“Γιατί ξέρουμε τι θέλουμε πια: Έναν κόσμο, που να χωράει πολλούς κόσμους και τα όνειρα και τις ανάγκες όλων μας” δηλώνουν οι διοργανωτές του αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το οποίο ξεκινά σε λίγες μέρες (από τις τις 24 έως τις 26 Ιούνη) στο 4ο πάρκο παραλίας. Ήδη από χθες ντόπιοι και μετανάστες δουλεύουν μαζί προκειμένου να μετατρέψουν το πάρκο “σε ένα χώρο που θα χωρά όλους τους κόσμους, έναν κόσμο κοινωνικής αλληλεγγύης, χωρίς εκμετάλλευση, αποκλεισμούς και καταπίεση. Στήνουμε μια τριήμερη γιορτή με μουσικές, από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, τον κόσμο, συζητήσεις, δεκάδες εκθέσεις, προβολές ντοκιμαντέρ και ταινιών μικρού μήκους, θεατρικές παραστάσεις και δρώμενα, κουζίνες, ενώ καθημερινά λειτουργεί παιδότοπος με εκδηλώσεις για τα παιδιά”.
Σήμερα δημοσιεύουμε το πολιτικό κείμενο του Φεστιβάλ στο οποίο περιγράφονται οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ παρεμβαίνει δυναμικά δείχνοντας τον δρόμο της αλληλεγγύης και της μάχης ενάντια στην εξαθλίωση και όχι στους εξαθλιωμένους. Μια μάχη που σύμφωνα με τους διοργανωτές θα πρέπει να δίνεται στους χώρους δουλειάς όπου το άγχος και η ανασφάλεια της απόλυσης να μετατραπέι σε διεκδίκηση του μόχθου που μας κλέβουν, στη γειτονιά αλλά και γενικότερα στη δημόσια καθημερινότητα σε έναν αγώνα όπου κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος και κανένα δικαίωμα δεν είναι περιττό.
Ακολουθεί το πολιτικό κείμενο του 15ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ
Ζούμε τη στυγνότερη επίθεση, που αντιμετώπισε ποτέ η κοινωνία μας. Στοιχειώδη δικαιώματα καταργούνται και τα κοινωνικά αγαθά (υγεία, παιδεία, νερό, συγκοινωνίες κλπ) μετατρέπονται σε πανάκριβα εμπορεύματα. Η ίδια μας η επιβίωση απαιτεί πλέον ανυπέρβλητο καθημερινό μόχθο.
Οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί και δε μας ξεγελάνε πλέον. Όσο κι αν εμφανίζονται με διαφορετικά προσωπεία (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ, Κυβέρνηση, αφεντικά, λαμόγια ΜΜΕ) έχουν όλοι τους ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι οι εκμεταλλευτές της ζωής και των ονείρων μας. Και είναι όλοι εξίσου ένοχοι.
….η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Η μόνη διέξοδος που έχει απομείνει στους κυρίαρχους είναι ο κατακερματισμός των καταπιεσμένων και ο κοινωνικός κανιβαλισμός: Άνεργοι εναντίον εργαζομένων, υγιείς εναντίον ασθενών, εργαζόμενοι του ιδιωτικού εναντίον των εργαζομένων του δημόσιου τομέα, νέοι εναντίον γέρων, ντόπιοι εναντίον μεταναστών -και ο κατάλογος μοιάζει ατελείωτος.
Και, δυστυχώς, το έδαφος είχε προλειανθεί καιρό πριν. Για πάνω από δύο δεκαετίες η εξουσία προωθούσε την -φασιστικής έμπνευσης- κατασκευή του «αποδιοπομπαίου τράγου»διολισθαίνοντας στην επικίνδυνη για τη Δημοκρατία κατασκευή ενός «εσωτερικού εχθρού»: των μεταναστών και των προσφύγων. Και, πάλι δυστυχώς, κατόρθωσε να εξοικειώσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης με την αντίληψη ότι τα δικαιώματα δεν έχουν καθολικό χαρακτήρα, αλλά συνιστούν προνόμια κάποιων. Οι μετανάστες χρησιμοποιήθηκαν ως «σάκος του μποξ» επί του οποίου η εξουσία προπονούνταν για τις πολιτικές που σχεδίαζε να επιβάλει σε ολόκληρη την κοινωνία, «τεστάροντας» πρώτα τις αντιδράσεις στην πλάτη των πιο αδύναμων κομματιών της.
