Τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών ανέδειξαν για πρώτη φορά στην ιστορία την Αριστερά πρώτη πολιτική δύναμη. Γεγονός που εμάς, στον ΣΥΡΙΖΑ, μας κάνει περήφανους, μας ενθουσιάζει το ότι έχουμε την ευκαιρία ζωής να συμμετέχουμε σ’ αυτές τις ιστορικές στιγμές, ενώ ταυτόχρονα μας βαραίνουν οι αντίστοιχα ιστορικές ευθύνες που αναλαμβάνουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν είναι μια πρόσκαιρη φούσκα· αντίθετα είναι μια υπολογίσιμη πλέον δύναμη που την εμπιστεύεται σημαντικό μέρος των «από κάτω» και της έχει εναποθέσει τις ελπίδες του…
Τα αποτελέσματα όμως των εκλογών, ιδιαίτερα των αυτοδιοικητικών, επιβεβαίωσαν ότι οι δυνάμεις του συστήματος, αν και βρίσκονται σε διαδικασία επιταχυνόμενης σήψης, έχουν βαθιές ρίζες στην κοινωνία. Οι πελατειακές σχέσεις, η διαπλοκή, ο εκφοβισμός και οι εκβιασμοί, ο χρηματισμός, η δουλικότητα και η αναξιοπρέπεια κυριαρχούν ακόμη. Τα εξωφρενικά παραδείγματα του Πειραιά και του Βόλου είναι κυνικές αποδείξεις αυτής της πραγματικότητας.
Παράλληλα, η ίδια η κρίση και κυρίως οι κινηματικές απαντήσεις σε αυτήν, όπως το κίνημα στη Χαλκιδική, στη ΒΙΟΜΕ, οι καθαρίστριες, η «Εφημερίδα των Συντακτών» κ.ο.κ., έχουν αναδείξει ξεκάθαρα πια ότι η επιβίωση των πολλών εμποδίζει την περαιτέρω κερδοφορία των λίγων. Η καταστροφή λοιπόν (περιβαλλοντική, οικονομική, κοινωνική) συνεχίζεται όχι ως λάθος αλλά ως συνειδητή επιλογή αυτών που κερδίζουν από αυτήν. Καθότι μάλιστα δεν είναι διατεθειμένοι να αρνηθούν τα κέρδη τους, κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν το σύστημα εξουσίας που τους υπηρετεί. Οι εφεδρείες χτίζονται από τη Χρυσή Αυγή ώς τα κεντροαριστερά ποτάμια, η αντιδημοκρατική εκτροπή, η προπαγάνδα των ΜΜΕ και η διεύρυνση της καταστολής επιλέγονται ως βασικοί μηχανισμοί κυριαρχίας.
Μπροστά λοιπόν στη μη αναστρέψιμη καταστροφή, με σημαντικό μέρος του λαού ακόμη εγκλωβισμένο στο καταρρέον σύστημα και αντίστοιχα μεγάλο μέρος του λαού να αναθέτει παθητικά την τύχη του στον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως πρέπει και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να «σοβαρευτεί», «να βάλει νερό στο κρασί του»; Να δείξει ότι μπορεί και αυτός να στήσει πελατειακούς μηχανισμούς και μάλιστα νέους και άφθαρτους; Να δείξουν τα στελέχη του με τη συνεχή παρουσία τους στα κανάλια ότι μπορούν και αυτά να συναγελάζονται με τους τηλεπαρουσιαστές-φίρμες και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό;
Μήπως τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του και να αποδεχτεί μια συστημική διόρθωση των στόχων, λόγων και πρακτικών του ώστε να γίνει πιο ελκυστικός στο εθνικό ακροατήριο και να διασφαλίσει έτσι την αυτοδυναμία του στις επόμενες εκλογές;
Η προσέγγιση αυτή εφαρμόστηκε από τη σοσιαλδημοκρατία τα τελευταία 30 χρόνια και συνέβαλε αποφασιστικά στην παγίωση του σημερινού πλαισίου καταστροφής. Η προσπάθεια, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι αποτελεί μια βελτιωμένη μεν εκδοχή του υπάρχοντος όμως πολιτικού κάδρου, θα τον οδηγήσει σε γρήγορη και μαζική απαξίωση, αποδυνάμωση και τελικά αφομοίωση, ανοίγοντας τον δρόμο στη μόνη πια πιθανή έκβαση, τη βαρβαρότητα.
Η μόνη ελπιδοφόρος προσέγγιση είναι αυτή που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή του θέση. Είναι η ξεκάθαρη υιοθέτηση και προβολή των αξιών και οραμάτων της Αριστεράς για μιαν άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική κοινωνία, όπου, αντί για την κερδοσκοπία και την εκμετάλλευση, θα κυριαρχεί ο στόχος της απάντησης στις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Είναι η έμπρακτη και σύγχρονη εφαρμογή του αξιακού οπλοστασίου της Αριστεράς -σήμερα, και όχι τη Δευτέρα Παρουσία-, όπως η αλληλεγγύη, η ανυποχώρητη εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές διαδικασίες, η στήριξη και ανάπτυξη κινημάτων, η εμμονή στη δυναμική της συλλογικότητας, η ενθάρρυνση και εμβάθυνση των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης και εναλλακτικής οργάνωσης και οικονομίας.
Είναι η υποστήριξη με περηφάνια του δημοκρατικού πλαισίου της Αριστεράς, όπου η πολυφωνία και η σύνθεση διαφορετικών απόψεων θεωρούνται το μεγάλο πλεονέκτημα ενός αριστερού κόμματος, όσο και αν προσπαθεί να το λοιδορεί η χωρίς σύνορα ζούγκλα των ΜΜΕ.
Είναι το ήθος και η ανιδιοτέλεια, η αγωνιστικότητα και η κοινωνική και κινηματική αναφορά των αριστερών που αποτελούν το βασικό πλεονέκτημα για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση μιας πολιτικής με σκοπό την άμεση αναστροφή της ανθρωπιστικής κρίσης και τη θεμελίωση νέων δομών κοινωνικής οργάνωσης.
Είναι η ταξική μεροληψία που δίνει τη δυνατότητα στην Αριστερά να συλλάβει τη δυναμική της διεθνιστικής αλληλεγγύης σε αντίθεση με την κοντόθωρη αλλά και επικίνδυνη εθνοκεντρική ρητορική. Είναι τελικά το όραμα για τον σοσιαλισμό, είναι η ρεαλιστική δύναμη που δίνει στην Αριστερά η ελευθερία μας να ονειρευόμαστε.
Πηγή: efsyn.gr