Επιτέλους μία κωμωδία, να σκάσει λίγο το χειλάκι μας ανάμεσα σε τόσα δράματα στο φετινό 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο Sameh Soabi αποφάσισε να πραγματευτεί το ευαίσθητο θέμα της σχέσης Ισραηλινών-Παλαιστινίων από μία άλλη σκοπιά. Άφησε κατά μέρος το μίσος, το αίμα, τη διάθεση εκδίκησης κι έβαλε στο κέντρο τη ζωή, το χιούμορ και τη διάθεση για δημιουργία.
Γράφει ο Μίλτος Τόσκας
Ένας νέος φιλόδοξος σεναριογράφος από την Παλαιστίνη, προσλαμβάνεται σε ένα δημοφιλές σίριαλ που παίζει και στην ισραηλινή τηλεόραση, πετυχαίνοντας τρομερά νούμερα τηλεθέασης. Αναζητεί τρόπους να αδράξει αυτήν την μεγάλη ευκαιρία, να ορθοποδήσει, και να πετύχει, ενώ παράλληλα οικοδομεί την σχέση του με μία κοπέλα από τη γειτονιά του, κλείνοντας τα αυτιά του στις σειρήνες του εξωτερικού και του προηγμένου δυτικού κόσμου. Εκεί που δεν υπάρχει κατοχή .
Στο δρόμο προς την επίτευξη του στόχου, θα συνεργαστεί με όσους μπορούν να του φανούν χρήσιμοι στο κομμάτι της πλοκής. Οξύμωρες αλληλεπιδράσεις με το προσδοκώμενο αποτέλεσμα να έρχεται και τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη από επεισόδιο σε επεισόδιο. Ο ίδιος μάλιστα, θα προσπαθήσει, μόλις πατήσει δυνατά στα πόδια του, να στείλει τα δικά του προσωπικά μηνύματα μέσα από την τηλεόραση στην εκλεκτή της καρδιάς του, Μαριάμ.
Αποφασισμένος να πετύχει ο Σάλαμ θυσιάζει τα πάντα στον βωμό της σειράς, που θα τον αναδείξει και θα τον καταξιώσει στη συνείδηση του κόσμου. Κι όταν πια η πλάστιγγα γύρει υπέρ του, θα αλλάξει τα πάντα, θα έρθει μία νέα πρόκληση κι εκεί σταδιακά θα εντάξει, όσους τον βοήθησαν στο πρώτο του μεγάλο στοίχημα. Πάντα με χιούμορ, με στοιχεία που παραπέμπουν σε παρωδία, αλλά καταφέρνουν να ισορροπούν στα όρια της κωμωδίας.
Παρ’ όλα αυτά, θίγονται και κοινωνικά ζητήματα, που αφορούν την περιοχή, δένοντας την μυθοπλασία με ρεαλιστικά στοιχεία. Βλέπουμε το τείχος, που πρέπει να περνάει κάθε μέρα, την ανελέητη γραφειοκρατία, τους συνεχείς ελέγχους, ανθρώπους που χωρίζονται για ποικίλους λόγους κι ο ένας μένει από εδώ κι ο άλλος από εκεί. Τον αγώνα του νέου να ανοίξει τα φτερά του. Είναι όμως αυτό το χαμόγελο ικανοποίησης, που άφησε το φιλμ σχεδόν σε όλους τους θεατές, καθώς αποχωρούσαν από την σκοτεινή αίθουσα και στις δύο προβολές της.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του σκηνοθέτη, που ανακαλεί τα λόγια του Τσάρλι Τσάπλιν: “Για να γελάσεις πραγματικά, πρέπει να μπορείς να εκφράσεις τον πόνο σου και να παίξεις μαζί του “. Βραβευμένη ως η καλύτερη ταινία στο Ισραήλ για το 2018, και με διεθνείς διακρίσεις στη Βενετία, έκανε και τη Θεσσαλονίκη να χειροκροτήσει με όλη της την ψυχή, γιατί είχε ανάγκη μία τέτοια ταινία, όπως κι ο κόσμος ολόκληρος. Ένα φιλμ, που θέλει να ενώσει κι όχι να χωρίσει, παρά τις επιμέρους διαφορές .