Συνεχώς, ξανά και ξανά χρειάζεται να στοχαζόμαστε το εδάφιο της Αποκάλυψης (6: 9-11) στο οποίο διαβάζουμε: «Κι όταν [το Αρνί] άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές των σφαγμένων για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία που είχαν δώσει. Κι έκραξαν με φωνή μεγάλη λέγοντας: “Ως πότε ο Δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός δε θα κρίνεις και δε θα εκδικηθείς το αίμα μας πάνω σ’ εκείνους που κατοικούν τη γη;” Και δόθηκαν φορέματα άσπρα στον καθένα, και τους ειπώθηκε ν’ αναπαυτούν ακόμη λίγο καιρό, όσο να μαζευτούν όλοι οι σύνδουλοί τους και τ’ αδέλφια τους που μέλλεται να θανατωθούν ωσάν κι αυτούς».*
Η ιστορία δεν θα τελειώσει και η τελική κρίση δεν θα ανακοινωθεί μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των δίκαιων που θα θανατωθούν. Μήπως αυτό συμβαίνει γύρω μας; Και πόσοι δίκαιοι θα πρέπει να θανατωθούν ακόμα, έτσι όπως τους βλέπουμε να πεθαίνουν κάθε μέρα;
H ιστορία, φυσικά, είναι ιστορία πολέμων, θανάτων και δολοφονιών. Αλλά το νόημα του ανοίγματος της πέμπτης σφραγίδας δεν είναι ότι, στον καιρό που ζούμε, πρέπει να περιμένουμε αδρανείς μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των θανατωμένων. Ακόμα κι αν οι εφημερίδες δεν κάνουν άλλο από το να τους μετρούν καθημερινά, εμείς αγνοούμε ποιος είναι αυτός ο αριθμός, όπως αγνοούμε πότε θα έρθει η τελική κρίση και αν θα έρθει ποτέ. Ζούμε σε μια ενδιάμεση εποχή και, όπως εκείνοι που σφαγιάστηκαν, πρέπει να καταθέτουμε τη μαρτυρία μας γι’ αυτό που βλέπουμε και αυτό που πιστεύουμε. Αυτό είναι το καθήκον μας μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός των θανατωμένων.
* Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, μεταγραφή Γιώργου Σεφέρη, σ. 63.
Πηγή: quodlibet.it
