Οι περιπέτειες της ομάδας της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου στη μακρινή Βραζιλία άνοιξαν με ένα ρηχό τρόπο διάφορες συζητήσεις περί πατριωτισμού και διεθνισμού και για το αν μπορούν οι αριστεροί, κάθε εκδοχής και φάσης, άνθρωποι να χαίρονται ή να λυπούνται για νίκες και για ήττες, για γκολ που μπαίνουν και για άλλα που χάνονται. Όποιος και όποια έχει ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο ξέρει πως όλα αυτά είναι αρλούμπες, καθώς ξέρει πως το ποδόσφαιρο δεν είναι θέμα ζωής ή θανάτου, αλλά κάτι περισσότερο από αυτό. Αυτό, βέβαια, δεν εμφανίζεται – δηλαδή το ποδόσφαιρο ως κάτι περισσότερο από ζήτημα ζωής ή θανάτου – τόσο σε επίπεδο Ομοσπονδιών Ποδοσφαίρου, όπου υποτίθεται ότι το παιχνίδι γίνεται ανάμεσα σε «έθνη», όσο στο συλλογικό.
Προφανώς το πολιτικό, στην περίπτωση μας η Αριστερά, δίνει το «παρών» και στα δύο επίπεδα: Στο εθνικό όλοι οι αριστεροί και οι αριστερές, από την Ελλάδα και όχι μόνο, τον προηγούμενο αιώνα στήριζαν ομάδες από το Ανατολικό Μπλοκ, ενώ τώρα στηρίζουν ομάδες από τη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα ομάδες από χώρες που έχουν αντινεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Στο συλλογικό, που υποτίθεται ότι είναι «χαμηλότερης» έντασης επίπεδο, τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα, άλλοι και άλλες γουστάρουν Προοδευτική Τούμπας γιατί είναι η Εκρηξάρα μας, άλλοι και άλλες στο Ρεάλ ή Αθλέτικο απαντούν Ράγιο, σε γενικές γραμμές ισχύει και δεν ισχύει η ιστορία που θέλει την Ανανεωτική Αριστερά συσπειρωμένη στον Πανιώνιο και τον Ηρακλή, αν ήμασταν στο Αμβούργο προφανώς δεν θα χάναμε ματς της St.Pauli και εννοείται πως γουστάρουμε και την Ίντερ γιατί την γουστάρουν και οι Ζαπατίστας. Και πάει λέγοντας.
Σε ό,τι αφορά την ομάδα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, τα της Βραζιλίας προσωπικά μου είναι αρκετά αδιάφορα. Ελπίζω όμως στο Euro του 2016, και με μία αυτοδύναμη καλή κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, όλα τα μάτια του κόσμου να είναι πάνω στην ομαδάρα μας στα γήπεδα της Γαλλίας.
Ο alterthess ιανός