Μία μέρα πριν από τις φετινές διαδηλώσεις στη ΔΕΘ είμαστε. Διαδηλώσεις απέναντι στη χειρότερη, από κάθε άποψη, κυβέρνηση που είδε αυτός ο τόπος μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Διαδηλώσεις απέναντι στη χειρότερη, από κάθε άποψη, κατάσταση που ζει το πόπολο εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όπου η φτώχεια, η κατάθλιψη, η μιζέρια είναι τόσο πυκνές στον αέρα που μπορείς να τις κόψεις με το μαχαίρι. Φέτος το μεγάλο ζητούμενο είναι η αισιοδοξία που γεννά ο πυρετός της διαδήλωσης, κάτι αυτονόητο παλαιότερα ακόμα και στις μικρές διαδηλώσεις των διακοσίων ψυχών που ξεκινούσαν δεμένοι αλυσίδες από την Καμάρα, μία χούφτα άνθρωποι που έβγαιναν στο δρόμο σαν μία γροθιά στην Εγνατία.
Με αφορμή και τα, κακά, σαράντα του ΠΑΣΟΚ, αξίζει να θυμηθούμε πως ο λαϊκός παράγοντας που έριξε στις εκλογές του 1981 ένα Καθεστώς, και όχι απλά και μόνο τη Δεξιά, δεν κινητοποιήθηκε από κάποιο πρόγραμμα, από δεσμεύσεις για την ικανοποίηση των αιτημάτων του, από ωραία λόγια, από τις πίπες του Ανδρέα, τα γένια του Παπουτσή και το σπινθηροβόλο βλέμμα του Λαλιώτη, ούτε καν από το πάθος της Μελίνας και το όραμα του Γεννηματά. Έπαιξαν κι αυτά ένα κάποιο ρόλο, αλλά άλλο ήταν «αυτό» που έκανε τους πολλούς καλούς ανθρώπους να κινητοποιηθούν, να απεργούν για εβδομάδες χωρίς να… προϋπολογίσουν ότι θα πεινάσουν κι αυτοί και τα παιδιά τους.
Το «αυτό» φόβιζε όλες τις κυβερνήσεις, και του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, και το πολέμησαν με κάθε τρόπο και μέσο, σε γενικές γραμμές αποτελεσματικά. Το «αυτό», η κίνηση για μία άλλη ζωή, μία ζωή που δεν θα έχει γεύση από σκατά, είναι αυτό που έχουμε να κερδίσουμε από τις αυριανές διαδηλώσεις, το «αυτό» ρίχνει, αποδεδειγμένα, και κυβερνήσεις και Καθεστώτα. Και είναι στο χέρι μας, αύριο το απόγευμα να ξαναβγούμε στους δρόμους, και πολλοί και μαζί και τη Δευτέρα να ξημερώσει μία άλλη μέρα.
Ο alterthess ιανός