Του Στράτου Κερσανίδη
Ξεκίνησε χθες το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης «Εικόνες του 21ου Αιώνα», με την επίσημη τελετή έναρξης η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ολύμπιον.
Ήταν μια σεμνή και λιτή τελετή η οποία ξεκίνησε με ένα σύντομο χαιρετισμό του Αχιλλέα Κυριακίδη, αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Φεστιβάλ, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανοδική πορεία του θεσμού και τη συμβολή σε αυτήν του εμπνευστή, δημιουργού και διευθυντή του, Δημήτρη Εϊπίδη.
Ο κ. Εϊπίδης, ο οποίος πήρε το λόγο στη συνέχεια, έγινε δεκτός με ένα παρατεταμένο και ενθουσιώδες χειροκρότημα από το κοινό, δείχνοντας την αναγνώριση του έργου του. Εκείνος συγκινημένος, αφού είπε πως αισθάνεται το φεστιβάλ ως παιδί του, αναφέρθηκε σύντομα στο φετινό πρόγραμμα και κάλεσε στο βήμα το δήμαρχο Θεσσαλονίκης για να κηρύξει την επίσημη έναρξή του.
Ο Γιάννης Μπουτάρης, ανέφερε πως αγάπησε το ντοκιμαντέρ χάρις στον κ. Εϊπίδη και αφού τον ευχαρίστησε εκ μέρους ολόκληρης της πόλης, ανακοίνωσε πως μετά από ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, τον ανακηρύσσει σε επίτιμο δημότη Θεσσαλονίκης.
Οικοδέσποινα της τελετής ήταν η δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Μαρία Κουφοπούλου
Η Ορχήστρα των σκουπιδιών
Χιλιάδες τόνοι σκουπιδιών πετιούνται καθημερινά στις χωματερές του κόσμου. Μια τέτοια βρίσκεται στην Κατέουρα, μια περιοχή 1,5 χιλιόμετρο μακριά από την Ασουνσιόν, την πρωτεύουσα της Παραγουάης.
Βρίσκεται κοντά στον ποταμό από τον οποίο πήρε το όνομά της ολόκληρη η χώρα και θεωρείται ως περιοχή υψηλού κινδύνου στις πλημμύρες. Εκεί, δίπλα στον σκουπιδότοπο της παραγουανικής πρωτεύουσας, βρίσκεται μια παραγκούπολη, οι κάτοικοι της οποίας ζουν, στην κυριολεξία, από τα σκουπίδια, αφού οι περισσότεροι από αυτούς είναι ρακοσυλλέκτες.
Στην Κατέουρα, πλάι στα σκουπίδια, έχει δημιουργηθεί μια διάσημη ορχήστρα, τα όργανα της οποίας είναι κατασκευασμένα αποκλειστικά από σκουπίδια! Επειδή «χειρότερο από το να μην έχεις τίποτα είναι να μην κάνεις τίποτα», όπως λέει ο μαέστρος της ορχήστρας, Φάβιο Τσάβες, μερικά χρόνια πριν και βλέποντας την αγάπη κάποιων παιδιών για τη μουσική, αποφάσισε να τα διδάξει, εντελώς εθελοντικά. Η έλλειψη οργάνων ξεπεράστηκε χάρις στις ικανότητες, ενός μάστορα που τα χέρια του αποδείχτηκαν θαυματουργά. Χρησιμοποιώντας κάθε φύσεως υλικά κατάφερε να εφοδιάσει την ορχήστρα με μουσικά όργανα κι έτσι ο Φάβιο και οι μαθητές του άρχισαν να παίζουν μουσική. Αρχικά για το κέφι τους, ύστερα σε κάποιες τοπικές εκδηλώσεις και στη συνέχεια στην Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για το Κλίμα, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, αφού αποτελούσαν ένα ιδανικό παράδειγμα ανακύκλωσης!
Έτσι και χωρίς να το καταλάβουν η φήμη τους άρχισε να εξαπλώνεται, ιδίως όταν μπήκε στη μέση το διαδίκτυο. Η Ορχήστρα της ανακύκλωσης άρχισε να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο και να δίνει συναυλίες.
Όμως καλά όλα αυτά, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Κι έτσι, αυτό που όλοι φοβόταν συνέβη τελικά και πλημμύρισε το ποτάμι με αποτέλεσμα μεγάλος αριθμών ανθρώπων που ζούσαν στην Κατέουρα να χάσουν τα σπίτια τους. Τώρα ο Φάβιο εκτός από μαέστρος προσπαθεί να σώσει και την ίδια την ορχήστρα, να προστατεύσει τα παιδιά-μουσικούς και τις οικογένειές τους. Γιατί η ελπίδα πρέπει να παραμείνει ζωντανή!
Όλη αυτή τη συγκλονιστική ιστορία αφηγείται το ντοκιμαντέρ «Η Ορχήστρα της Ανακύκλωσης – Μια συμφωνία του ανθρώπινου πνεύματος», των Μπραντ Ολγκουντ και Γκράχαμ Τάουνσλι, με το οποίο ξεκίνησε χθες το βράδυ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Μια θαυμάσια ταινία η οποία αποτυπώνει τον αγώνα των ανθρώπων οι οποίοι επιμένουν χωρίς να χάνουν τις ελπίδες τους. Άνθρωποι απλοί, φτωχοί και συχνά αμόρφωτοι, οι οποίοι όμως διαθέτουν τέτοια δύναμη και τέτοιες ικανότητες που μπορούν να δημιουργήσουν αληθινά θαύματα. Όπως ο κατασκευαστής των οργάνων, όπως ο μαέστρος, όπως οι ίδιοι οι νεαροί μουσικοί.
Η ταινία κυλάει σα νερό. Ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ντοκιμαντέρ που μοιάζει πολύ με μυθοπλασία. Γιατί έχει να αφηγηθεί μια πολύ δυνατή ιστορία, η οποία δεν κυλά γραμμικά αλλά διαθέτει και το στοιχείο της ανατροπής, όταν η επιτυχία διακόπτεται εξαιτίας της πλημμύρας, έχει συνέχεια και ένα ελπιδοφόρο φινάλε. Οι σκηνοθέτες αποτυπώνουν τα γεγονότα, αποφεύγουν την κατά πρόσωπο αφήγηση – συνέντευξη, αναδεικνύουν τα κοινωνικά προβλήματα. Πάνω απ’ όλα όμως απομυθοποιούν, μέσω των ίδιων των ανθρώπων που κινηματογραφούν, την αθλιότητα της ψεύτικης ευδαιμονίας. Το κοντράστ ανάμεσα στα αληθινά, πλατιά χαμόγελα των ανθρώπων του σκουπιδότοπου που χαίρονται με τα όσα καταφέρνουν, χωρίς να συνειδητοποιούν το μεγαλείο τους και τα αγχωμένα και φορτωμένα με το άγχος της επιτυχίας χαμόγελα είναι σαφώς υπέρ των πρώτων.