Το «ανάμεσα» στο παλιό και το νέο, με τέρατα ή χωρίς, αυτό που ζούμε, καθορίζει και το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Τα έχουμε ξαναπεί, αυτό που υπάρχει, το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα, καταρρέει και καταρρέει όπως μία σκαλωσιά πάνω στους περαστικούς, και οι περαστικοί είναι οι πολλοί καλοί άνθρωποι.
Αυτό είναι το «ανάμεσα» που ζούμε, αυτός είναι ο παλιός ο κόσμος που προσπαθεί με νύχια και με δόντια, με κουστούμια και ταγιέρ, να μη ψοφήσει οριστικά. Προφανώς μία μεγάλη πολιτική Αλλαγή στην Ελλάδα, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ένα πολιτικό ντόμινο σε όλο το Νότο της Ευρώπης, από μόνη της δεν είναι ένας… νέος κόσμος, πιθανά να είναι κάτι πολύ μικρότερο από αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να το γιορτάσουμε και να το γιορτάσουμε από τώρα!
Μπορούμε να γιορτάσουμε καταπλακωμένοι από τη σκαλωσιά, με το ένα τρίτο των ανθρώπων που ζούνε σε αυτόν τον τόπο να είναι πεταμένοι στη φτώχεια; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι καταφατική, προφανώς και μπορούμε να το γιορτάσουμε και να το γιορτάσουμε από τώρα! Οι φωνές, οι μουσικές, τα «ζήτω» και τα «μπράβο», τα μπαμ και τα μπουμ, τα γέλια με τα μούτρα του Σαμαρά προχθές στο Βερολίνο, πρέπει να ακούγονται από τώρα, δυνατά, στην από εκεί πλευρά, πρέπει να τους φοβίζουν, να τους κάνουν να καταλάβουν πως οι μέρες της απ’ εδώ πλευράς έφτασαν – tiocfaidh ár lá – αν με πιάνεις, που με πιάνεις.
Σε αυτή την αναμέτρηση, η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει, θα πάμε με γλέντι, θα στήσουμε μία γιορτή που δεν θα τελειώσει ποτέ, θα μπει μπροστά εκείνη η κοπέλα που έκλαιγε σε ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ γιατί τα καθίκια μας κέρδισαν τον Ιούνιο του 12 και θα χορέψει με όλο το πάθος της νύχτας της τελευταίας μέρας του καλοκαιριού. Το μέλλον είναι τώρα.
Ο alterthess ιανός