Η συζήτηση για τη δυνατότητα ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία δεν είναι καινούρια. Στη δεκαετία του ’90 είχαν εκφραστεί ισχυρές αμφιβολίες αναφορικά με το εάν οι μετανάστες από την Αλβανία και τις άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ θα μπορούσαν να συνυπάρξουν αρμονικά με τους ντόπιους. Μερικά χρόνια αργότερα, αντίστοιχες αμφιβολίες διατυπώθηκαν και εξακολουθούν να διατυπώνονται για τους μετανάστες από το Πακιστάν. Η ζωή η ίδια, όμως, απέδειξε ότι η μεγάλη πλειονότητα αυτών των ανθρώπων ζει, εργάζεται και αναπτύσσει φιλικές, οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις στη χώρα μας και, σ’ αυτό το πλαίσιο, μοιράζεται κοινούς προβληματισμούς με τους ντόπιους.
Ο Αχμέτ Ιτζάζ αποτελεί χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Μετανάστης από το Πακιστάν, ζει στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια, εργάζεται, έχει παιδιά. Παράλληλα, συμμετέχει στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Θεσσαλονίκης μέσα από το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Πάντα με χαμόγελο και ευγένεια, τον έχουμε δει πολλές φορές σε κινητοποιήσεις της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ). Αυτός ο άνθρωπος είναι εδώ και μήνες προσωρινά κρατούμενος στις φυλακές της Νιγρίτας για συνέργεια σε αδικήματα που αρνείται. Γιατί όμως; η προσωρινή κράτηση σύμφωνα με την ποινική νομοθεσία επιβάλλεται κατ’ εξαίρεση και βασικά εάν είναι πολύ πιθανό ο κατηγορούμενος να μην παρουσιαστεί στο δικαστήριο. Στην περίπτωση του Αχμέτ Ιτζάζ, είναι ακατανόητο για ποιο λόγο μπορεί να κρατείται, με δεδομένο ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με οικογενειακές σχέσεις και κοινωνικούς δεσμούς στη χώρα μας.
Δυστυχώς, όμως, παρατηρείται συχνά το φαινόμενο ακόμα και ενταγμένοι μετανάστες να αντιμετωπίζονται με καχυποψία και προκατάληψη. Αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να συνεχιστεί. Η απαίτηση για εφαρμογή της ισονομίας σε τέτοιες περιπτώσεις, εκτός από το ότι θα ανακούφιζε τις υπερκορεσμένες ελληνικές φυλακές, αποτελεί επιταγή δικαιοσύνης.
