Tο TiSFF–Thessaloniki International Short Film Festival, το διεθνές ραντεβού δημιουργών ταινιών μικρού μήκους,συμπλήρωσε μια δεκαετία και με αφορμή την επέτειο αυτή, την Παρασκευή 28 και το Σάββατο 29 Απριλίου 2017 φιλοξενείται στην αίθουσα Σταύρος Τορνές ένα αφιέρωμα με μια επιλογή από τις ταινίες μικρού μήκους που παρουσιάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια στο κοινό της πόλης.
Το TiSSF (www.tisff.eu) δημιουργήθηκε και διοργανώνεται από τον Γιάννη Ζαχόπουλο και είναι ένα φεστιβάλ που στόχο έχει την προβολή και προώθηση πρωτοποριακών ιδεών και τάσεων, όπως αυτές αποτυπώνονται στις δουλειές νέων δημιουργών του κινηματογράφου, οι οποίοι σε μικρής διάρκειας ταινίες (5 – 45 λεπτών), συμπυκνώνουν και καταγράφουν την πορεία του πλανήτη σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό, ερωτικό ή όποιο άλλο.
Με στόχο την προώθηση του ελληνικού σινεμά αλλά και της πόλης της Θεσσαλονίκης το έχει ταξιδέψει ανά την Ελλάδα (Αθήνα, Πάτρα, Κέρκυρα) αλλά και το εξωτερικό (Βελιγράδι, Μπρίστολ, Βρυξέλλες, Βαρκελώνη, Κεμπέκ, κ.ά.) με δίωρα προγράμματα ελλήνων σκηνοθετών.
Μιλήσαμε με τον Γιάννη Ζαχόπουλο, τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τη πολυετή διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης.
Συνέντευξη στον Ιάσονα Μπάντιο
Ποιο είναι το σκεπτικό διοργάνωσης του διημέρου προβολών;
Γιορτάζουμε τα δέκα μας χρόνια, ενώ νιώθουμε την ανάγκη ότι πρέπει να δει ο κόσμος πόσο όμορφο και σημαντικό σινεμά είναι το μικρού μήκους. Κατά την άποψη μου για τον σινεφίλ το μικρού μήκους είναι το ντοκτορά που παίρνει. Είναι ένας τρόπος να τονίσουμε στην πόλη και την ομορφιά και την σημαντικότητα του μικρού μήκους.
Για το διήμερο υπάρχει η συνεργασία με το Φεστιβάλ, καθώς οι προβολές θα γίνονται στην αίθουσα Σταύρος Τορνές, στην Α προβλήματα, στο λιμάνι
Πολλοί έχουν πει ότι το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, καθώς έτσι και το φεστιβάλ κερδίζει από το να έχει ταινίες μικρού μήκους ως παράλληλη εκδήλωση, είτε πριν, είτε μετά το κεντρικό Φεστιβάλ, αλλά και εμείς κερδίζουμε. Η συνεργασία με το Φεστιβάλ μπορεί να ανοίξει πολλές προοπτικές. Ελπίζω με τη νέα διοίκηση να δουν τα πράγματα αλλιώς.
Πόσο δύσκολο είναι σε μια περίοδο κοινωνικής και οικονομικής κρίσης να επιβιώσει ένας τέτοιος θεσμός;
Η κρίση μας επηρέασε καθώς ορισμένοι χορηγοί εξαφανίστηκαν. Έτσι και αλλιώς είναι μια μη κερδοσκοπική ιστορία. Είναι σαν ένα παράδειγμα του ΑΖΑ, όπως ξεκίνησε. Δεν ήθελα και δεν θέλω να το παίξω businessman. Γυρίζοντας στην Ελλάδα ήθελα να κάνω κάτι εντελώς δικό μου, και κάναμε το βίντεο κλαμπ που ήταν ουσιαστικά η ταινιοθήκη της πόλης, κάτι που μέχρι τότε δεν είχε η πόλη. Υπήρξε μια γενιά που έμαθε σινεμά μέσα στο ΑΖΑ, το οποίο βρισκόταν στην Π. Π. Γερμανού 5, όπου ήταν σημείο αναφορά της πόλης, και τα τελευταία χρόνια λειτουργεί στην Αλ. Σβώλου.
Πως ξεκίνησε το Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Θεσσαλονίκης;
Υπήρξε η ανάγκη για ένα Φεστιβάλ που θα προβάλει τη δουλειά νέων ανθρώπων της πόλης, ενώ εκείνο το διάστημα ξεκίνησε και το Τμήμα Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Είχαμε ανάγκη ένα φεστιβάλ που εστίαζε μόνο στο σενάριο, και έτσι ξεκίνησε το Φεστιβάλ. Και όλα αυτά τα χρόνια είχαμε πολλές πρωτιές, καθώς ταινίες που είχαμε προβάλει, προτείνονταν για oscar μήνες μετά.
Για να γίνει το Φεστιβάλ θέλει χιλιάδες ώρες δουλειάς. Πρόπερσι είχαμε 1.480 έργα που μας έστειλαν για να δούμε, και να επιλέξουμε περίπου 80 από αυτά για να τα προβάλουμε. Είναι ένας μεγάλος όγκος δουλειάς.
