Ο 40χρονος Τσέχος Λάντισλαβ Ράντα πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο σε ηλικία μόλις 10 ετών, όταν ο πατέρας του τον πήρε μαζί του σ” έναν αγώνα της Μποέμιανς 1905. Τριάντα χρόνια μετά και παρά το γεγονός ότι η Μποέμιανς παραμένει μια πολύ μικρή ομάδα χωρίς επιτυχίες (φέτος είναι ουραγός του Τσέχικου πρωταθλήματος), ο Λάντα συνεχίζει να πηγαίνει σε 6-7 παιχνίδια το χρόνο.
Μια φωτογράφος τον εντόπισε ανάμεσα στο πλήθος στο Σαββατιάτικο παιχνίδι με την πρωτοπόρο Σπάρτα Πράγας και έβγαλε την παραπάνω φωτογραφία που αμέσως κυκλοφόρησε αρκετά στο ίντερνετ. Λίγες μέρες μετά η φωτογράφος έψαξε και βρήκε τον Λάντα εκτός γηπέδου και του πήρε μια μικρή συνέντευξη για χάρη ενός Τσέχικου πόρταλ χαρίζοντας του λίγη δημοσιότητα και την ευκαιρία να μιλήσει για τα αγαπημένα του σκυλιά, το ποδόσφαιρο, τη μουσική και το πίνγκ πόνγκ.
Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους φιλάθλους, ο Λάντα βρίσκει ικανοποίηση στους ήχους, ένα βασικό χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που ασυναίσθητα αρκετοί άνθρωποι παραβλέπουν ή υποτιμούν. Από τα συνθήματα της ιδιαίτερα θερμής κερκίδας της Μποέμιανς και από τον ήχο που κάνει η μπάλα όταν την κλωτσάει ένα πόδι. «Λατρεύω τον ήχο που κάνει η μπάλα όταν την κλοτσάς. Θα μπορούσα να κάτσω απλά μπροστά σε μια τηλεόραση αλλά από εκεί δεν θα άκουγα αυτόν τον ήχο».
Ο Λάντα, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό από την εντυπωσιακή φωτογραφία με την καρφωμένη στο παιχνίδι 5χρονη Άντζι, που είναι “οδηγός” του (δυο σώματα-δυο μάτια στο δρόμο, δυο σώματα-δυο μάτια και στο γήπεδο όπως μπορεί να σχολιάσει κάποιος), είναι τυφλός. Γεννήθηκε τυφλός. Έτσι κι αλλιώς όμως, όπως σχολιάζει και ο τεράστιος και σοφός Ζοσέ Σαραμάγκου στο τέλος του “Περί τυφλότητος“, στην ερώτηση κάποιου εκ των πρωταγωνιστών «γιατί τυφλωθήκαμε;» αφότου η όραση έχει επανέλθει στην κοινωνία: «Νομίζω ότι δεν τυφλωθήκαμε, νομίζω ότι είμαστε τυφλοί. Τυφλοί που βλέπουν, Τυφλοί που δεν βλέπουν, κι ας βλέπουν».
Πηγή: sombrero.gr