Καμία φορά, δεν λέω, η από εδώ πλευρά το γυρνάει σε χοντρές υπερβολές, ότι δηλαδή τα ψωμιά αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς όχι μόνο είναι λίγα, αλλά έχουν τελειώσει και από Δευτέρα – Τρίτη θα πίνουμε μπύρες και θα ψήνουμε σουβλάκια στους κήπους του Μεγάρου Μαξίμου. Εντάξει, δεν θυμίζουμε κάτι φίλους αριστεριστές που έλεγαν από το 90 ότι η Παγκόσμια Τράπεζα καταρρέει και ότι ο καπιταλισμός θα εξαφανιστεί στην επόμενη αλλαγή της Σελήνης, αλλά την υπερβολή, ειδικά μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012, την έχουμε αρκετά εύκολη και πολύ πρόχειρη.
Έλα που όμως τα πράγματα είναι, στο περίπου, έτσι και καθόλου υπερβολικά δεν είναι αυτά που λέμε για την άμεση κατάρρευση της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Και αυτό φαίνεται όχι τόσο σε αυτά που λέει και κάνει η αριστερή αντιπολίτευση, που πολύ σύντομα θα γίνει αριστερή κυβέρνηση, αλλά σε αυτά που κάνουν και λένε στην από εκεί πλευρά.
Δεν θέλει και πολύ ψάξιμο, αρκούν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους, για να καταλάβεις ότι αυτοί προετοιμάζονται για την αντιπολίτευση. Εντάξει, θα δώσουν με νύχια και με δόντια τις εκλογικές μάχες που βρίσκονται μπροστά μας, αλλά ξέρουν ότι θα τις χάσουν, ότι θα τις χάσουν με πάταγο. Ξέρουν πως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές, οπότε προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, για το τι θα κάνουν μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Και φοβούνται, γιατί η κρίση μπορεί να χτύπησε ανελέητα τους από τα κάτω, αλλά ξέσκισε, ή τουλάχιστον απειλεί με ξέσκισμα, και τα μεσαία στρώματα, τον δικό τους, ας πούμε, κόσμο. Φοβούνται γιατί ξέρουν, για παράδειγμα, πως όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς θα προκηρύξει ανοιχτό δημόσιο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές συχνότητες – και αυτοί θα μιλούν για… αριστερή χούντα – κανείς δεν θα βγει στο δρόμο για να τους υποστηρίξει πέρα από την Μπακογιάννη, τον Καμίνη και τον Μπουτάρη.
Έτσι αναπόφευκτα η συζήτηση πηγαίνει στο πως προετοιμάζεται η δική μας η πλευρά για όλα αυτά που έρχονται. Πως προετοιμάζονται όλοι και όλες οι απελπισμένοι και οι απελπισμένες, οι περιθωριακοί και οι περιθωριακές, όπως πολύ σωστά λέει και ο Πάγκαλος, που προσδοκούν σε μία καλή διακυβέρνηση. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν μπορεί να γίνει στο ιντερνετ. Πρέπει να κοιταζόμαστε στα μάτια, πρέπει να ακούμε τους χτύπους της καρδιάς.
Ο alterthess ιανός