Διαφωνούμε με την λογική «η καλύτερη ταινία», και για αυτό το λόγο από τις 90 ταινίες που προβάλουμε κάθε χρόνο, οι περίπου 30 βραβεύονται από την πενταμελή επιτροπή, με βάση το μήνυμα που στέλνουν, και την εξαιρετική δουλειά που παρουσιάζουν.
Η επιλογή των 24 ταινιών του διημέρου έγινε με κάποια στοιχεία, αρχικά όλες έχουν ελληνικούς υπότιτλους, κάτι που μέτρησε, ενώ θέλαμε και να μην είναι στενάχωρες, γιατί θέλουμε ο κόσμος να περάσει καλά, και κάποιες που δεν έχουν καν διάλογο, και περνάνε το μήνυμα με την εικόνα.
Τα προηγούμενα δέκα χρόνια, η πόλη «αγκάλιασε» το Φεστιβάλ;
Η πόλη κοιμάται όρθια, και σε πολλά σημεία ισχύει και το «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα». Και αυτό φαίνεται από αυτά που έγραψαν για το Φεστιβάλ Βέλγοι σκηνοθέτες, ότι το πρόγραμμα μας είναι τουλάχιστον καλό, αν όχι καλύτερο από το δικό τους, το Φεστιβάλ Βρυξελλών. Εμείς το πολύ να έχουμε 500-600 εισιτήρια, και εκείνοι έχουν 25.000. Στο Κίεβο που τελείωσε πρόσφατα το 4ο κατά σειρά Φεστιβάλ, πήγαν 15.000 θεατές.
Είναι και θέμα κινηματογραφικού τουρισμού. Δε μπορεί ο άλλος να κάνει Φεστιβάλ σε παραλιακή πόλη της Βουλγαρίας και να έχει στήριξη και χιλιάδες θεατές. Υπάρχει κόσμος που ταξιδεύει για να δει μικρού μήκους, και ο έλληνας γενικά, ίσως και λόγω παιδείας, δεν πηγαίνει. Το “Ψαροκόκαλο”, το μοναδικό φεστιβάλ μικρού μήκους στην Αθήνα, αναγκάστηκε να τα παρατήσει.
Ο Δήμος θα έπρεπε να στηρίξει και έμπρακτα το Φεστιβάλ, το οποίο είναι ένα εβδομαδιαίο Φεστιβάλ, που γίνεται στο πλαίσιο των Δημητρίων. Το Φεστιβάλ πηγαίνει σε δεκάδες χώρες του εξωτερικού και διαφημίζει την πόλη, από τον Καναδά, μέχρι το Παρίσι και την Σμύρνη.
Ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση. Ραντεβού στην Αίθουσα Σταύρος Τορνές.
Πρόγραμμα προβολών
Παρασκευή 28 Απριλίου 2017, 19:30
(Στην προβολή θα παρευρεθούν και θα μιλήσουν στο κοινό ο σκηνοθέτης – παραγωγός Ανδρέας Σιαδήμας και η Ιστορικός του Κινηματογράφου Λίνα Μυλωνάκη).
Chaos του Sebastien Petit (Γαλλία), 20’
Champion του Mans Berthas (Σουηδία), 15΄
The Swelling του Tom Bewilogua (Γερμανία), 15΄
Allegory of the Jam Jar των B. Kuijpers και R. Mellaerts (Βέλγιο), 20΄
Jay parmis les hommes του Zeno Graton (Βέλγιο), 28΄
Ghost Cell του Antoine Delacharlery (Γαλλία), 6΄
Χαμομήλι του Νεριτάν Ζιντζιρία (Ελλάδα), 15΄
A New Old Story του Antoine Cuypers (Βέλγιο), 24΄
Curve του Tom Egan (Αυστραλία), 10΄
Aya των Mihal Brezis και Oded Binnum (Ισραήλ), 40΄
The Dancing της Edith Depaule (Βέλγιο), 16΄
Mynarski Death Plummet του Matthew Rankin (Καναδάς), 8΄
Σάββατο 29 Απριλίου 2017
(Στην προβολή θα παρευρεθούν και θα μιλήσουν στο κοινό ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης και ο προγραμματιστής Τέλλος Φίλης)
Limbo της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη (Ελλάδα), 30΄
Τίτλοι τέλους του Γιώργου Ζώη (Ελλάδα), 10΄
Δεν είμαι τώρα εδώ των Ζήση Κοκκινίδη και Ίωνα Παπασπύρου (Ελλάδα), 9΄
Vous voulez une histoire? του Antoine Peretjatko (Γαλλία), 11΄
Next Floor του Denis Villeneuve (Καναδάς), 12΄
Come and Play της Daria Belova (Γερμανία – Ρωσία), 29΄
La chair των Louise Lemoine Torres και William Henne (Γαλλία), 14΄
La part de l’ ombre του Olivier Smolders (Βέλγιο), 20΄
Bitchboy του Mans Berthas (Σουηδία), 15΄
Estate του Ronny Trocker (Γαλλία – Βέλγιο – Ιταλία), 8΄
La voce του David Uloth (Καναδάς), 22΄
Teenland της Marie Grahte Sorensen (Σουηδία), 30΄
Οι προβολές κάθε μέρας ξεκινούν στις 19:30.
Τιμή ημερήσιου εισιτηρίου: 4 ευρώ
Η αφίσα του διημέρου:
