Ο αποχαιρετισμός της Εταιρείας Μελέτης Αριστερής Νεολαίας στον Στέφανο Στεφάνου, που κηδεύεται τη Δευτέρα, 4 Ιανουαρίου 2016 στις 12:45 στο Νεκροταφείο Ζωγράφου στο ναό του Αγίου Νικολάου:
Ο Στέφανος Στεφάνου δεν υπήρξε «ένας από τους πολλούς της ελληνικής Αριστεράς», όπως με μετριοφροσύνη σημείωνε στον τίτλο του τελευταίου του βιβλίου, αλλά μοναδικός και ένα από τα τελευταία υποδείγματα γνήσιου αγωνιστή του ελληνικού εργατικού κινήματος· ο ακάματος νεολαίος μαχητής για τις σοσιαλιστικές ιδέες εδώ και σχεδόν ογδόντα χρόνια. Μέλος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ, της Νεολαίας της ΕΔΑ, της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΕΔΑ ανήκει πια, από την 1η του μηνός, στο πάνθεον των μεγάλων μορφών της ελληνικής Αριστεράς. Ογδόντα χρόνια στο κίνημα, από τα οποία τα είκοσι και πλέον χρόνια σε εξορίες και φυλακές του μετεμφυλιακού κράτους.
Από το Σουφλί του Έβρου, στο οποίο γεννήθηκε το 1926, μεγαλώνοντας στα δύσκολα χρόνια του Μεσοπολέμου μέρα με τη μέρα αφοσιωμένος στη γη, στα καπνά και στη φτωχολογιά του κάμπου, πέρασε στο καμίνι του μεγάλου αντιστασιακού και κοινωνικού αγώνα για να εισπράξει το βαρύ τίμημα και να περάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στα κάτεργα των ελληνικών φυλακών και στα ξερονήσια του θανάτου.
Σαν έτοιμος από καιρό ο Στέφανος επανήλθε στην πολιτική και κοινωνική δράση ύστερα από είκοσι χρονιά εξοριών και φυλακίσεων δίνοντας νέα ζωογόνα πνοή στην ανάπτυξη της ΕΔΑ, στους κοινωνικούς αγώνες στο χωριό και στην πόλη, στο κτίσιμο των νεολαιίστικων οργανώσεων. Ήταν ο καθοδηγητής του αγροτικού γραφείου νεολαίας στη Θεσσαλονίκη και όλων των τοπικών φοιτητικών οργανώσεων και ο άνθρωπος που ανέβασε οργανωτικά και πολιτικά την αριστερή νεολαία της Θεσσαλονίκης. Ύστερα μέσα από το Προεδρείο της Νεολαίας της ΕΔΑ και της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη οργάνωσε και συμμετείχε στους αγώνες της ελληνικής αγροτικής νεολαίας.
Η μεγάλη του δράση διεκόπη με την επιβολή του χουντικού πραξικοπήματος. Εξόριστος στη Γυάρο και στη Λέρο ήταν ο μεγάλος φίλος, συμπαραστάτης και καθοδηγητής των νέων εκτοπισμένων. Εκεί διαφώνησε με τις βασικές επιλογές της 12ης Ολομέλειας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και έκτοτε παρέμεινε ανέντακτος αριστερός στο χώρο της Ανανεωτικής Πτέρυγας, έχοντας μεγάλη συμβολή στην προαγωγή των ανανεωτικών ιδεών. Ο Στέφανος σε όλη τη ζωή του παρέμεινε μαχητής στην υπόθεση της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού και ένθερμος υποστηρικτής του κυβερνητικού εγχειρήματος της Αριστεράς.
Μειλίχιος, σεμνός, έχοντας μια καλή κουβέντα για όλους, συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη των Αρχείων της ΕΜΙΑΝ και των ΑΣΚΙ. Διετέλεσε για πολλά χρόνια μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Μελέτης της Ιστορίας της Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ). Επίσης απασχολήθηκε επαγγελματικά για σαράντα και πλέον χρόνια ως συντάκτης και διορθωτής εφημερίδων και περιοδικών και επιμελητής σειρών επιστημονικών βιβλίων όπως οι εκδόσεις της Επιτροπής Ιστορίας του Μορφωτικού Ιδρύματος (ΜΙΕΤ) και του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής Τράπεζας (ΙΑ/ΕΤΕ). Συνετέλεσε τα μέγιστα στη συγκρότηση των αρχείων της ΕΜΙΑΝ και, εκτός της πολύτιμης αυτοβιογραφίας του Ένας από τους πολλούς της ελληνικής Αριστεράς, μας άφησε μία μικρή ιστορική πραγματεία για την πορεία της ιστορίας της αριστερής νεολαίας από το 1945 έως σήμερα καθώς και πολλά του κείμενα σε εκδηλώσεις και στις περιοδικές εκδόσεις της Εταιρείας, Δελτίο της ΕΜΙΑΝ και Αναδρομές.
Ο «μπάρμπα νεολαίος» Στέφανος αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό όχι μόνο στις γραμμές της ελληνικής Αριστεράς. Η ΕΜΙΑΝ εκφράζει την αγάπη και τη συμπαράστασή της στους οικείους του, τα πολυαγαπημένα του παιδιά Κατερίνα και Γιώργο και τη συναγωνίστρια Ρηνιώ Μίσσιου.