Μία κωμωδία με γνήσιο χιούμορ και αρκετά κοινωνικά στοιχεία ήρθε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης το 2017. Ο λόγος για το “Secret Ingredient” του Gjorce Stavreski που έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες για το OSCAR Ξενόγλωσσης Ταινίας, κέρδισε συνολικά εννέα βραβεία στη διαδρομή του, εκ των οποίων αυτό του Βραβείου Κοινού στο τμήμα Ματιές στα Βαλκάνια στην πόλη μας. Η ταινία πήρε διανομή στην πατρίδα μας, προβλήθηκε στην Αθήνα όχι όμως και στη Θεσσαλονίκη λόγω του τεταμένου κλίματος σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών. Φέτος έχουμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε εκ νέου.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ο Βέλε παλεύει να βρει τα απαραίτητα χρήματα για να αγοράσει τα απαραίτητα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα για τον πατέρα του. Η δουλειά του αποφέρει ελάχιστα. Η πρόνοια του κράτους οδηγεί τους πολίτες στην παράνοια. “Ο Θεός να βοηθήσει όποιον χρειάζεται περίθαλψη σε αυτή τη χώρα”. Ο άρρωστος μέρα με την μέρα λυγίζει ψυχολογικά. Οι πόνοι γίνονται αφόρητοι και φυσικά χρήματα για οπιοειδή δεν υπάρχουν, ούτε καμία διάθεση για κρατική συνταγογράφηση. Ξαφνικά ως μάννα εξ ουρανού στον δρόμο του πρωταγωνιστή βρίσκεται μία ποσότητα κανναβινοειδών. Αφού αποτύχει να τα πουλήσει, αποφασίζει να κάνει ένα πρωτότυπο κέικ.
Το αφελές εγχείρημά του που μας παραπέμπει στους τοπικούς μπαγαπόντηδες θα οδηγήσει σε θαυμάσια αποτελέσματα. Η κατάσταση της υγείας βελτιώνεται σταθερά. Η μάχη με την επάρατη νόσο συνεχίζεται. Ο πατέρας παίρνει ψυχολογία μέσω αυτής της “υβριδικής θεραπείας”. Σηκώνεται από το κρεβάτι. Ζει εκ νέου ανακουφισμένος από τους φρικτούς πόνους. “Με ανέστησε!”. Ακόμα κι οι εξετάσεις του δείχνουν καλύτερες. Δεν αποκλείεται όμως σε καμία περίπτωση το απευκταίο σενάριο, μίας μετάστασης από τους πνεύμονες στο πάγκρεας που οδηγεί αυτομάτως σε αρνητική πρόβλεψη.
Την ίδια ώρα πίσω στο χώρο εργασίας αναζητείται το χαμένο πακέτο και κυρίως αυτός που το έκλεψε. Η εργοδοσία προχωρεί σε εκφοβισμό και τραμπουκισμούς. Όταν πλέον η ενοχή του πρωταγωνιστή αποδειχθεί τρέχει να γλιτώσει όσο πιο μακριά μπορεί. Φτάνει στο σπίτι κι εκεί άπαντες περιμένουν οπλισμένοι με υπομονή τον σπουδαίο θεραπευτή. “Χωρίς γνωριμίες δε γίνεται τίποτα”. Μία χώρα υπό κατάρρευση που θυμίζει την πατρίδα μας σε μία “εκδοχή καθυστέρησης ετών”. Το παραπάνω κάδρο αποδίδεται με ακρίβεια και λεπτομέρεια μέσα από την εξαιρετική φωτογραφία.
Ο υιός δε χάνει στιγμή και προσκαλεί τον πατέρα σε ένα “τελευταίο” ταξίδι για ψάρεμα στην εξοχή. Φορτώνουν τον εξοπλισμό κι οργανώνουν την απόδραση από την “πίσω πόρτα”. Πλέον έχουν τον χρόνο να συζητήσουν να έρθουν πιο κοντά κατά τη διάρκεια του μικρού τους road trip. Κάτι από Νebraska, κάτι από το περσινό Father από τη Βουλγαρία. Για κακή τους τύχη όμως σύντομα θα τους εντοπίσουν. Οι σκηνές που εξελίσσονται είναι για γέλια και για κλάματα μαζί. Ο καταπονημένος Σάζντο είναι αποφασισμένος να σώσει τον υιό του.
Με αυτόν τον τρόπο καλούνται να ζήσουν οι άνθρωποι στα Βαλκάνια. Μπορεί το μίσος, ο φανατισμός κι η μισαλλοδοξία να οδηγούν σε λανθασμένες αντιδράσεις μεγάλο μέρος των πληθυσμών, ωστόσο όπως αντιλαμβάνεστε αυτά που μας χωρίζουν είτε λιγότερα απ΄αυτά που μας ενώνουν. Και κάπου εδώ έρχεται ο Κινηματογράφος ως μέσο Τέχνης και Πολιτισμού να διαδραματίσει τον δικό του πολύ σημαντικό ρόλο. Να χτίσει γέφυρες και να ενώσει χάσματα, διότι τελικά άλλο το είναι κι άλλο το φαίνεσθαι.