Για να φτάσουμε σήμερα όπου το σύνολο –σχεδόν- της ελληνικής κοινωνίας χρησιμοποιείται ως «συλλογικό πειραματόζωο» για τις πολιτικές που σχεδιάζουν να εφαρμόσουν οι κυρίαρχοι σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το μόνο παρήγορο είναι ότι -ίσως- συνειδητοποιήσουμε όλοι, ότι, όταν διασπάται η καθολικότητα των δικαιωμάτων, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για τη συνολική κατάργησή τους. Ίσως, πράγματι, ήρθε ο καιρός να πραγματώσουμε το όραμα:
Όλα για όλους !
Γιατί όλος αυτός ο πλούτος που λεηλατήθηκε από τους «επιτήδειους», έχει παραχθεί από εμάς. Ήρθε η ώρα να τον διεκδικήσουμε πίσω και να τον μοιραστούμε δίκαια.
Ας αρχίσουμε από τις γειτονιές μας. Όπου θα επανα -οικειοποιηθούμε τους δημόσιους χώρους και τα κοινωνικά αγαθά, ισότιμα και συλλογικά χωρίς ταξικές διακρίσεις και ρατσιστικούς αποκλεισμούς.
Γιατί το ξέρουμε πια: Πολεμάμε ενάντια στην εξαθλίωση, όχι τους εξαθλιωμένους.
Ας αρχίσουμε από τους χώρους δουλειάς μας. Όπου θα οργανωθούμε συλλογικά μετατρέποντας το μόχθο, το άγχος και την ανασφάλεια της απόλυσης σε διεκδίκηση και αγώνα ενάντια σ΄ αυτούς που κλέβουν τον κόπο μας.
Γιατί το ξέρουμε πια: Όποιος δε μοιραστεί τον αγώνα για χειραφέτηση, θα μοιραστεί την υποτέλεια της ήττας.
Ας αρχίσουμε από τη δημόσια καθημερινότητα. Όπου θα απαιτήσουμε ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα δημόσια/ κοινωνικά αγαθά για όλους. Και μάλιστα εντονότερα για όσους τα έχουν περισσότερη ανάγκη: οι ανάπηροι, οι εξαρτημένοι, οι άρρωστοι, οι άνεργοι.
Γιατί το ξέρουμε πια: Η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι τόσο ισχυρότερη, όσο πιο κοινωνικά αδύναμος είναι αυτός που τη χρειάζεται.
Ας ξεκινήσουμε από τους στερημένους από κάθε δικαίωμα: τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Αγωνιζόμενοι μαζί τους για τη νομιμοποίηση όσων το επιθυμούν να ζήσουν και να εργαστούν εδώ, μαζί μας. Άλλωστε τα παιδιά των περισσότερων από αυτούς –οι φίλοι και συμμαθητές των παιδιών μας- δεν έχουν άλλο τόπο πιο οικείο από αυτόν που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Και ταυτόχρονα να απαιτήσουμε την ελευθερία μετακίνησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των προσφύγων, που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας, εξαιτίας της εθελόδουλης πολιτικής των κυβερνήσεών μας. Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε πια τη μετατροπή της χώρας σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε μια «χωματερή» εξαθλιωμένων και κυνηγημένων (από τη φτώχεια και τους πολέμους) ανθρώπων, επειδή οι κυβερνήσεις μας παριστάνουν τα μαντρόσκυλα της «αναπτυγμένης Δύσης».
Γιατί το ξέρουμε πια: Δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι και περιττά δικαιώματα στον κόσμο.
Άλλωστε από όπου κι αν αρχίσουμε στο ίδιο τέλος θα καταλήξουμε: τη χειραφέτηση και την ισοελευθερία
Ας γιορτάσουμε την απόφασή μας, λοιπόν!
Μια τέτοια απόπειρα θέλουμε να είναι και το 14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ένα αυτοοργανωμένο τριήμερο γιορτής της αλληλεγγύης και της αντίστασης, όπου ντόπιοι και μετανάστες, κινηματικές συλλογικότητες, αλλά και μεμονωμένοι πολίτες διασκεδάζουμε μαζί (με μουσικές, χορούς και γεύσεις του κόσμου), συζητούν, αλληλοενημερώνομαστε, και, κυρίως, διατρανώνουμε την απόφασή μας να αντισταθούμε με κάθε τρόπο στη βαρβαρότητα του ρατσισμού και κάθε μορφής διακρίσεων και αποκλεισμού.
Γιατί ξέρουμε τι θέλουμε πια: Ένα κόσμος, που να χωράει πολλούς κόσμους και τα όνειρα και τις ανάγκες όλων μας.