Δεύτερη Κυριακή αυτοδιοικητικών εκλογών… Και ξαφνικά χαρά ανείπωτη και ξαφνικά θεία δίκη και τίσις και ξαφνικά ανατροπή και μερικοί, λίγοι «προοδευτικοί» συνδυασμοί πρώτοι εις βάρος αυτοδιοικητικών σχημάτων της δεξιάς παράταξης και του μπλε, ανεξάρτητου βεβαίως βεβαίως, χρίσματος… Εν μέσω καπιταλισμού, λάσπης και γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, πόσο να χαρείς; Αρκετά θα τολμήσω εγώ να ισχυριστώ και γιατί το έχει ανάγκη η κοινωνία και γιατί είχε καιρό να το «πάθει» και γιατί ανεξάρτητα της ουσίας, είναι συμβολικό, ψυχολογικό και «ανοίγει» ζητήματα παράλληλα με την ουσία που ίσως γίνουν ουσία μελλοντικά…
Εξηγούμαι: Πολλά πράγματα δεν άλλαξαν το επόμενο πρωί με το πάτημα ενός κουμπιού. Το αντίθετο μάλλον. Αλλά σε μια αρένα διαπλοκής, εκβιασμών, επετηρίδας βολέματος ατομικών «τίποτα», αλλεπάλληλων σοκ και οργουελιανής αφήγησης, ευκαιρία να τους τρίψουμε στην μούρη αυτό που συνέβη, έτσι για αλλαγή ρε παιδί μου… Σε αυτούς τους λίγους που συσσωρεύουν πλούτο ή μασάνε χρήμα και σε αυτούς τους αρκετούς που στηρίζουν για να γλείψουν κανένα κόκκαλο ή που σιωπούν και στηρίζουν έμμεσα… Η νίκη ορισμένων λιγοστών συνδυασμών δεν ισοδυναμεί ούτε με καθολική νίκη, ούτε με νίκη διαρκείας…
«Εμείς» (όχι εγώ…) που στηρίξαμε στην κάλπη αυτά τα ψηφοδέλτια, εμείς που αγωνιούμε για τον κατήφορο και είμαστε πρόθυμ@ να πιάσουμε τον ανήφορο, να πυκνώσουν οι γραμμές μας και αυτό να κάνει τον ανήφορο να μοιάζει ότι έχει λιγότερη κλίση, το τελευταίο που πρέπει να έχουμε είναι εφησυχασμό… Ανάθεση στην διαχείριση των ζωών μας είδαμε, ανάθεση στην αλληλεγγύη πρόσφατα είδαμε και βλέπουμε, ανάθεση στην ανατροπή δεν γίνεται να δούμε… Αν μάθαμε κάτι από το δημοψήφισμα είναι ότι δεν θα μας σώσει κανένας Κουρέτας και κανένας Δούκας και καμία κάλπη. Και γιατί δεν θέλουν και γιατί δεν μπορούν.
Αν τους αφήσουμε θα γίνουν αυτό που φοβόμαστε, αυτό που δεν θέλουμε, αυτό που είναι και κάνουμε ότι το ξεχνάμε (η κάθε πόλη είναι μικρή, το ίδιο και η χώρα, γνωριζόμαστε…) μπροστά στην ανεμελιά της στιγμής που έχασε ο Αγοραστός και ο Μπακογιάννης και εμείς τρέξαμε στα λιβάδια… Δεν θα μας σώσουν ούτε και οι Τσικριτζήδες, θα είναι όμως ενδιαφέρουσα κατάσταση στα 20 χλμ από την κεντρική πλατεία της Λάρισας, να υπάρχει τοπικός άρχοντας κομμουνιστής. Να δούμε τις διαφορές, τις ομοιότητες και που οφείλονται αυτές, τις ευκαιρίες, τα όρια της αυτοδιοίκησης και πως μπορούμε να τα υπερβούμε.
Άλλωστε πρόθεση του κάθε Τσικριτζή δεν είναι η σωτηρία μας αλλά η κάλυψη αναγκών των πολλών και κυρίως η χειραφέτηση των πολλών ώστε να τις διεκδικούμε μόνοι μας και αδιαμεσολάβητα… Όποιος δεν χάρηκε καθόλου με προβληματίζει αν έχει ακόμα φλόγα μέσα του, οποίος παραχάρηκε με προβληματίζει και θα το βρει και αυτός και εμείς μπροστά του, έτσι γεννιούνται και εδραιώνονται οι αναθέσεις, έτσι καταντούν άνθρωποι από τον στίβο στον καναπέ, έτσι κατάντησε ο συνασπισμός ανέκδοτο στις παρέες. Γιατί πέρα από ανθρώπους που χάρηκαν, τσουπ και τα κόμματα να δηλώνουν όλα πως νίκησαν για άλλο λόγο και με άλλο σκεπτικό το καθένα. Αν νίκησαν όλα, τότε κακό μεγάλο για την κοινωνία.
Και όλα αυτά εν μέσω αποχής μεγάλης που διαπιστώνω ότι τώρα δεν ενόχλησε και τόσο και δεν ήταν αυτή που έφταιγε για όλα και δεν είναι μόνιμος σύμμαχος της συντήρησης, κοίτα να δεις, ποιος να το περίμενε; Και όλα αυτά εν μέσω νέου εκλογικού νόμου και Καλλικράτη που χαμήλωσε τον πήχη στο 43% και άθροισε τις γειτονιές της πόλης με τις αγροτικές κοινότητες, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Τα κινήματα πόλης δεν έχουν ακόμα παρέμβαση εκτός και οι κοινότητες καλό θα ήταν να μην επηρεάζονται από τους μεσοαστούς ακόμα και αν βγάζουν συχνά πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Εγώ χάρηκα περισσότερο για κόσμο που χάρηκε να πω την γκρι μου αλήθεια.
Γιατί όντας αισιόδοξος και ρεαλιστής συνάμα, να μου επιτραπεί το μπέρδεμα ή τέλος πάντων η επιλογή να χαιρόμαστε για ό,τι θέλουμε, για τις χαραμάδες που ανοίγουν, για τους ανθρώπους που συναντιούνται, για την αποτυχία του εκβιασμού κ.α. Η ζωή συνεχίζεται, στους δρόμους της πόλης θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε άνθρωποι που δεν βγάζουν τον μήνα, άνθρωποι που μοίραζαν καρτούλες με την φάτσα τους και πλήρωναν εταιρίες για να γεμίζουν σκουπίδια τις εισόδους των σπιτιών μας και άνθρωποι που θέλουν να γυρίσουν την πόλη και τον κόσμο ανάποδα…
ΥΓ: Υπάρχει και ένας πόλεμος στην Ουκρανία αλλά είμαστε τόσο δυτικοί, τόσο προνομιούχοι και τόσο παθητικοί δέκτες που δεν ασχολούμαστε όταν δεν το θέλουν τα ΜΜΕ. Και ας επιμένουν οι τιμές και όλα να μας τον διατηρούν στην επικαιρότητα, τίποτα εμείς…
ΥΓ 2: Τα εκλογικά δικαιώματα ανεξάρτητα της σχέσης με την κάλπη, είναι σαν τους αγώνες, πρέπει να βρίσκονται εκεί που ζούμε και (το) παλεύουμε…
Πηγή: www.larissanet.gr
