωγία και «πλάκες» στα κοινωνικά δίκτυα ως διασκέδαση.
Μόνο τότε θα μπορώ κι εγώ να αντιληφθώ την ατάκα « Ήρθε η ώρα της Αριστεράς».
Αμ έπος αμ έργον. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