Tην ημέρα της Πρωτομαγιάς ως μέρα των εργατ(ρι)ών και των εργαζομένων που διαχρονικά αγωνίστηκαν για δικαιώματα αλλά και των σύγχρονων αγώνων για καλύτερες συνθήκες εργασίας θα τιμήσουν την Τετάρτη σωματεία, συνδικάτα και πολιτικές οργανώσεις στο πλαίσιο 24ωρης απεργίας που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.
Στα καλέσματα της Πρωτομαγιάς γίνονται αναφορές στο Σικάγο του 1886, τον Μάη του 1936 αλλά και τους συνδικαλιστικούς αγώνες του σήμερα που διεκδικούν έναν κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών.
Η Διοίκηση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και τα σωματεία της καλούν σε μαζική συμμετοχή μαζικά στην απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 1η Μαΐου 2024, ημέρα 24ωρης απεργίας, στις 10:30 το πρωί μπροστά στο Ε.Κ.Θ. «Τιμούμε τη μνήμη και τους αγώνες εκείνων που θυσιάστηκαν διαχρονικά για τα δικαιώματά μας. Οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης διεκδικούμε και απαιτούμε: “Παντού οκτάωρο, παντού δικαιώματα, ο αγώνας συνεχίζεται”» αναφέρεται στο κάλεσμα!
Οργανώσεις και σωματεία βάσης καλούν σε απεργιακή συγκέντρωση στην Καμάρα στις 10:30 περιγράφοντας τις σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης ενάντια στις οποίες πρέπει να αντισταθούμε. Μιλούν ακόμη για το πώς το κεφάλαιο έχει εξαπλώσει την κυριαρχία του σε ολόκληρη την υφήλιο, επιβάλλοντας τα συμφέροντά του, πατώντας επάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, όπως αναφέρεται, στη προσπάθειά του να επεκτείνει την κυριαρχία του αυτή ακόμη περισσότερο και να εκμεταλλευτεί κάθε διαθέσιμο φυσικό πόρο, να βρει νέα, πιο φτηνά εργατικά χέρια και καινούριες αγορές, πυροδοτεί διακρατικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Ουκρανία, Παλαιστίνη, Μέση Ανατολή κλπ).
Οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, σύμφωνα με τα σωματεία βάσης βρίσκονται μπροστά στην έντονη και συνεχή επίθεση ενάντια στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματά. «Οι μισθοί δεν φτάνουν για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δουλεύουμε απλήρωτοι/ες, πολλές φορές ανασφάλιστοι/ες, με υπερωρίες, εκφοβισμούς και με τον συνεχή φόβο της απόλυσης ή της μη ανανέωσης της σύμβασής μας. Ακόμα χειρότερα πολλοί/ές από εμάς χύνουν το αίμα τους τραυματιζόμενοι/ες ή δολοφονημένοι/ες εξαιτίας των πλημμελών μέτρων ασφαλείας που αποτελούν για τα αφεντικά απλά ένα ακόμα πρόσθετο κόστος» τονίζουν ακόμη κάνοντας αναφορά στα τελευταία αντεργατικά νομοσχέδια καταπατούν ότι μπορεί να είχε απομείνει και να αποκαλείται εργασιακό δικαίωμα, καθώς νομιμοποιούν με κρατική βούλα τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών.
Μεταξύ άλλων συλλογικοτήτων και οργανώσεων κάλεσμα απευθύνει και το Stop War on Migrants στο κάλεσμα το οποίου επισημαίνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις αλλά και ο εσωτερικός πόλεμος εναντίον όσων περισσεύουν από τις μηχανές παραγωγής κέρδους και εναντίον όσων αντιστέκονται, μαίνονται. «Σε αυτόν τον ανταγωνισμό οι πρώτες ζωές που θυσιάζονται είναι οι ζωές των μεταναστ(ρι)ών. Η Μεσόγειος της σιδερόφρακτης Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει γίνει το ένα τεράστιο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών. Το ελληνικό κράτος δολοφονεί, φυλακίζει και βασανίζει χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες στα σύνορα, θαλάσσια και επίγεια». Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο ναυάγιο της Πύλου και την εν ψυχρώ δολοφονία πάνω από 600 ανθρώπων από το ελληνικό λιμενικό. «Ένα έγκλημα για το οποίο έχουν φυλακιστεί εννιά μετανάστες ενώ οι δολοφόνοι συνεχίζουν τη δουλειά τους ατιμώρητοι. Τα κέντρα κράτησης, που υποκριτικά το ελληνικό κράτος ονομάζει “κέντρα φιλοξενίας”, έχουν μετατραπεί σε κλειστές φυλακές με τσιμεντένιους τοίχους. Το μοντέλο της Μόριας -η ντροπή της κοινωνίας μας- όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από την πυρκαγιά, αλλά έχει γίνει το πρότυπο για τα camps που βασανίζονται χιλιάδες άνθρωποι. Την ίδια στιγμή η εν ψυχρώ δολοφονία Ρομά, κάθε χρόνο και για ασήμαντη αφορμή, φαίνεται να γίνεται εθιμικό σπορ της ΕΛΑΣ στις πόλεις…».
Ενάντια στην ρατσιστική πολιτική κράτους και δημοτικής αρχής συλλογικότητες που παλεύουν για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστριών διεκδικούν χαρτιά, στέγαση και πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλες και όλους, κατάργηση όλων των αντιμεταναστευτικών νόμων και κανονισμών κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στους σύγχρονους αγώνες: από το camp του Ελαιώνα, την απεργία των μεταναστών εργατριών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι την επιχείρηση Gio express και την αορατοποιημένη ρατσιστική-ταξική εκμετάλλευση από JUMBO, ZARA, LIDL κ.α., από την απεργία πείνας των φυλακισμένων προσφύγων στην Κόρινθο, μέχρι την πρώτη πολυεθνική απεργία στα τηλεφωνικά κέντρα, η πολυεθνική εργατική τάξη ανοίγει τον δρόμο για έναν νέο, πρωτόγνωρο κύκλο αγώνων.
